Als ik op een schoolplein jongetjes zie die pief paf poef spelen, met hun wijsvinger de loop van een vuurwapen imiterend, vertedert me dat. Ondanks de verwijzing naar daadwerkelijk geweld. Maar als volwassen acteurs met van diezelfde ernstige kindergezichten elkaar achterna rennen, dreigend met realistisch ogende wapens, schietend met realistisch klinkende knallen, dan vind ik dat genant. Regisseur Floris van Delft heeft een voorkeur voor zulke uit kinderspel afgeleide beeldtaal. Vuurtje stoken, elkaar met zakjes water bekogelen, dat soort dingen. Geen water deze keer, wel weer vuur. En pief paf poef dus. Niet mijn smaak. Een paar jaar geleden maakte hij Noir, dat me veel beter beviel. Een voorstelling waarin film en toneel ingenieus met elkaar waren verweven. Ik blijf hopen dat hij ooit nog eens op die weg verder zal gaan.