Eerst keer hotel modern voor mij. M’n ontmaagding. Het stuk bestond uit een aantal losse scenes met als gezamenlijk thema de dood. Dat leek erg zwaar te worden, maar dat viel tegen. Als bekend werden er veel maquettes gefilmt en levensgroot geprojecteerd op een achterdoek. Het begon met een verzameling tafereeltjes waarin allerlei mensen een bepaalde dood hadden gevonden. Naast me hadden een paar mensen de grootste lol (mooie tomaat voor hun!). Hierna kwam de alom geprezen scene met de vrouw en de eenhoorn. Wat de achterliggende gedachte hiervan was, is mij ontgaan en als ik het wel heb, ontbrak deze ook. Er werd mooi gespeeld met overgangen van film naar spel (gewei!). Even hierna noemde de langharige man een aantal vervuilende auto’s op. Een flink aantal, maar hij deed dit met zulk enthousiasme dat het nauwelijks ging vervelen. Een andere scene vertelde het verhaal van een gezin in de tweede wereldoorlog. De voice-over was soms moeilijk te verstaan, maar de beelden waren prachtig (dik gewei). Hoe ze met zulke minimale middelen (een zaklamp door wat hout, bleek een trein met haar voorbijflitsende landschap) zulke beelden wisten te maken, was verbluffend. Het was sowieso gaaf om naast de prachtige beelden, te kunnen zien hoe men de beelden maakte (nog een gewei voor het geheel). Wel jammer dat er amper gespeeld werd (tomaat)! Ik ben erg benieuwd of ze dat ook kunnen. Het filmpje van het WTC was ook zeer goed, maar had net zo goed in een bioscoop kunnen worden uitgezonden (tomaatje voor een gemiste kans). De laatste scene met Magere Hein was erg grappig. Aan het eind van de avond heb je een paar ware kunstenaars met beeld en geluid in de weer zien zijn, maar of het toneel genoemd mag worden, is betwistbaar. Owjah! De mimende man was kut (tomaat, is de balans (terecht) weer recht).

Zelden heeft een voorstelling mij doen geloven dat het ongepast zou zijn om een staande ovatie te geven. Puur en alleen om het feit dat ik wilde laten zien dat mijn hoofd te vol zat om nog een simpele handeling als opstaan te kunnen uitvoeren. Bedankt, hotel modern, voor het vullen van mijn hoofd met indrukken die hoogstwaarschijnlijk een licht-traumatische, maar wijzer-makende werking op mijn persoon hebben achtergelaten als een heerlijk litteken. Komt dat zien en wordt ook wakker, laat u de ogen openen en af en toe beschamend neerslaan, ontdek waar jouw plaats is. Mijne was op rij vier en het zat prima.

La condition humaine
In ‘De man met de vijf vingers’ is Hotel Modern, bestaande uit de vaste kernleden Pauline Kalker, Arlene Hoornweg, Herman Helle en componist Arthur Sauer, er daadwerkelijk in geslaagd de persoonlijke observaties en fascinaties, die dit artistieke team opdoet uit het schimmige rijk tussen leven en dood, op een bizarre, wijze gestalte geven waardoor het publiek geconfronteerd wordt met een palet aan onderwerpen, beelden, gedachtes en situaties waarmee het al dan niet bekend is, maar nu vanuit een absurd en raadselachtig perspectief kan bezien en ervaren. In deze extreem zware maar ook extreem lichte montagevoorstelling in anarchistische revuestijl over de fragiele menselijke conditie en de ver te zoeken logica van het bestaan wordt door Hotel Modern een dynamisch, veelzijdig en inventief programma samengesmeed als een coherent geheel aan de hand van maquettes, minicamera’s, een animatiefilm, rekwisieten (al dan niet organisch), wilde anarchistische acts, muziek, kostuums en spel. Zo zien we o.a. een idyllische ontmoeting tussen een maagdelijke dame en een eenhoorn uiteindelijk culmineren in een fatale seksuele handeling, zien we een animatiefilm over de aanslagen op het WTC in 2001 van binnenuit gefilmd en een komische, chaotische en bizarre neo-dadaistische automerkrede met echte rondslingerende dode vissen. Hotel modern is er in deze voorstelling nu echt in geslaagd een consistent, scenisch stuk te maken maar dat het publiek wel de ene na de andere hoek van de emotionele kamer laat zien!

Miniatuurblik op het leven.
Dit seizoen brengt het Rotterdamse theatergezelschap Hotel Modern de voorstelling “De man met 5 vingers”. Door middel van minicamera’s, poppetjes, autootjes en minimeubeltjes (geplaatst op miniatuur filmsets), een projectiescherm, een grote eenhoorn, monologen en muziek zetten zij een unieke, soms shockerende voorstelling neer. De losse verhalen hebben één gemeenschappelijk thema; leven en dood. Het meest indrukwekkend vind ik de scène waarin de aanslag op het WTC word nagebootst. Melkpakken vliegen in brand, poppetjes van klei storten zich uit het raam en anderen klemmen zich aan elkaar vast, terwijl om hen heen plafonds en muren instorten. Op de achtergrond klinkt een nummer, met de tekst “Heroes for one day”. De voorstelling eindigt met een man, geheel gekleed in zwart, mompelend over een zoekgeraakte laptop, Amersfoort, die dan op weg gaat om………een aanslag te plegen…?! Een verrassende voorstelling, die het waard is om gezien te worden.

Gezien in een tv-reportage: als een schooljuffrouw zich voor de ogen van haar klas stap voor stap verkleedt en langzaam transformeert in Sinterklaas, dan komt voor elk van de kinderen een moment dat de juffrouw niet langer de juffrouw is, maar de Goedheiligman zélf; de illusie toont zich sterker dan het heldere verstand.
Toen ik De man met de vijf vingers zag, gespeeld door theatergroep Hotel Modern, realiseerde ik mij: die kinderen, dat zijn wij. Middels een ruw, maar ingenieus artistiek knip- en plakwerk, een samensmelting van toneelspel, maquettes, kleifiguren, een vingercamera, projecties en muziek, wordt voor de ogen van het publiek een illusie opgetrokken die zich eigenlijk niet staande kan houden, want op geen enkele wijze wordt de abstractie verbloemd: decors worden ter plekke opgebouwd en afgebroken en de verschillende uitbeeldingsvormen overlappen elkaar vrijelijk, stap voor stap wordt een eigenaardige, maar toch herkenbare wereld in het leven geroepen…en plots zit je er mídden in.
De kijker die zich laat meevoeren door dit spel, wordt tot een getuige van de dood, wordt tot de dood zélf als hij door de ogen van Magere Hein kijkt naar de verscheidenheid van zijn werkterrein: dood en verkeer, dood en ouderdom, dood en eenzaamheid, dood en liefde, dood en zelfdoding, dood en oorlog, dood en milieu, dood en terreur, dood en leven… De dood ligt overal verstrooid.
De man met de vijf vingers is een bijzondere voorstelling, die door haar vorm intrigeert, en door haar inhoud emotioneert.

“Sudden Death” was het eerste dat ik te zien kreeg in de Brakke Grond, bij “De man met de vijf vingers” van Hotel Modern.
Waar gaat dat heen, dacht ik. Het begin was wat zwakjes, omdat alles nog een beetje dwars door elkaar heen liep. In de loop van de voorstelling kreeg alles toch vaste vorm.
Het thema, dood, kwam steeds weer terug. Het nam de vorm aan van auto’s, het milieu, terrorisme, de Tweede Wereldoorlog. Dood was overal om ons heen en had soms zelfs nog een diepere betekenis dan de tastbare dingen, de uitwerking van het thema werd hierdoor nog iets indrukwekkender.
Het beeld van de acteurs die op het podium een soort live televisie maakten was totaal niet storend en zorgde voor zowel mooie theatrale- als videobeelden. Alleen jammer dat de acteurs bijna niets van hun eigen acteertalent lieten zien, maar dat door de miniatuurtjes lieten doen, wat toch wel weer erg indrukwekkend, origineel en vernieuwend was
Mooi uitgewerkt stuk, maar “sudden death” door het neuken met een eenhoorn en Magere Hein met een laptop? Wat een hilarische fantasie, dit moet je zien!

Wouw, zelden zo’n geweldige animatie/film gezien in een theatervoorstelling. Een point of view van de Twin Towers, zowel vanuit de positie van de daders als van de slachtoffers en dus het ineenstorten van de torens van binnenuit bezien. Shocking en tot nadenken stemmend. En dit alles onder de muzikale begeleiding van HEROES van David Bowie. Ben benieuwd of de groep ook nog in VS komt te spelen met dit ‘dadaistisch’ manifesto.