Nee..!
- Opnieuw!

De groepsnaam vertelt het verhaal. In Mechelen hing een bordje op een haveloos gebouw achteraf. De theatermakers gingen los.

Nee..!
- Opnieuw!

Een hoofdpersoon beter dan Lambik, twee bikinimeiden die de bikini niet eens nodig hebben, een slome met een bril en nog eentje, in een apepak.

Nee..!
- Opnieuw!

Vier uur spetterend lijfelijk theater met de hele spullenzolder op de vloer en frieten na.

Nee…
- Opnieuw!

Ik ga bierdrinken. In bewondering. En onbegrip. Moe. Voldaan.
Nee. Opnieuw een bier.

‘Waar heb ik naar zitten kijken?’ is de vraag die je na het zien van Abattoir Fermé’s chaostrilogie blijft achtervolgen. De voorstelling - een compilatie van hun eerdere stukken Indie, Lalaland en Tinseltown - bevat een epileptische hoeveelheid beelden, een imponerende soundtrack en bijzonder extreem acteerwerk. Je komt er vermoeid en geïmponeerd uit. In tegenstelling tot wat de naam doet vermoeden lijkt niets in deze voorstelling te berusten op chaos of willekeur. Het stuk is op bijzonder indrukwekkende wijze gemonteerd, waardoor alles op precies het goede moment aankomt bij de kijker. Waar de voorstelling nou precies over gaat is mij op dit moment nog niet duidelijk. Dat komt niet door een gebrek aan thematische inhoud, maar juist door een veelheid. De chaostrilogie bestaat niet uit chaos, maar creeërt chaos in mijn hoofd. En dat is een heel goed iets.