Voor wie er nog mocht aan twijfelen : Johan Heldenbergh is een groot acteur! De Caligula van Steven Van Watermeulen zal eeuwig in onze hersenen gebrand blijven maar Heldenbergh komt verrassend dik in de buurt. Het is een rol die aanzet tot grootse prestaties maar je moet het dan wel doen. Heldenbergh legt het er allemaal wat dikker op en wat breder uitgesmeerd maar is al even imposant en pakkend.
De regie is al even knap. Ruëll maakt er een klare vorstelling van, soms humoristisch, soms hilarisch, veelal indrukwekkend.
De cast acteert homogeen en hoogstaand. Een grote voorstelling uit onverwachte hoek.

Michael Jackson of Pim Fortuyn, allebei niet helemaal goed bij hun hoofd, maar ze wekken wel deernis. Dat doet ook Caligula, de jonge Romeinse keizer, die het verlies van zijn geliefde en zus Drusilla niet te boven komt. Voor hem heeft alles zijn waarde verloren. Senaat en burgerij doen er lacherig over: hij trekt wel bij. Alleen jeugdvriend Scipio ziet de ernst van de situatie in. Drie jaar later heerst er een schrikbewind. Men werkt doodsbang mee of probeert afstand te bewaren en de toestand te beredeneren. Maar niemand kan aan Caligula’s willekeur ontkomen. Alleen Scipio gaat een gesprek aan. Vindt hij dan nergens troost? Bijvoorbeeld in de natuur? Caligula wil alleen nog de maan bezitten, hij is zelf de wrede god geworden die hem zo te pakken nam door zijn geliefde weg te nemen. Scipio concludeert dat zijn vriend moet sterven.
Wat een voorstelling! Tweeeneenhalf uur grappige, boeiende en beklemmende scenes. Het decor, een vier etages tellende senaat met koffiekopjes, colbertjes, stoffige dossiers en wetsboeken, maakt direct indruk. Het spel, de regie, elke beweging, gelaatsuitdrukking, ooohh! Natuurlijk staat of valt dit stuk van Albert Camus met de invulling van de titelrol. Die bezit van het eerste tot en met het laatste moment een intense overtuigingskracht.