Het is lang geleden dat ik iets heb gezien dat me echt geraakt heeft. De Mug is er weer in geslaagd iets te maken dat inventief, authentiek en ontroerend is.
Er is veel moed voor nodig echt iets wezenlijks tegen je publiek te willen zeggen, daarbij niet de makkelijkste weg te kiezen en jezelf als maker volledig bloot te durven geven.
Alles aan deze voorstelling loopt op een organische manier in elkaar over, iets wat ik me overigens na afloop pas realiseerde. Op het moment dat ik zat te kijken, wist ik niet altijd wat ik met bepaalde overgangen aanmoest. In eerste instantie is het lastig een link te leggen tussen het verhaal van een uitgerangeerde musicalvedette en een enscenering op de moord op Theo van Gogh.
Joan Nederlof, Alix Adams en Marcel Musters zijn niet bang hun angsten (in de meest algemene betekenis) te laten zien en dat zorgt ervoor dat deze voorstelling echt aan je komt. Met deze aanpak kun je ook verzanden in quasi intellectueel gewauwel. Een van de belangrijkste redenen dat ze dat hebben weten te vermijden is het sterke spel van Joan Nederlof (hoewel ik niet om de flinke dosis Grace Keeley in dit personage heenkon) en Marcel Musters, wat mij betreft een van de beste acteurs van Nederland.
In het begin, de dialogen in de kleedkamer tussen Bibi Schumacher Diego en haar personal assistant Josje, is het allemaal vooral nog erg vals en grappig. De sfeer sloeg bij mij om bij Bibi’s vrijheidsdansje. Net als bij de dans van de stervende zwaan later wist ik eigenlijk niet meer of ik moest lachen of huilen.
Ik heb ook een paar ‘het zal wel’ momenten gehad (bijvoorbeeld de Tasmanian Devil Tai Chi van Josje), maar dat deed voor mij niets af aan het geheel. Dat was het namelijk zowel niet als wel, dat kun je als kijker zelf bepalen.Door de filosofische beschouwing van de blanke Surinaamse dwerg op het eind viel voor mij eigenlijk alles op zijn plek.Soms heel pijnlijk, maar vooral heel eerlijk om te zien. Een absolute aanrader.

Sinds ik de voorstelling heb gezien loop ik te malen in mijn hersenpan hoe ik deze meesterlijke maffe gevoelige voorstelling in woorden recht kan doen. Allereerst het geweldige toneelspel van marcel musters altijd een genot om te zien hoe hij ook nu weer vorm geeft aan zijn personage met liefde en humor.Met joan nederlof zorgt hij weer voor hilarische beelden en teksten.Wij vinden als mens maar met mate wat we nodig hebben in al onze levenswijzen en omhulsels en uitdossingen en tendensen die onze 21 e eeuw beheersen maar De mug vind in deze Brunhilde de juiste metaforen voeg er een prachtige vormgeving aan toe en je hebt een fantasievolle filosofische voorstelling zoals er nog weinig gemaakt worden op dit moment. Daarom 5 geweien.Christine van Stralen.

Ik heb genoten van het spel van Marcel Musters en Joan Nederlof. De laatste speelde een soort herhaling van Grace Keeley. Wat heerlijk was voor mijn adorerende ikje, maar weinig vernieuwend voor een voorstelling.
Ik heb een aantal keren ontzettend kunnen lachen.
Minpunten:
* de voorstelling was niet àf. Dat de dwerg zijn opwachting maakte aan het einde was 2 minuten wel aardig, maar voor het verhaal totaal overbodig en véél te lang. Het leek op een niet uitgewerkte en geïntegreerde improvisatie.
* het was mij niet duidelijk wat de voorstelling nou wilde zeggen. Motieven of thema lijken te ontbreken. Ja 40+… als dat alles is. Kan ik wel een Volkskrant interview lezen, maar dat is volgens mij niet de bedoeling.
Jammer, volgende keer graag een meer uitgewerkte voorstelling!

Fijn om een voorstelling te zien die je bijblijft. Heel erg gelachten en ook een brok in de keel. Dat lachen en huilen om voorrang strijden overkomt me niet vaak in het theater. Heel bijzondere mooie en ontroerende scene’s en danook nog eens zooo leuk!!!
Twee vakmensen aan het werk!
Ben trouwens nog nooit teleurgesteld naar huis gegaan bij Mugmetdegoudentand voorstellingen. Ik kijk uit naar het volgende project!

Over relevant theater gesproken! Personal assistent Josje (een heerlijke Marcel Musters) en diva in verval Bibi (prachtige Joan Nederlof) laten het Holland van nu zien, in en uit het theater. Mooi tweeluik met Paradise van tien jaar geleden (voor de oudere moosertjes). Ontroerend en geestig en het is weer helemaal nu.

Richard Wagner naast Joop van den Ende, verder Pia, Katja, Halina, Khaldoun Elmecky, Henk van der Meijden ook erbij. Mugmet… levert Kopspijkers+ toneel, vol verwijzingen naar de actualiteit, weinig diepgang. Het eerste halfuur is geslaagd, maar geleidelijkaan wordt het wansmakelijk. Het homokamp, de (Birma)spoorlijn naar Mekka, de sm-scene, kanker en tot slot de suridwerg over Kant, Schopenhauer, Camus, Sartre en Safranski. De mens is niets, begreep ik.

De laatste jaren weten de Mugmetdegoudentand-acteurs me steeds weer te ontroeren.Zo ook nu weer,tijdens de voorstelling Brunhilde.Het spel was puur,ongecompliceerd en natuurlijk,waardoor je direkt in aanraking komt met je eigen emoties.Lach en traan -uitingen van herkenning- wisselen elkaar af.Net als het spel is ook het decor ontdaan van al het overbodige en heeft daarmee een kinderlijke eenvoud die mij enorm aanspreekt.