Wat een heerlijke voorstelling! Ik ben normaliter vrij huiverig voor omzettingen van antieke tragedies naar het heden. Maar als je er zo iets tofs van maakt heb je mij direct om.
Nu goed, wie diepgang en katharsis zoekt kan beter naar een traditionele tragedie-opvoering gaan. Maar ben je tevreden met sterk spel, fantastische mimiek, geniale vondsten, hilarische scenes, heel veel variatie, in anderhalf uur die voorbij lijken te vliegen, dan is Bloedverwanten waar je moet zijn. Ik was er werkelijk erg van onder de indruk hoeveel deze mensen kunnen. Vooral in de mimiek. Slecht ingelezen als ik was las ik later pas dat het een mimegroep betreft.

Aan ambitie heeft het Max. en Suver Nuver niet ontbroken bij deze productie. Ze hebben een Oresteia van de Hollandse huiskamer gemaakt; de oorlog, de vergiftiging van de teruggekeerde vader midden in de wederopbouwtijd, de zoon Orestes die als vredelievende Hippie vader wreekt door moeder Klytaimnestra om te brengen en de laatste generatie die de Babyboomers (Orestes) gebrek aan leiding verwijt. Ziehier Nederland 1945 - 2000 in drie afleveringen.

Ik meende ook nog de verkondiging van een grote wijsheid te ontwaren. Een waarheid als een koe, wellicht; sinds Zeus, sinds Aischylos, voltrekken zich nog steeds dezelfde heftige tussenmenselijke processen. Van de ene zich tegen de vorige in opstand komende generatie naar de volgende, blijft alles in wezen hetzelfde.

Max. en Suver Nuver nemen dus wel wat erg veel hooi op de vork. Teveel, vind ik. Daardoor wordt het soms ook een tikkie rommelig en schetsmatig. Her en der zelfs enigzins geforceerd en gekunsteld. “Een beetje onaf”, vond iemand na afloop.

Natuurlijk komen fraaie beelden voor. De observerende en pijltjes schietende ( ik las dat het er vijftig zijn!) Orestes die onder de tafel zit, bijvoorbeeld. Of de pansexuele slangenact in het tweede deel en de hele Elektra van Dette Glashouwer. Ook de cursus in zweverigheid mag er zijn.

Maar, hoe dan ook. ik kan het enthousiasme van de officiële recensenten en mijn bentgenoten van gisterenavond, niet delen. Wat overigens ook weer niet betekent dat ik spijt heb van mijn reis naar Theater de Vest.