Er wordt mooi gespeeld in deze voorstelling (toegegeven, ik heb een zwakvoor Gijs SvA), en het stuk blijft boeien door het intrigerende verhaal.Maar de regie weet het (behoorlijk ingewikkelde) verhaal geen helderheid te geven, waardoor ik de draad na de zoveelste flash-back kwijtraak. En danhelpt het ook niet dat de akoestiek in de Rotterdamse Schouwburg er voor zorgt dat het soms erg moeilijk te verstaan is.

Een heel groot blik tomaten voor het feit dat nog niemand over deze voorstelling een recensie heeft geschreven. Konden jullie er de juiste woorden niet voor vinden? Ok, toegegeven, het is een zwaar onderwerp, beladen en moeilijk, het decor is van JJ Lamers en Paul Binnerts heeft de regie gevoerd, maar al bij de allereerste try-out hebben de acteurs het stuk geheel en al over genomen. Gijs Scholten van Asschat, Nelleke Zitman, Fred van der Hilst, Waldemar Torenstra, Sabri-Saad el Hamus en Reinier Bulder staan op het toneel met elkaar te spelen alsof ze hun hele leven niks anders hebben gedaan, Gijs en Nelleke zitten heerlijk op elkaar te kiften en Sabri heeft me bijna bekeerd. Als ik een vrouw was was ik ook voor Waldemar gevallen, Fred mag mijn opa zijn en Reinier heeft nog wel het stoerste verhaal van allemaal. Drie weken voor de première ging Peter Blok, die zijn rol oorspronkelijk zou spelen, door zijn rug. Toevallig was Reinier op het kantoor van Hummelinck Stuurman een kast in elkaar aan het timmeren als timmerman. Of hij de rol van Peter Blok kon overnemen, om vervolgens Gijs zowat van het podium te spelen. Maar dat is dan ook weer de grote verdienste van Scholten van Asschat, hij laat zich van het podium spelen, blijft aan de rand van het podium rustig toekijken en als Fred in opperste emotie per ongeluk door een decorstuk heenvalt schieten de acteurs net zo hard al wij voyeurs in de lach. Samen genieten van een knap stukje toneel. Nu zit ik wel op zo’n vijf geweien toch? KIJKEN!!