Allereerst: Lotte Proot speelt erg goed. Maar de voorstelling is inhoudelijk te particulier. Het gaat over twee kunstenaars die in de jaren ‘80 performances deden in New York. We maken er een mee. De vrouw verteld over haar ‘vrouw worden’ en later ook nog over een misdrijf waarvan zij slachtoffer zijn geworden, en dat eindigde in de dood van de dader. Ik kon me op geen moment identificeren met deze inhoud. Een extra barriere wordt opgeworpen door de techniek: het geluid staat pijnlijk hard, de actrice praat voortdurend door een microfoon. Oorverdovend. Wel is het een heel heldere voorstelling, duidelijke keuzes gemaakt.

Tja, goh. Gedoe met video en live muziek (jungle, techno) is natuurlijk heel hip en leuk. Maar een actrice (Nederlandse) die Engels spreekt, continu de klemtoon verkeerd legt, en heel slecht speelt, dat draagt niet bij tot de feestvreugde. Mooie video, goed ondersteunende muziek (beetje hard) en de rest was (quote) ‘So Fucked Up’. HEEL SLECHT.