Ja, ja, ja (jubelend) en aan het eind toch nog een beetje nee. Ja voor de tekstbewerking, ja voor het spel, en ja voor het pakpapier. Want op dat lichtbruine pakpapier klinken de voetstappen van de geagiteerde Antigone ook echt geagiteerd en hoor je al aan zijn geijsbeer hoe Creon worstelt met zijn besluit. Er wordt goed geacteerd, maar aan de basis van deze geslaagde voorstelling ligt toch vooral de vlotte tekstbewerking, waarbij Hans Sibbel (Lebbis) zich vanzelfsprekend ook af en toe een grapje heeft gepermitteerd. De wachter, als Creon na een uitvoerige uitbrander eindelijk zwijgt “Dus ik kan nu gaan?”, Creon cynisch “Nee, want ik ben nog heel erg geinteresseerd in je hobbys.” Vooral de dialogen tussen de mannen (Iwan Walhain als Creon met respectievelijk Steven Stavast als spindoctor, Joris Smit als wachter, en Martijn de Rijk als zoon Haimon) zijn sterk. Daar verbleken Antigone en haar zus Ismene een beetje bij. En dan nu dat nee. Jammer dat Sibbel helemaal aan het eind toch is bezweken voor de verleidingen die een windmachine en een vloerluik bieden. Het is zijn debuut als regisseur dus het zij hem vergeven. Tenminste, als hij belooft gauw weer een klassieke tekst onder handen te nemen.