Een gewei voor Marisa van Eyle die angstwekkend goed in de oude huid van Annie MG is gekropen. Maar een tomaat voor het stuk van Ton Vorstenbosch. In chronologische vorm krijgen we feiten en door de auteur bedachte aspecten uit het leven van “het lammetje met een gifklier” gepresenteerd, vanaf de zelf gekozen dood van haar man tot aan haar eigen zelf gekozen dood. De feiten kennen we al uit alle tv-intervies e.d. die Annie MG zo smakelijk zelf kon opdissen bij Ischa Meijer en anderen, en nog uitputtender in de vorig jaar verschenen geweldige biografie. Maar het zijn niet genoeg ingrediënten voor een avond onderhoudend theater, vooral omdat het zo ontbreekt aan werkelijk drama: het meest dramatische is het feit dat Annie MG zo graag de PC Hooftprijs had willen krijgen, maar hem niet kreeg. Rondom die zo virtuoos gespeelde Annie MG door Marisa van Eyle komen, op zoon Flip na, de meeste andere personages niet genoeg uit de verf. De avond sleept zich, letterlijk en figuurlijk, voort. Waarom geen flashbacks of nachtmerries of andere dramatische ingrepen toegepast om theaterpersoonlijkheden als Wim Sonneveld (voor wie ze schreef, maar met wie ze niet veel had), Conny Stuart, Harry Bannink, impresario John de Crane op te voeren? Gemiste kansen, misschien uit respect? Misschien omdat die geschiedenis nog te recent is ? Het blijft nu allemaal te veel steken in een dramaatje waarin rondom Annie personages als Jeanne Roos, de voorleesclub (met George en Anke Groot), de vriendin van Flip en de secretaresse van Annie edelfigureren. Een beetje kleinburgerlijk allemaal; precies waar Annie MG niet veel mee op had.