Je ziet meteen wie Olga is, wie Masja en wie Irina. Al als je de zaal binnenkomt. Door de kleuren van hun kleding. Maar toch vooral door hun lichaamstaal. Een heel sterk begin. Wat wil je met drie mimers. Maar wat blijkt, ze hebben ook nog eens een heel sterke, gelaagde en moderne tekst. Met nauwelijks een woord van Tsjechov zelf. Wat de drie laten zien en horen is indrukwekkend, heel knap gedaan. Het doet volledig recht aan inhoud en sfeer van het origineel en is toch uiterst actueel en herkenbaar. Een hele fraaie voorstelling dus waarin de verveling, het smachten en het verlangen naar een ander leven op een intelligente, maar toch vermakelijke en toegankelijke manier worden verbeeld. Een aanrader.

De drie zussen zijn intussen 107 jaar oud. Maar still alive and kicking.

Anton Pavlovitsj Tsjechow zal, denk ik, tevreden zijn over hun optreden gisterenavond. Hoewel met weinig, zij het vaak geestige woorden, zijn de gefrustreerde verlangens en dovende hoop van alledrie, nog steeds erg invoelbaar en ontroerend. En dat gegoten in een zo nu en dan speelse vorm, die op een merkwaardige manier van deze tijd blijkt.

Het is, kortom, een ongewone, originele Tsjechov voorstelling. Gaan zien.

Prachtige remake van Tsjechov.
Goede en scherpe teksten. ondanks dat het tekstueel is, is de stilte (wachten, hoop) en beweging erg aanwezig.
Decor en aankleding ook erg geslaagd!
Erg benieuwd naar het 3e deel van dit 3-luik!

Leuker dan Tsjechov. Er is nog maar weinig van Tsjechovs tekst overgebleven maar toch zijn het onmiskenbaar de drie zusters. Dit zijn drie actuele zusjes die zich ontzéttend vervelen en hééél erg smachten naar een ander leven.
Het zijn hele herkenbare zussen die elkaar door en door kennen, die elkaar vliegen afvangen maar er toch door dik en dun voor elkaar zijn.
Grappig en tragisch en alles ziet er ook nog eens prachtig uit.