Oud Archief
Moose Spreekt
[ON]terecht [ON]opgemerkt
De programmeur danst met de kok. Wij staan aan de rand van de dansvloer, te staren naar de lenige bewegingen van de jongeren van Nultwintig. Nog geen dertig en we voelen ons oud. Later beseffen we dat ons ongemak niet voortkomt uit ouderdom, maar uit witheid. Wit en stijf ontmoet zwart en soepel. Dit was het [ON]ze Keuze festival.
De Nestheaters stelden de ontmoeting centraal in hun festival en ontmoet werd er veel. Vooral makers en medewerkers vonden elkaar, want het grote publiek bleef weg. Waar was iedereen op dit festival vol multi-culti, ondernemende jongeren, actieve allochtonen, verwonderde intellectuelen en vette beats? Dit was immers een Van der Ploeg-festival zoals de staatsecretaris het zou moeten dromen.
Dit festival zocht naar grenzen. Met z'n allen in de bus en wandelen in een bos, is dat nog theater? En het meedoen met een Egyptisch dansritueel? Biedt de techniek van Internet ons nieuwe ingangen voor theatermaken, of kan je er vooral leuk óver theater praten? En hoe moet je over theater praten, als het gebodene zich niet in het keurslijf van een voorstelling laat dwingen? Er zat niet veel anders op dan deel te nemen en de bagage van esthetische normeringen thuis te laten. Deuren tussen culturen werden opengezet, omdat rituelen werden gedeeld en verhalen werden gehoord. Er werd gepraat over wat er gebeurde en niet over hoe het uitgevoerd werd: heb jij al gezikrd? Wat vond jij van het verhaal van die asielzoeker? Dat wat gebeurde ontsteeg vaak het clichématige.
De ontmoeting tussen wit, zwart en alle tussentinten toonde ook tegenstellingen aan. Witte mensen dansten de Zikr en gingen op in een Wintishow. Zwarte mensen kwamen naar de Nes, omdat ze op het festival iets te doen hadden. Er vonden zwarte voorstellingen plaats in een witte theaterstraat. Dit festival enscèneerde een ontmoeting voor een happy few, die zonder dit festival niet had plaatsgevonden. Iedereen - zowel wit als zwart - die er niet iets te doen had bleef thuis.
Tijdens het festival kwam de organisatie voor een pijnlijke keuze te staan: wat doe je met een Winti-ritueel dat volop bezig is, terwijl in de andere zaal 'Mission Impossible' van Dood Paard moet beginnen? Afkappen, zo bleek. Opdat het publiek de voorstelling van Dood Paard niet hoefde te missen. De deelnemers aan het ritueel lieten zich echter niet opjagen en rondden eerst uitvoerig af. Dat duurde lang en het publiek miste alsnog 'Mission Impossible': de zaaldeuren waren al gesloten. Tijdens het Winti-ritueel kon het publiek overigens in- en uitlopen.
De sprekers tijdens de lezingencyclus 'Hybrid Profession', een dag eerder, kregen van de organisatie wel de tijd. De leden van School of HardKnocks konden daardoor pas een uur later dan gepland aan hun optreden beginnen. Toen was veel van het door hen meegebrachte publiek al vertrokken. Welke klok bepaalt de tijd en de duur van gebeurtenissen? Wie is er belangrijker dan wie?
Goede bedoelingen zijn niet genoeg. De organisatie van het [ON]ze Keuze verdient lof voor hun moedige programmering, en we hopen dat het niet bij deze eersteling blijft. Natuurlijk waren er Babylonische theaterverwarringen en natuurlijk was het frustrerend dat er weinig publiek kwam opdagen, maar er is een lange adem nodig om witte voetjes op de zwarte dansvloer te krijgen. Misschien kan de witte organisatie van het [ON]ze Keuze wel wat zwart bloed gebruiken. Misschien hebben wij dat bij Moose ook wel nodig. Dan staan we volgend jaar tenminste niet allemáál langs de zijlijn. Dope!
zie ook: Moose op het [ON]ze Keuze Festival
en ook: Vera is weer boven jan