Oud Archief

Vera Liefhebber

Vera is weer boven jan

Wat een ochtend was het die maandag. Het kostte flink wat Spa, jus en Alka Seltzer om al die wijn te vergeten. (Dit is een leugentje; ik gebruik gewoon asperine. Ik heb alleen sterk de indruk dat je kater erger is als je zegt dat je Alka Seltzer gebruikt.) Daarna begon het grote nadenken. Ik had me weer flink laten gaan tijdens het weekend. Genant bijna. De ene avond moest ik van mezelf naar Egypte, de andere avond had ik bijna een reis naar Kenia geboekt. Het was maar goed dat iemand op tijd zei dat Winti iets creools was en dat ik daarvoor naar Zuid Amerika zou moeten.

Het meest opzienbarende van zondagavond was wel dat na zo'n weekend interculturele happenings zo'n groepje als Dood Paard daar wel erg wit tegen af steekt. Stoelen in het gelid, licht uit spot aan, en niet terugpraten, want anders zetten we je voor gek. Maar het zijn schattige jongetjes, hoor. Ik heb het zelf gezien aan de bar. Alleen zo serieusjes. Waar komt dat toch vandaan?

Pas maandagmorgen bedacht ik wat er zo fijn was geweest aan het festival. Omdat het theater niet de rol van theater speelde, hoefde ik ook niet de rol van het publiek te spelen. Ik mocht me opgelaten en gegeneerd voelen bij 'De Reis', onhandig en houterig bij 'Zikr' en ik mocht er zelfs totaal niets van begrijpen bij de Wintishow. Bij 'Mission Impossible' moest ik het weer begrijpen en me aangesproken voelen en vooral: stil zijn. Dat viel zo uit de toon, dat ik tijdens de voorstelling er vooral mee bezig was met wie ik op het slotfeest zou gaan dansen (zou die leuke Sabri nog langskomen?).

Arme Dood Paarders. Als ze meer van het festival hadden gezien was hun eigen voorstelling vast leuker geworden. Dan maar geen Theaterfestival.

zie ook: Minirecensies [ON]ze Keuze: 'Mission Impossible'