oude meuk
Artikel
Een interview met Pepijn Cladder (33), die dit jaar afstudeert met 'Salomé' van Oscar Wilde. Over het corps, zwabberen en kunstenaar zijn.
-door Paulien Cornelisse
De Voorstelling
Mijn eindexamenvoorstelling wordt Salomé van Oscar Wilde. Het is een stuk van één bedrijf, met eenheid van tijd, plaats en handeling. Daar hou ik van. Ook vind ik het leuk dat de grote thema's uit het werk van Wilde er in aan bod komen: macht en liefde, en hoe die elkaar beïnvloeden. Met die thema's heb je natuurlijk te maken met grote emoties, en heftige beslissingen. In de tekst zitten twee mogelijkheden: de eerste is dat Salomé alleen maar doet alsof ze van Johannes de Doper houdt, en een soort van machtsspelletje met hem speelt. Dat is de cynische interpretatie. De andere benadering is vanuit de ware liefde; Salomé is voor het eerst van haar leven echt helemaal verliefd. Beide lezingen zijn legitiem, en dus heb ik beide uitgeprobeerd. De tweede is het interessantst, maar ook veel moeilijker. Die heb ik gekozen.
De Mens
Ik ben geboren in Breda, maar niet doorvertellen! Ik ben opgegroeid in Bilthoven. Ik wilde òf de reclame in, òf het theater. Ik ben communicatiewetenschap gaan studeren in Amsterdam. Ondertussen heb ik auditie gedaan voor de toneelschool en de kleinkunstacademie. Niet aangenomen. Tijdens mijn studie heb ik wel heel veel gespeeld. Ik zat bij het corps. Je kunt ervan zeggen wat je wilt, maar het corps heeft van alle studentenverenigingen wel de beste middelen om theater te maken. We maakten een paar producties per jaar, met professionele regisseurs.
Na mijn studie wilde ik toch meer met theater, en ben aangenomen om een opleiding van één jaar te doen aan de Guildford School of Acting in Engeland. Dat was geweldig, ik heb me kapot gewerkt. Toen ik terugkwam heb ik gefree-lanced als acteur, in serieuze producties, maar ook in reclamespotjes. 'Nee, papa is een dinosaurus!' voor Center Parcs, dat ben ik.
Na een tijdje merkte ik dat ik soms een hele tijd niets te doen had. In Nederland is het zo dat als je geen fotomodel bent, en maar redelijk getalenteerd, je moet gaan zitten wachten op telefoontjes. Dat werkt beperkend, want je bent afhankelijk van anderen. Op een gegeven moment besefte ik dat het op deze manier altijd zwabberen zou blijven, en dat vond ik zo'n naar idee! Ik had twee stukken voor het corps geregisseerd, en dat vond ik heel erg leuk, dus de regieopleiding leek me wel wat. Ik werd aangenomen.
De Crisis
Ik heb wel eens iets gemaakt, dat vond ik leuk en goed. De dag na de presentatie vond ik het waardeloos. Het was dan ook redelijk neergesabeld. Dat is heel confronterend. Ik denk achteraf dat ik mezelf niet genoeg uitgedaagd had.
De Ambitie
Bij mij is het zo dat mijn hart voor vijftig procent bij het spelen licht, en voor vijftig procent bij het regisseren. Ik wil dus allebei blijven doen. Er zijn gelukkig genoeg voorbeelden van mensen die het kunnen combineren. Verder zou ik ook wel film willen doen, en televisie. Ik moet het per ding op me af laten komen. Ik heb de afhankelijkheid afgeschud: het is aan mij om te beslissen wat ik doe. Ik zal wel blijven streven naar een soort niveau. Ik zal ook wel amusement maken, maar niet zonder dat er een intellectuele uitdaging in zit.
De Kunstenaar
Nee, dat ben ik niet. Zo kan ik me niet voelen, want aan een productie zitten zoveel praktische kanten, zoveel dingen die je zelf moet regelen. Als je je puur met het 'scheppingsproces' bezig zou kunnen houden, zou het misschien anders zijn. Nu moet ik zorgen dat er een pak voor Johannes de Doper is. Dan zie je trouwens het nut van een netwerk: iemand die ik nog ken van het corps heeft een pakkenbedrijfje, en heeft me gratis twee pakken ter beschikking gesteld. Hij hoeft alleen maar vermeld te worden in het programmaboekje!
zie ook: Maxirecensie: 'Salome'