oude meuk

Regiedagen 2002

Maxirecensie 'Midzomernachtssyndroom' (2)

Tijdens de Regiedagen zal een team van drie theaterwetenschapstudenten zich voor Moose wijden aan recensies van de afstudeervoorstellingen. Ditmaal: Willem de Vlam over Corrina Oomens 'Midzomernachtsyndroom' (gezien: 14/6/02).

Drukte in het Bos

Corrina Oomen verraadt haar 'Performance Art'-afkomst in de nadruk die ze legt op het beeld ten opzichte van de handeling en de taal. De gesproken tekst is gereduceerd tot een paar absurde zinnen en kolderieke rijmelarij. Taal is in deze voorstelling irrelevant. Oomen beproeft de mogelijkheden van het beeld tot het uiterste.

Al in het eerste beeld legt Oomen een verband tussen de magie van het theater en de magie van de wereld in Shakespeare's 'A Midsummernight's dream'. Een gewichtloze gedaante kiest personen uit het publiek die de rest een verhaal moeten gaan vertellen. De gedaante is Puck die de voorstelling zal dirigeren. Het ene moment maakt hij uiterst geconcentreerde, acrobatische bewegingen, dan weer springt hij enthousiast in het rond, genietend van de chaos die hij veroorzaakt.

En het is me ook een zootje, dat rare stuk van Shakespeare. Het verhaal is ronduit dwaas. Als de goede man niet zo verrekte goed kon dichten was het een tekst geweest om heel snel te vergeten.

Maar Oomen kent geen genade. Ze toont enkel de wanorde van de handeling, en stelt die tegenover een strak wit toneelbeeld. De vloer, de muren, alles is wit op een in helder blauw opgetrokken staketsel na. Twee gebogen trappen lopen op naar een verhoogd speelvlak, van waaruit Oberon de gebeurtenissen aanschouwt. In de witte achterwand is een ruimte vol oplichtende apparatuur uitgespaard, waarin een DJ (Robin Bausewein) het klankbeeld verzorgt.

In 'Midzomernachtsyndroom' wordt gebruik gemaakt van verschillende speelstijlen: het ene personage is zo plat als een dubbeltje en bestaat alleen in gestileerde houdingen, het andere duikelt clownesk en akrobatisch over het podium, en weer een ander heeft een hele eigen persoonlijkheid, met eigen voorkeuren en afkeren. Zo nemen de ruziënde Lysander & Demetrius (Arnoud Vonk & Pepijn Cladder) enkel een pose met opgeheven vuisten aan, terwijl Puck (Barry Emond) ondertussen in zijn eentje zo'n beetje heel het filmoeuvre van Bruce Lee aan het doornemen is en echt heel erg teleurgesteld is als Oberon het gevecht met een hooghartig gebaar onderbreekt.

Oomen verenigt telkens tegenstrijdigheden in ieder van de vele voorstellingselementen. We zien het in het kille, witte toneelbeeld gecombineerd met onwaarschijnlijk slanke verticale lijnen die het verhoogde speelvlak in de lucht houden. Daarnaast verenigde zij de Bosgeest Oberon met de cerebrale Theseus in één acteur (Martin Schwab). De opzwepende, electronische beat van de DJ krijgt een geur van kille moderniteit wanneer die geconfronteerd wordt met de warme klank van de menselijke stem. Helena (Barbara Feldbrugge) en Hermia (Annieke Sloet) dragen smetteloos witte, en tegelijk enigszins fetisjistisch aandoende korte jurkjes. Titania (Claudia Jong) is zinnelijk in een glanzend witte badkuip. Niets is eenduidig in deze voorstelling, alles draagt zijn tegendeel in zich. Voor het korte tijdsbestek van de voorstelling was het alleen wat veel van het goede. Ik raakte in alle verschillende verwijzingen behoorlijk de weg kwijt en cruciale scènes raakten op de achtergrond.
Zo weet Oomen een sterk punt te maken met Hermia en Helena. We horen Helena zich een trouw discipel van de kuisheid verklaren en haar vriendje (tamelijk harteloos) verbieden 's nachts bij haar aan te schuiven. Vervolgens komt Helena en werpt zich schaamteloos op een kerel. Een paar scenes later bejubelen Helena en Hermia hun vroegere vriendschap met grote, gelukzalige glimlachen op hun gezichten: Hoe zij één mens waren en getuige hun bijna identieke pakjes nog steeds zijn. Kuisheid en hartstocht in één figuur.

Shakespeare's stuk was een komedie en ook 'Midzomernachtsyndroom' is regelmatig een heel geestige voorstelling. Oomen verving de scène met de amateur-acteurs door een clownsact. Ik heb heel erg pret gehad om de betoverde Titania. Ze aanbidt met hoge woorden haar clown met ezelsoren en fopneus (Bob Peerlings), die op dat moment uitgebreid met zijn afgezakte rode broek staat te hannesen.

'Midzomernachtsyndroom' is een volle voorstelling: vol beelden, vol stijlen, vol tegenstrijdigheden. Als er een ding duidelijk is, is het dat Corrina Oomen aan stof volstrekt geen gebrek heeft. En dat het verrekte druk kan zijn, in zo'n bos.

Willem de Vlam

zie ook: 'Midzomernachtssyndroom'
en ook: Maxirecensie: 'Midzomernachtsyndroom' door Lex van der Linden