De laatste (?) Perfect Wedding gezien.
Een feestje, zeker, maar zoals dat vaker voorkomt bij feestjes blijft het allemaal erg aan de oppervlakte.
Toch leuk om de toppers van Toneelgroep Amsterdam in een lichtgewichtvoorstelling te zien. Helaas geen Joop Admiraal meer, maar voor hem nu Willem Nijholt. Speelt deze rol vetter dan vet, maar met een ongelooflijk plezier.
De echte topper was voor mij Jacob Derwig. Of hij een uitheemse dans beoefent of loopt te springen in een bruidsjurk, je gelooft hem. En daar gaat het toch om.

Ik ben er een beetje laat mee, maar ik was behoorlijk onder de indruk van deze happening. Ja, het is naïef en kitscherig, maar ook feestelijk, romantisch en ongelooflijk vitaal toneel. En als op driekwart de voorstelling een paar tandjes bijschakelt en Van Hove vol zelfvertrouwen alle boekjes te buiten gaat ben ik helemaal om. Zulk belachelijk theater heb ik niet meer gezien sinds Ruigoord 2. Dit is geen naïeve voorstelling, maar een voorstelling óver naïviteit, of beter gezegd: een naïviteitsmachine. Extatisch.

Tja….wat valt er van van te zeggen….. Het was een feest. Zwaar leunend op Shakespeare’s Midzomernacht heeft de schrijver van het explosieve True Love nu een mierzoet stuk geschreven wat helemaal nergens over lijkt te gaan. Het lijkt verdorie wel of de mega-vrolijke evangelische groep Up With People haar come-back maakt in de Stadsschouwburg….
Maar ik viel er helemaal voor. Leunend op kussens op de eerste rij volgde ik met open mond de soap-achtige verwikkelingen die zich op het toneel afspeelden. En wat zag de schouwburg er prachtig uit zo. Ik zou zeggen: laat dat podium maar zitten, laat de deuren maar lekker open en geef me nog een paar voorstellingen waar je als publiek zo betrokken raakt bij de handeling. Mede door de vorm was deze voorstelling zo bijzonder; ik weet niet of ik vanaf het 2e balkon net zo onder de indruk was geweest.
Maar ik heb genoten. Van scene-steler Joop Admiraal, van een explosieve Chris Nietvelt (heeft God smaak?), van de aandoenlijk verlegen geestelijke van Fedja van Huet, van…..nou ja, van iedereen eigenlijk. Wat een mooie groep acteurs is Toneelgroep Amsterdam op dit moment. Meest memorabel? De hoge hakken van Renee Fokker. Ik kan het niet navertellen, je moet het zien.
Hopelijk reprise volgend jaar met TAM TAM: ik wil nog een keer!

Licht, luchtig, charmant, elegant, dynamisch. Maar vooral veel luchtige, theatrale bavarois. Een lichtgewicht voorstelling over stadse fratsen in een bos. Maar wel uitgevoerd door vakmanschappelijke zwaargewichten. Toch een beetje zonde van al dat talent. Eén van mijn metgezellen meende aan de overkant van het speelvlak de heer J. v.d. Ende te ontwaren. (O ja, vergeleken met onze plaatsen op het balkon van de Stadsschouwburg, is er in de Economy Class van KLM plenty beenruimte - een extra tomaat)

Ja ja ja! Volkomen van de pot gerukt theater. Prima! Heb sinds ‘Licht’ niet meer zo iets belachelijks gezien in die suffe schouwburg. Mooie opstelling, niet meer terug veranderen en laat die zaal deuren ook maar altijd open. Ik geef gewoon iedereen heel veel geweien, speciaal Joop Admiraal en Marieke Heebink die allebei op een hele andere manier mijn hart braken. Hoera; Ivo is niet meer cynisch en gelooft in de liefde en dat allemaal in de donkere maand december.

Three weddings and a funeral, ik dacht aan de film met bijna die titel en met vrijwel dezelfde boodschap ‘Kies voor de liefde’. Maar heeft de film tenminste een paar goede grappen en een onontkoombaar ontroerend moment, deze toneelvoorstelling is inhoudelijk te mager. Frieda Pittoors, Chris Nietvelt en Hans Kesting, natuurlijk, ze hoeven maar te kikken en even lijkt het goed. Maar de teksten zijn te flauw, ik hoorde enkel cliches. Het zag er heus prachtig uit, ik zat heerlijk en dankzij het vrolijke einde ging ik niet met een verongelijkte kop naar huis. De acteurs hebben een leuke avond gehad, zij konden zich uitleven. Of toch niet?

Heerlijke voorstelling. De stadsschouwburg schitterend omgebouwed met in plaats van een toneel een ovaal speelvlak midden in de zaal. Met de toeschouwers er omheen; toeschouwers op de eerste rij kunnen loungend op de bank naar de voorstelling kijken.
Het stuk zelf is een eclectische mix van stijlen. Van klassiekers als Shakespeare to Bollywood. Het resultaat is een energieke mengelmoes van spannende dialogen (met als hoogtepunt de dialoog tussen Joop Admiraal en Fedja van Huet) en een samenspel van muziek, dans en beweging. De energie spat er vanaf, acteurs rennen kris kras door de zaal, de hele schouwburg wordt optimaal gebruikt. Een voorstelling om zeker te gaan zien!