Over het IJ (2008)

Leuk ding, erg gelachen. Eigenlijk meer wat ik me ooit bij ‘Rok’ voorstelde, nu dan in Wild Boys. Vooral Suzan Boogaert virtuoos als echte Rock-jongen, die te lang te klierig door blijft gaan. Willemijn Zevenhuijzen doet dan weer heel goed de foute vrouwen. Kim van Zeeben geeft een geniale drumsolo weg. Jammer dat het trio zelf wat schimmig blijft, tegen welk vrouwbeeld zetten ze zich precies af? Of is dit een monument voor met uitsterven bedreigde de bandjesjongens?

Deze voorstelling is een prachtige bonk energie.
Een existentiele schreeuw naar meer, naar iets groters dan dit simpele aardse bestaan.
Deze jongen (schitterend gespeeld door Tim Murck) vecht tegen de zinloosheid, tegen de destructie en wil verklaren waarom we lijden. Deze strijd is erg mooi vormgegeven middels twee prachtige alter ego’s.
Eindelijk weer eens iets directs en eerlijks gezien, dat ook direct bij me binnen kwam en me diep heeft geroerd.
Daar hielpen de kuikentjes ook zeker bij!!
Prachtige beelden worden er gecreëerd in een op het eerste oog lege ruimte.
Mijn grote complimenten voor deze jonge makers.
Ook hebben ze verstand van tragische humor wanneer ze tijdens een hoogtepunt in het stuk een pizza koerier op laten komen en alles wat de jongen heeft gecreëerd in het niets valt. En het hele stuk omslaat.
Op het einde komt de werkelijkheid mooi binnen, in een kleine scene met een meisje dat vraagt hoe het met hem gaat en of hij meegaat.
Hij vertrekt en laat het kuikentje luid piepend achter.
Gelukkig komt hij terug gerend en mogen we nog even mee in de illusie, in het sprookje (die de jongen zo graag wil vertellen) door de prachtige muziek en het mooie eind beeld!

Peepshowhokje - vantevoren is me gevraagd of ik bang ben in het donker of last van claustrofobie heb en nav mijn antwoorden (soms) krijg ik zorgzaam advies.
En dan zit ik 10 minuten in het donker (absoluut niet eng), vervolgens komen een aantal vrouwengezichten en een konijn langs in heel langzaam tempo. Vrouwen met gesloten ogen, met gesloten ogen die open gaan, een gezicht wat me aankijkt en heel dichtbij komt (dat is wel een beetje eng), een vrouw die mijn gezicht beschrijft aan mezelf, een vrouw die zich vragen over me stelt, die mij aan het denken zetten en een vrouw die de plaats van mijn spiegelbeeld inneemt.
En als het is afgelopen voel ik me alleen en wil ik eigenlijk weer. Ik kwam dat hokje binnen om naar die vrouwen te kijken, maar ik voel me bekeken en ook echt gezien!
Heel bijzondere ervaring. Volkomen passende titel.
Enige nadeel: het verpest me voor andere voorstellingen.
Niets haalt het hier meer bij.