Het lijkt alsof Dirk Roofthooft nooit iets anders gedaan heeft dan monologen. Nochtans hoorde ik onlangs een radio-interview met hem waarin hij vertelde dat dit pas zijn vierde solo is.

Een verhoogd decor in een stalen omlijsting waar binnen een houten gemeubileerde huiskamer. Daarin lopen Maarten, zijn vrouw en de hond rustig rond. Het begint als een alledaagse dag.

De voorstelling komt wat moeizaam op gang doordat de verstaanbaarheid in het begin te wensen over laat. Sommige dialogen zijn niet zo sterk, vooral de scènes met de dokter zijn niet geloofwaardig.

De toneelbewerking van Bernlefs juweeltje Hersenschimmen door het ro theater haalde lovende kritieken. ‘Hoogstaand literair theater,’ noemde NRC het.

Zelden zo gelachen, net als iedereen om mij heen, wanneer maak je dat nu mee ?

Hoogtepunt in de grote zaal. Alle zogenaamde topstukken vallen hierbij in het niet.

Grappig, vermakkelijk en onderhoudend, maar helaas toch ook weer niet helemaal wat je ervan verwacht: zo zou ik deze voorstelling willen omschrijven.

Dat is nou genieten……een gewei voor het ongewoon realistische decor, een gewei voor de muzikanten, een gewei voor de teksten die nergens over gaan maar die iedereen al 1000 keer in zijn leven heef

Deze voorstelling overweldigde me volledig. Briljant spel (met een enkele uitzondering) groots decor, een spannende regie in een rake tekst van een jonge Tjechov.

Maakten de vorige delen nieuwsgierig naar Proust en zijn werk, dit laatste deel doet het tegenovergestelde.