Gelukkig is ooit de wereld uitgevonden, zodat we ons zo af en toe even helemaal af kunnen sluiten van het theater om ons heen. Die wereld heeft dan bijvoorbeeld de vorm van een parallellepipedum maar dat hoeft natuurlijk niet. Eigenlijk is een plat vlak al voldoende om je wereld op te projecteren. Sterker nog, je hebt genoeg aan je eigen verbeelding. Kijk maar.

Gezellig onderonsje. Def P acteert prettig, maar Freek Musbach steelt de show. Z’n patat sla ik liever over, maar z’n indianen-blues gaat er bij mij in als koek.

Geen groot theater maar héél gezellig. Gewei voor Christine van Stralen die zich heftig laat gaan, zodat Def P. enorm cool kroegwijsheden kan verkondigen.

Een vrouwelijke engel, die van de wereld kaas gegeten heeft, en een alwetende rapper zijn gestrand in de woestijn met alleen een snacbar tot hun beschikking. Een gewei voor het uitgangspunt.

Theater op z’n kleinst én indringendst. In de kleine studio is het publiek op bezoek bij Esther, die van haar toeschouwers kadootjes krijgt.

Ik vond het een leuk stuk. Er gebeurde zoveel tegelijkertijd, dat ik soms niet wist waar ik kijken moest en ik heb gelachen en daar ging ik voor.

Ik verwachtte iets heel abstracts, viel voor 100% mee. Leuk en origineel. Ik kwam alleen ogen te kort!

Ik vond het best leuk mar af en toe snapte ik niet precies waar het over ging. Er zaten erg leuk stukjes tussen maar de af en toe had ik wel het gevoel dat ik iets gemist had.

Een leuke voorstelling. Ondanks dat er totaal geen verhaallijn in zit, is het toch zeer vermakelijk. Voornamelijk om dat sommige scènes nogal absurd zijn.

Ik vond het een aparte voorstelling, soms vond ik het erg ingewikkeld. De spelers zeiden dan niks en je moest zelf uit hun gebaren opmaken waar het over ging. Dat was soms wel onduidelijk.