Moose - Theatergroep Suburbia

De God van de Slachting, Theatergroep Suburbia (07/04/2009)

colson — Wed, 08 Apr 2009 14:20:05 +0000

‘Slachting’ is hier niet onverdeeld gunstig ontvangen. En inderdaad er valt wel wat op af te dingen. Bijvoorbeeld de voorspelbaarheid of de afwezigheid van peilloze diepten.

Maar er staat wel veel tegenover: goeie observaties van het gedrag van OSM, zo nu en dan scherpe teksten met geestige oneliners, het genot van het weerzien van Roos Ouwehand op toneel en de meesterlijke “Alain” die door Marcel Hensema wordt neergezet.

Zo leuk als mijn linkerbuurvrouw - die permanent in een deuk lag - was het wat mij betreft niet. Maar wel hadden we een van de plezieriger avonden van dit seizoen.

De God van de Slachting, Theatergroep Suburbia (18/02/2009)

Simber — Tue, 24 Feb 2009 13:41:19 +0000

Een realistisch toneelstuk, dat heeft nogal z’n beperkingen; zo is Yasmina Reza eigenlijk driekwart van haar stuk bezig met ervoor zorgen dat de personages niet weglopen. Daardoor verdwijnt het heus wel interessante gebouwtje van wat ze te melden heeft achter de enorme hoeveelheid steigerwerk die ze nodig heeft om het overeind te houden. Jammer. Acteurs doen hun best, Marcel Hensema vond ik het sterkst, Tsjitske Reidinga bleef erg vasthouden aan haar Gooise Vrouwen-persona en Roos Ouwehand leek niet helemaal op haar plek - hoewel ik het erg leuk vond om haar weer eens op het toneel te zien.

De God van de Slachting, Theatergroep Suburbia (17/02/2009)

Witte — Thu, 19 Feb 2009 14:00:57 +0000

Jongetje slaat ander jongetje met stok anderhalve tand uit de mond. De ouders komen bij elkaar in het huis van het slachtoffer. En hoe gaat dat dan: ieder heel welwillend, zoekend naar de juiste woorden. Ongemakkelijke stiltes. Dat lossen we wel even als weldenkende volassenen op. Het dunne laagje beschaving vertoont al gauw barsten en dan loopt het snel gierend uit de hand. Het gaat niet meer om de kinderen. In sneltreinvaart worden twee ogenschijnlijk goede huwelijken met grof geweld ontmaskerd. Nogal voorspelbaar, deze loop der gebeurtenissen, maar wel met heel veel plezier en verve gespeeld door een bijna perfecte cast. Gewoon een leuke avond, zonder dat er de volgende dag nog veel is blijven hangen.

De God van de Slachting, Theatergroep Suburbia (05/02/2009)

Pinguin — Fri, 06 Feb 2009 11:55:13 +0000

Het lag waarschijnlijk weer eens aan mij. Rotdag achter de rug, moe en eigenlijk geen zin. Daarnaast vergeleken met het wel hard lachende publiek was ik jong, geen vader en dus niet in staat om me in te leven in deze beschaafde ouders.

Vanaf het eerste moment dat de twee echtparen het conflict proberen op te lossen (al dan niet met tegenzin) zijn de personages te onbeschoft om ook maar iets constructiefs te bedenken. Dat kijkt niet fijn. Daarnaast zijn de personages te wispelturig, berispen eerst de een, staan dan aan de kant van de ander. Er is op deze manier geen sprake van enig conflict. Ook de innerlijke zieleroerselen zijn niet de moeite waard om je in te verdiepen, want die springen van hot naar her.

Natuurlijk kan je er om lachen. En natuurlijk speelt Marcel Hensema overtuigend een harteloze vader en speelt Tjitske Reidinga de afwezige hysterische vrouw weer goed. Maar het was voor mij allemaal te gemaakt, te vervreemdend om het leuk te vinden.

Busbanen en Ara's tranen, Theatergroep Suburbia (16/10/2008)

Pinguin — Fri, 17 Oct 2008 12:35:00 +0000

In de volle bus, in het donker, door de Almeerse nacht. Dat zal me vooral bijblijven. En dat de voorbijrijdende jongen op de brommer verbaasd achterover keek toen hij daar midden in het industrieterrein een vijftigtal mensen zag zitten kijken naar een caravan.

Een verhaal over een meisje, een jongen en een man. Allemaal op zoek, naar haar moeder, zijn liefde en zijn herinneringen. Achteraf blijkt alles natuurlijk in elkaar over te lopen. Niet zo bijzonder boeiend dus.

De locaties voegden niks toe, maar zorgen er wel voor dat je respect hebt voor de acteurs, want ze wisten (wel versterkt) de A6 te overstemmen. Ik had graag meer theater in de warme bus zelf gezien en niet steeds met stoeltje en plaid door de blubber banjeren om dan onder een viaduct naar een miniscène te kijken om vervolgens weer de bus in te stappen.

Kunst, Theatergroep Suburbia (22/08/2008)

Sat, 23 Aug 2008 09:05:07 +0000

Je moet er wat voor doen, namelijk naar Almere (of all places), maar het is zo’n waanzinnig goeie voorstelling!!!!! Het stuk is goed geschreven; ik had het al eens eerder gezien en vond het toen al mooi. Maar wat deze acteurs DOEN!!!! Zo ontzettend GOED!!!!! Bijzonder decor, licht mooi, maar die acteurs!!!(Wouter van Lierde, Mathias Sercu en Michiel Nooter) Hoe die spelen! En hoe die geregisseerd zijn door Albert Lubbers! Het beste(niet perse origineelste, of vernieuwendste, of weet ik veel wat, maar daar heb ik geen seconde over nagedacht, ik was sprakeloos) dat ik sinds mijn heugenis gezien heb. Zo vol liefde, plezier, respect (voor de tekst, elkaar en vooral het publiek) gespeeld en geensceneerd… En ik kan me niet bedenken dat ik ooit een stuk gezien heb dat naar mijn mening zo toegankelijk was voor zowel ‘theaterkenners’ als familie en kennissen en ‘televisiekijkers’. En(goed)GRAPPIG! LAAT HET DAAR ELKE AVOND UITVERKOCHT ZIJN! GA! GA! GA! ik ga mee!

Klei, Theatergroep Suburbia (14/03/2008)

Pinguin — Fri, 14 Mar 2008 14:01:49 +0000

Het probleem met theater op lokatie is dat ik meer naar de lokatie kijk dan naar het theater. Of in dit geval keek ik neer op een theater, want we zaten in een appartement tegenover de schouwburg in Almere.
Aardig stuk over een architect en zijn vrouw. Over hun relatie, hoe leeg en fantasieloos die is en was, net als de gebouwen die de architect in de klei neerzet. De tekst, naast de muzikale intermezzo’s, was de enige houvast, dus ik moest mijn aandacht wel verleggen van het uitzicht naar de kale nieuwbouw kamer. Goede tekst trouwens, met verrassende wendingen en venijnige opmerkigen goed vol te houden. De eerste scene blijkt zich af te spelen 3 jaar na de dood van de vrouw. En in de tweede scene zien we hoe zij dood ging. Allemaal op dezelfde plek. Ik miste alleen een derde deel, de eerste ontmoeting waar ze al die tijd al over gesproken hadden. Het was daarom ook erg kort, binnen 3 kwartier stond ik weer omhoog te kijken naar de plek waar het uitzicht zo mooi was.

In duisternis, Theatergroep Suburbia (18/01/2008)

Pinguin — Sat, 19 Jan 2008 10:27:24 +0000

Eerst een zucht en dan pas applaus. Het einde greep mij wel aan, dat is nog maar zelden voorgekomen. Hoewel ik even de aandacht verloor, toen het te veel van hetzelfde werd, maakte het einde het wel weer goed.

Een vader en zijn dochter, gevlucht en gestrand, ergens. De vader wordt gek, van zichzelf, van zijn mislukte plannen, van het verlies van zijn vrouw. De dochter wordt gek van haar vader. Het enige verschil met de dode moeder is dat de vader en dochter nog ademen. Als je zegt dat het goed komt, komt het dan ook goed als je niks onderneemt of kan ondernemen? Een aangrijpend drama dat in een flat bij je om de hoek kan plaatsvinden, zonder dat je er ooit iets van zou merken.

Het toneeldebuut in Nederland van de Zweed Henning Mankell. Nog nooit van gehoord, maar zijn dialogen zijn sterk en als de versprekingen bedoeld waren nog beter. Goed spel, misschien een beetje te gespannen, maar het was dan ook de première. Een simpel toneelbeeld, zoals altijd bij Suburbia en ook weer de gloeilampen, wat als spaarlampen verplicht worden?

Het Land, Theatergroep Suburbia (17/05/2007)

Pinguin — Fri, 18 May 2007 08:52:31 +0000

Drie keer liegen is scheepsrecht. Het Land is een goed geschreven stuk over een dokter, zijn vrouw en een aangreden studente en over hoe leugens hen bij elkaar houden. De dokter was verslaafd, de vrouw is patient en de studente de maitresse en medeverslaafde. Dit wordt allemaal duidelijk doordat ze elkaar leugens vertellen. Want niks van de dingen die ze vertellen zien we gebeuren. Er gebeurt eigenlijk niks, het is al gebeurd. Misschien was het een beetje stil in de zaal, weinig actie op het toneel, maar ik vond het mooi. In een decor dat wel Suburbiaans genoemd mag worden met ‘iets op de vloer’ en een laaghangende lamp.

het land, theatergroep suburbia (18/04/2007)

Wed, 18 Apr 2007 21:07:23 +0000

Mooie kleine voorstelling in ‘het paradijs’ van de Koninklijke Schouwburg. Op een gegeven moment weet je niet meer wat de waarheid is en word achter ieder woord/zin iets anders gezocht. Iedereen probeert de situatie naar haar/zijn hand te zetten. Zeker de moeite waard om heen te gaan.