Moose - Krisztina de Chatel

4 Go, Krisztina de Châtel (18/11/2007)

Witte — Mon, 19 Nov 2007 00:31:55 +0000

Vier stukken van vijf jonge choreografen.
Golden Elixir van Tina Valentan: een “gedanste” solo waarin een danseres allerlei vormen van dierlijk gedrag laat zien. Knoeien met eten, kruipen, grommen, enz. Maar gauw vergeten.
Panic Picnic van Sacha Steenks: prachtige beelden, bijzondere geluiden (water druppelt op metalen platen) heel interessante choreografie (de dansers kunnen niet van hun plek komen) maar het blijft nogal zielloos.
Beige van Giulia Mureddu: een verademing. In Beige “wordt de tijd vertraagd om zo het moment voor je het diepe inspringt onder een vergrootglas te leggen”. Drie dansers die voortdurend weifelen, twijfelen, proberen, toch maar weer niet, hoewel, als hij het durft waarom ik dan niet, elkaar uitdagen, aftroeven. De dansers zijn alledrie ook opvallende acteurs: regelmatig gaat er een lach door het publiek, geen vaak voorkomend fenomeen bij dans.
I Am van Alida Dors en Bryan Druiventak: een explosie van energie. De twee choreografen zijn thuis op een heel ander dansgebied: de hiphop. Dit gecombineerd met moderne dans zorgt voor een verrassend feestje. De dansers van De Châtel hebben hiphoplessen gevolgd en kennelijk met zoveel lol dat sommigen daar nog even mee doorgaan. Het dansplezier op stuwende muziek zorgt voor een spetterend besluit van dit vierluik.

Zooi, Krisztina de Chatel (08/09/2006)

RvdK — Mon, 11 Sep 2006 13:10:28 +0000

‘Attentie dames en heren op de eerste rij. Wilt u tijdens de voorstelling niet van uw plaats komen? Er rijden namelijk auto’s rond.’ Een dansvoorstelling in een loods van de Rotterdamse Droogdok Maatschappij op Heijplaat, een locatie die die avond alleen bereikbaar is met de Spido, en deze waarschuwing. Zo’n introductie belooft een spectaculaire avond, en dat is het ook geworden.
Humoristisch, ontroerend, verrassend en vakmanschap. In deze vier woorden is Zooi van Krisztina de Châtel te omschrijven.

Met het eerste beeld van de voorstelling wordt de toon gezet: uit vuilcontainers die middenin de fabriekshal staan, komen dansers tevoorschijn als feniksen die uit hun as herrijzen. Zo gauw de dansers zijn verdwenen zwelt de muziek, fragmenten uit de opera’s Guillaume Tell en Il barbiere di Siviglia, aan. Een eerste Rotebwagen komt tevoorschijn, rijdt triomfantelijk een ererondje en posteert zich op de dansvloer als een gladiator voor de strijd. Vier voertuigen volgen, van bezemwagen tot vuilniswagen. De mannen van de Roteb stappen uit. Ze zetten hun benen wijd en slaan hun gespierde armen over elkaar. De dansers ontdekken deze steunpilaren en betrekken hen in een eerste dans. De spelen zijn begonnen.

Ruwe schoonheid, dat is de kracht waarop de choreografieën van De Châtel drijven. Vooraf leek Zooi me vooral humoristisch door het grote contrast tussen vuilnismannen en professionele dansers. De humor bleek juist te zitten in de onverwachte schoonheid van alledaagse attributen, zoals een ritmische vegende en wiegende bezemwagen. Van een groot contrast tussen de Rotebmannen en dansers was geen sprake. Adembenemend was de natuurlijke harmonie tussen de twee uitersten, alsof als vanzelfsprekend hun hele bestaan draait om het vinden van deze symbiose.
Net als het werk ‘HSL’ van Monique Marijnissen(http://www.moniquemarijnissen.nl/2002.htm), waarin bouwvakkers de schoonheid van hun bouwterrein vastleggen, maakt ook Zooi duidelijk dat een ruwe bolster een blanke pit kan hebben. Beoordeel vuilnismannen niet op hun beroep, maar op hun gevoel voor natuurlijke schoonheid.

Föld, Krisztina de Châtel (11/11/2005)

Witte — Sat, 12 Nov 2005 12:38:39 +0000

Adembenemende dansvoorstelling, deze (nu al) klassieker van de Châtel. Prachtige beelden op de stuwende muziek van Philip Glass. Ontroering, kippevel, alles waarvoor je naar theater gaat. Ik mag maar zes geweien geven,dus voor elke danser één.

I-space, Krisztina de Chatel (12/03/2004)

Sat, 13 Mar 2004 12:47:13 +0000

Wat een bijzondere belevenis, dansen tussen schoonheid en de troost. De Chatel is weer helemaal terug, ouderwets zat ik op het puntje van mijn theaterstoel, gevangen en gespannen te kijken naar dansers welke dynamisch en bovenal meesleurend de kijker meenemen in de choreografie. Het toneelbeeld, het licht en zeer zeker de kostuums maken deze voorstelling compleet. Er is geen ontsnappen aan, je blijft over geconcentreerd zitten kijken en luisteren. Als het licht dooft spring je bijna uit je zetel, deze voorstelling is heel bijzonder. Met hierbij dank aan Theater aan het Spui, de medewerkers waren erg behulpzaam in mijn begeleiding.

Staunch, Krisztina de Chatel (15/12/2001)

Wed, 09 Jan 2002 17:52:23 +0000

Een mooie voorstelling, bijna hypnotisch in de constant herhalende en subtiel veranderende en steeds verder uitbouwende bewegingen. Jammer alleen van de muziek, die soms mooi was, maar meestal nogal saai - soort Philip Glass-achtig minimalisme.

Staunch, Krisztina de Chatel (13/12/2001)

Sat, 05 Jan 2002 15:47:47 +0000

Een hele mooie voorstelling, persoonlijk denk ik dat dit een voorstelling is die je als dansliefhebber wel bijna moet bezoeken. Werkelijk een hele beleving om deze voorstelling te volgen. Ik vond het ook erg leuk verzonnen om in zo’n soort decor op te treden en op deze manier het podium goed te gebruiken, wel een verrassing hoe het “decor” dan uiteindelijk naar voren komt.

Staunch, Krisztina de Chatel (06/11/2001)

Sat, 05 Jan 2002 15:32:15 +0000

Ik vond deze voorstelling van deze dansgroep erg mooi, vooral het samenspel tussen de dansers sprak mij erg aan. Ik vond dat ze erg goed meedansten op het ritme van de muziek. Wel blijf ik bij een voorstelling als deze het jammer vinden dat er geen echt verhaal in zit.

Waterlanders, Krisztina de Châtel (10/08/2001)

LWR — Wed, 22 Aug 2001 22:40:26 +0000

Eigenlijk had ik het nieuwe werk van Krisztina de châtel, na haar laatste 3 mislukkingen (sinds Lara), afgeschreven, maar naar deze buitenvoorstelling was ik wel erg benieuwd. Het resultaat was mooi om naar te kijken, maar het dansmatige deel van de voorstelling vond ik maar matig. Misschien moet De Châtel zich op andere vormen gaan richten: opera of zo? Daar kan ze de mooie beelden kwijt, zonder dat er oninteressante dans bij komt…