Moose - Lieber Gorilla

Gorilla meets Bambie, Lieber Gorilla, Bambie, Lantaren/Venster (04/07/1999)

Floortje — Thu, 21 Aug 2008 15:20:02 +0000

‘Ai, bewegingstheater’, dacht ik. Maar later keek ik vol verbazing naar de Vizir-uitdaging van dit seizoen. Hans Kestings gehang in Prometheus is voor watjes, het kan veel erger. Twister met mensen, panty over je hoofd en champagne; het feest van het millenium is al gegeven. Toch een blik tomaten voor het begin, mischien kunnen ze daar ook nog iets smerigs mee.

Gorilla meets Bambie, Lieber Gorilla, Bambie, Lantaren/Venster (04/07/1999)

Thu, 21 Aug 2008 15:20:02 +0000

Leuk hoor, kijk-, doe-, kleur- en speel theater. De jongens en meisjes van Bambi en Gorilla doen heel erg leuke dingen saampjes, en gebruiken het hele podium en leuke attributen, maar het is allemaal wel wat veel en vermoeiend bij elkaar. Volgende keer wat selectiever met het materiaal te werk gaan en dan krijgt u een hele bak met geweien van me. Nu blijft het er bij één.

Gorilla meets Bambie, Lieber Gorilla, Bambie, Lantaren/Venster (04/07/1999)

Simber — Thu, 21 Aug 2008 15:20:02 +0000

De spelers geven nieuwe betekenis aan Hardcore to the Bone. Daarom is het ze ruim vergeven dat de voorstelling vooral bestaat uit repetitieruimte-vondstjes.

Tangorilla, Lieber Gorilla (21/01/2004)

tangorilla — Wed, 07 Apr 2004 19:17:57 +0000

Het verhaal is simpel. De voorstelling speelt zich af in Club Tangorilla, een nachtclub. 5 individuen op zoek naar geluk, elkaar en zichzelf. Met weinig woorden maken de spelers van Lieber Gorilla alles meer dan duidelijk, waarbij er toch plaats blijft voor eigen interpretatie van het stuk.
Goed punt aan de voorstelling is het toneelbeeld. Flessen, sigaretten, een pisbak, de bar, en de belichting, geen 5 sterrenhotel, en ook geen elite-club, maar een levensechte louche tent.
De vijf personages zijn allen heel verschillend. Ze hebben echter duidelijk een ding gemeen: ze zijn doodongelukkig. Claudia Hauri overtuigd in haar rol als een vrouw die slecht ter been en verlaten, maar wel degelijk dominant is. Momenten van kwetsbaarheid en kracht wisselen elkaar op precies de goede momenten af, ondanks haar gebreken heeft de rest ontzag voor haar. Claudia zet haar personage neer vol allure en stijl. Een stuk minder krachtig maar prachtig breekbaar is de personage van Dagmar Chittka. Zij stort zich wanhopig in de armen van de aanwezige mannen, maar zonder het ware geluk te vinden. Vooral in de fysieke scènes is zij sterk door middel van de soepele, maar toch beheerste bewegingen. Dan de mannen, wederom 3 verschillende karakters, om maar te beginnen met de personage van Reinier Schimmel, die gelijk aan het begin van het stuk de aandacht trekt door zijn tango-duet met… een stoel. Prachtige bewegingen en mooie gezichtsuitdrukkingen. Van zijn gezicht zijn hele verhalen te lezen, die je als bezoeker uiteraard zelf moet vormen, want Lieber Gorilla is “nadenktheater”! Vooral tijdens de Entr’acte, een gedeelte van de voorstelling waarbij er van kleding wordt gewisseld straalt hij slechts in een slip - met bloem - en een haarklem in zijn haar een soort engelachtige man uit, op zoek, maar zonder iets te vinden. Dan is er zijn louche pooierachtige tegenpool in Andreas Scharfenberg, die de dames met heel iets anders probeert te imponeren dan met zijn liefdesdans of zorgzaamheid. Het onvervalste macho imago wordt nog eens extra benadrukt door zijn kleding en houding. Als laatste, maar zeker niet als minste is er dan Luc van Esch, die als gladde jongen begint, maar eindigt als een weerbare aangetaste man. Aan het eind van de voorstelling, als door een door Chittka gezongen lied klinkt, is het behalve aan het publiek dan ook eindelijk duidelijk aan de karakters op het podium: ze zijn verloren, alleen, en zullen het geluk waarschijnlijk niet meer vinden. Ze zijn helemaal op zichzelf aangewezen. Op dat moment kleedt van Esch zich uit en blijft naakt tot het einde van de voorstelling. Hij eindigt als een verlangende Jezusfiguur met een zekere trots over zich, alsof hij zijn ellende niet wil toegeven. Herkenbaarheid van onze eigen ellende alom. Maar vooral van de verdringing van onze ellende. Een gedeelte van het stuk bevat zelfs een ware ‘underground party’ inclusief pillen, drank en een uitgespeelde roes. De scène over het algemeen duurt iets te lang, maar het idee erachter is mooi. Wellicht dat hij in een kortere versie meer indruk zal maken. Maar vooral het sombere gedeelte erna is prachtig, waarin zowel Schimmel maar vooral van Esch tonen dat ze wel degelijk gevoel in hun donder hebben door middel van een voor hen zo te zien zwaar vallend gesprek, namelijk over een verdwenen liefde. Weer ruimte voor interpretaties en emoties. En als je uit de voorstelling komt, komt opeens naar voren wat de kracht van Tangorilla is. Want je voelt je niet wanhopig, je bent niet verdrietig om wat je hebt gezien. Je hebt namelijk ook gelachen tijdens de voorstelling. Het moet allemaal nog even bezinken en op de terugweg ga je erover nadenken. En dat is nou precies wat een goede voorstelling moet doen. Kortom: Tangorilla is op een paar kleine schoonheidsfoutjes na prachtig om naar te kijken, zoals het echte leven: leuk en pijnlijk tegelijk.

Tangorilla, Lieber Gorilla (27/02/2004)

Iskander — Sun, 29 Feb 2004 23:16:16 +0000

Normaal ben ik niet zo’n danstype maar deze voorstelling was heel fijn. In een subtiele mix van dans en Argentijnse tango wordt een verhaal - het eeuwige verhaal - van verval, aantrekken en afstoten verteld. En en passant ook nog even de geschiedenis van de Argentijnse tango. De mensen van Lieber Gorilla hebben goed les gehad: ze vermijden, nee, ze spelen met het archetypische, zogenaamd on-hollandse beeld dat men van tango heeft (en waar dhr. Schaap in zijn recensie met beide benen is ingestapt). Tango wordt ingezet om dat verval en de rokerige, broeierige sfeer die tussen mens-man-vrouw heerst te schetsen, herkenbaar en reflecterend. Herkenbaar omdat menig tangosalon hier ten lande zo is en werkt, reflecterend omdat men daarmee via dans daar een eigen visie op geeft. Bijna zonder oordeel.
Bijna… maar dat kun je beter zelf gaan zien.

Gorilla in Pieces (Entr'acte / La petite Mort), Lieber Gorilla (10/10/2003)

tangorilla — Tue, 14 Oct 2003 20:40:38 +0000

Lieber Gorilla brengt 2 voorstellingen ineen. Dat wil zeggen, dat was hun opzet. Maar desalniettemin hadden de beiden voorstellingen wat met elkaar te maken. De eerste, Entr’acte, gemaakt door Claudia Hauri. Een tragisch duet tussen 2 mannen (nb: Hauri zou deze voorstelling eerst zelf dansen maar kon dit wegens een blessure niet doen). Het duet is prachtig uitgewerkt, een hele andere vorm van dans waar meer mensen van zouden moeten weten. De dans in combinatie met de dans en de onstage verkleding van een van de heren en de transformatie van hem van een man naar een vrouw maakt het niet humoristisch maar dramatisch. Zijn tegenspeler blijft met een stalen gezicht doordansen als een ware macho. De maskers van beide heren lijdt uiteindelijk tot een tragische dood. De gezichtsuitdrukkingen en het speelse geven perfect een doorsnee man-vrouw relatie weer hoe deze normaal worden voorgesteld. De humor die erin gestopt is werkte bij velen op hun lachspieren maar het had iets tragikomisch waar ik er niet door kon lachen. De heren speelden zo met het publiek en juist de enorme tegenstelling tussen hen werkte zo, dat je hoe dan ook hun persoonlijke pijnen van hun gezichten af kon lezen. Prachtig gedaan.
Dan La Petite Mort, een voorstelling gemaakt door de andere helft van Lieber Gorilla, Dagmar Chittka. Ook zij is erin geslaagd een voortreffelijk emotionele en bittere voorstelling te maken. Het speelt tussen 2 zussen die hun ondergang lijken te vinden in een hotel in Venetïe dat onder water staat.
Ook al wordt er weinig gesproken, deze verhouding en situatie wordt uitermate duidelijk. Met enkele woorden tekst wordt precies het juiste gevoel aangegeven, de wanhoop en het vertrouwen in elkaar. Prachtige - haast acrobatische - acts in de tissu (voor de niet-dans kenners onder ons: doek) onder ons. Veel verschrikte kreten kwamen er dan ook uit de zaal toen Chittka van helemaal bovenaan de tissu helemaal naar beneden ‘viel’. Prachtig gedaan en voor het stuk zelf waarin de dood en de angst voor de dood een grote rol speelt een hele mooie bijdrage. Het doek heeft zelfs een luguber effect als het als een soort galg gebruikt wordt. De symboliek hiervan is fantastisch, evenals de voelbare pijnen vanaf het podium naar het publiek toe. Dit is echt! Beide dames laten zich van hun beste kant zien. Chittka danst zelf ook mee en begrijpt duidelijk waar de kracht van haar stuk zit, buit dit fantastisch uit, en neemt haar mededanseres, Sanja Hasagic, daarin mee, die met haar fantastische gezichtsuitdrukkingen ook een grote indruk bij het publiek achterlaat.

Van een zeer kritische toneel en theaterkijker niets meer dan lof voor Lieber Gorilla. Dit MOET ik nog een keer zien!

Gorilla goes beautiful, Lieber Gorilla (19/07/2001)

Fri, 20 Jul 2001 16:44:06 +0000

Hele boeiende voorstelling! Het is echt een voorstelling die bij Amsterdam past. Ik vind het echt weer eens iets nieuws, en dat wordt nog wel dans genoemd. Ik vind het veel meer dan dans. Normaal is dans effe doorbijten en soms wat langdradig, maar ik heb me geen seconde verveeld!!. Ik kreeg de indruk dat de stoelen wel wat dichterbij hadden mogen staan, (tomaat) en dat het doek scheurde leek me ook niet geplanned, of hebben de 3 prachtige dames voor elke voorstelling een nieuwe lap? (ook een tomaat) Echte aanrader!

Gorilla goes Beautiful, Lieber Gorilla (11/05/2001)

Wed, 30 May 2001 11:57:27 +0000

Nadat ik door mijn collega op de hoogte werd gesteld van dit optreden, dacht ik, ach, laat ik het wagen en ik moet zeggen dat ik het een zeer bijzonder optreden vond. Ik heb me kostelijk vermaakt. De essentie van het verhaal is goed te begrijpen en ook voor meerdere uitleg vatbaar. Van prachtig naar chaos werd door Lieber Gorilla op een komische en evenzo verdrietige wijze uitgebeeld. De acteerprestaties en expressie vond ik geweldig.
Het stuk ‘Gorilla Goes Beautiful’ vind ik in één woord fantastisch!!! Ik ben benieuwd en kijk uit naar de volgende productie. Ga zo door!