Moose - DNO

Reves d'un Marco Polo, DNO (06/06/2004)

Anna — Wed, 09 Jun 2004 11:25:40 +0000

Ik sluit me volledig aan bij de eerdere minirecensie van WdV. Ik was alleen minder voorbereid, wist niet echt wat het was wat ik ging zien. Voor de pauze heb ik me goed vermaakt met het eerste deel Kopernikus. Ja, het was allemaal wel heel erge KunstKunst, maar de muziek was mooi, het spel tussen zangers en instrumentalisten leuk om naar te kijken, ik vermaakte me wel. Vervolgens het diner: dat was niet echt speciaal: erg lang in de rij en vervolgens in een ongezellige ruimte (het oude Transformatorhuis van Toneelgroep Amsterdam: binnenkort Cosmic?) aan lange tafels bakken noedels wegwerken. Daar hadden ze meer van kunnen maken. Daarna de echte Reves de Marco Polo. Waar Kopernikus er nog in slaagde ontoegankelijke moderne muziek interessant over te brengen, lukte dat Marco Polo absoluut niet. Saai, saai, saai, langzame muziek, weinig spel, niet te volgen verhaal, rare teletubbies: het leek wel een parodie van Arjan Ederveen.

Rêves d'un Marco Polo, DNO (05/06/2004)

WdV — Fri, 04 Jun 2004 22:51:49 +0000

Ik ben pissig.
RdMP is helemaal niet een opera maar een double bill van 1. de opera ‘Korpernikus’ en 2. een presentatie getiteld ‘Marco Polo’ van geselecteerde muziekstukken door dezelfde componist (Vivier). ‘Kopernikus’ Rockt als een Moker, ‘Marco Polo’ zuigt met lange tanden.
Regisseur Audi had voor Kopernikus de moeite genomen een enscenering te maken (die, zoals vermeld, heerst), maar had zulks verzuimd te doen voor ‘Marco Polo’. Deze laatste verzandde dus in een soort concertante uitvoering in een tweedehands decor, waarbij ook nog eens driekwart van de tijd, zonder dollen, geen stervelijke ziel op de vloer te zien was. Er gebeurde werkelijk waar een uur lang geen ene mallemoer! Nu vind ik de muziek van meneer Vivier persoonlijk geen bal aan, dus eenvoudige zielen als ik moeten het dan van de scène hebben.
Bij Kopernikus was die bijvoorbeeld dik in orde. Mensen déden wat, hadden geinige pakjes aan en fopneuzen op, het was verder ook nog eens een zootje op de vloer en dan heb je mij al snel op je hand, want ik ben een eenvoudig mens met simpele geneugten. In ernst: Kopernikus is een schitterende voorstelling die een beschaafd mens gezien moet hebben.
De score luidt dus: 3 geweien voor Kopernikus, die er vijf waren geweest als ze het bij Kopernikus hadden gelaten. Marco Polo daarentegen was zo een gênant slecht idee, dat… nouja. Ik hou erover op.

Idomeneo, DNO (14/03/2004)

Sat, 20 Mar 2004 21:42:39 +0000

Na een prachtige Boheme bij DNO viel Idomeneo bijzonder rauw op de maag. Prachtige zangers, geweldig orkest, maar wat een draak van een productie. Een geweldige opera wordt vooral door het karikaturele optreden van het koor volledig in het belachelijke getrokken. Je zou bijna hopen dat Idamante inderdaad de trekker van het pistool (!) dat ‘hij’ (DiDonato) in de eerste acte in wanhoop tegen het hoofd hield, inderdaad overgehaald had, dat had een heleboel ergernis bespaard. Te erg voor woorden. Arme Mozart…

Idomeneo, DNO (04/03/2004)

JYB — Fri, 05 Mar 2004 03:06:15 +0000

Decker/Chailly hebben nog een hoop werk te doen om Don Carlos boven Idomeneo uit te tillen om in de aanmerking te komen voo de productie van DNO dit seizoen! Een enorm pluspunt is de enscenering van het echtpaar Hermann. Na een magnifieke Giulio Cesare een absoluut hoogtepunt in de afgelopen seizoenen van DNO. De personenregie doen je alle starre conventies van de opera seria vergeten in een prachtig decor met dramatsiche prachtige effecten. Maar niet die prachtige enscenering voerde de boventoon maar eerst en vooral de magnifieke muziek van Mozart en de superbe bezetting en de directie van Haenchen ondersteund door het NKO en het koor van DNO.
Na alle pijn onder de Waard eindelijk weer een dirigent die naar het podium kijkt en ademt en zingt met de zangers en een zeer verzorgde klank en finesse. In een magistrale zinderende spanningsboog - met overigens een zeer hinderlijke lange pauze - eindelijk weer een keer echte waarachtig gespeelde muziek uit de bak. DiDonato is een absolute sensatie als Idamante en Rebecca Evans is na een superbe Susanna wederom in topvorm als Illia en de overige rollen laten weinig te wensen over. Terecht werd Lockwood de vaste repetitor van DNO als klavecimbel bespeler in het continuo in het applaus betrokken. Absolute top!

Rosenkavalier, DNO (29/01/2004)

RV — Mon, 02 Feb 2004 23:52:39 +0000

Nou, een echte Strauss. De generale weliswaar, maar het is een boeiende ervaring. Een gewei voor de zangeres die de Marshallin deed. Wat een gratie, kwaliteit, schoonheid. Tweede gewei voor Srauss, muziek van een ‘Vier Letzte Lieder’-achtige pracht én voor het orkest was fabuleus speelde. Derde gewei voor de ingetogen vormgeving en het spel. Ook drakerig en over the top, maar dan als keuze. Smaakvol en elegant gedaan. De tomaat voor alle andere dingen: kan er geen 1,5 uur uit? Zijn er niet te veel cliché’s? Ach, hoewel ik soms in slaap sukkelde (te lang en iets teveel wijn vooraf) toch heel mooie. Zéker nu ik de CD thuis luister. Beeld- en beeldschone muziek hoor. Doei

Der Rosenkavalier, DNO (31/01/2004)

JYB — Sun, 01 Feb 2004 14:42:35 +0000

Dit had de productie van Susan Chilcott moeten worden die haar debuut als die Marschallin zou hebben gemaakt ware het niet dat zij vorig jaar op jonge leeftijd overleed. Het is een mooi gebaar van DNO om deze productie aan haar – onvergetelijk in het Muziektheater als Kát’a en Blanche - op te dragen.
Het werd uiteindelijk ook niet de productie van Willy Decker die zich vanwege gezondheidsredenen terugtrok en de regie overdroeg aan één van de grootste vertolkster van Octavian, Brigitte Fassbaender. Het zal dan ook geen toeval zijn dat juist Octavian het wervelende middelpunt van deze productie is. De vertolking van Michelle Breedt is het hoogtepunt van dit seizoen bij DNO tot nu toe. In alle aspecten (de onstuimigheid in de eerste akte, de charme in de tweede akte, het komische als Marindl en de vertwijfeling aan het slot) doet zij recht aan dit fascinerende androgyne karakter, zeker ook vocaal. Martina Serafin overtuigt in haar spel en schoonheid – naar haar kijkend is het volstrekt geloofwaardig dat de zeventienjarige Octavian haar minnaar is – wat haar vocale prestatie compenseert. De Sophie van Katerine Mueller is betoverend charmant maar ook bij haar is spel en voorkomen beter dan haar vocale prestatie. Günther von Kannen zet een goede Baron Ochs neer alhoewel het in deze productie had gepast Ochs jonger neer te zetten. Olaf Bär is vocaal gezien te nobel om Faninal als een echte parvenu neer te zetten maar hij zingt prachtig. Een gewei voor de regie, een gewei voor Breedt en een gewei voor de overige bezetting. Verder een gewei verder voor de oogverblindende kostuums en decor van Gussmann en Mendoza. De tomaat is voor de Waard die met deze productie afscheid neemt als chef-dirigent van DNO. De Weense touch ontbreekt op cruciale momenten– de grote wals van Baron von Ochs aan het slot van de tweede akte zwiert als een klompendans - en mist verfijning en warmte (terzet derde akte).

Iolanta, DNO (15/01/2004)

JYB — Fri, 16 Jan 2004 02:12:05 +0000

Na de (scenische) misser met Samson komt DNO sterk terug met Iolanta. Het is niet het meesterwerk van Tsjaikovksi maar biedt genoeg voor een avond goed muziektheater. Het is opmerkelijk hoe van Hove de trivialiteit van de handeling heeft kunnen maskeren met een verfijnde personenregie gesteund door het decor en licht van Versweyveld. Het boegeroep was dan ook onterecht. Wat is er toch af en toe aan de hand met het premierepubliek van DNO ?
Het was niet de avond van van Hove maar van de bij DNO debuterende Kreizberg. Prachtige momenten o.m. in de scene waar Iolanta beseft dat ze blind is en het slot. Het NPO bloeit op onder zijn baton. Met een mooie Iolanta van Prokina (het boegeroep van een onverlaat was te genant voor woorden),een prima Moor van Dobber en een prachtige lyrische Ludha als Vaudemont (een echte tenor) een productie de gehoord en gezien mag worden !

Dialogues des Carmélites, DNO (17/03/2002)

Mon, 18 Mar 2002 20:21:32 +0000

Een voorstelling van dit meesterwerk waarbij alles maar dan ook alles op zijn plaats viel en wederom noopte tot diepe bezinning en bijna onpeilbaar was in emotionele diepgang. In vergelijking met de premiere (zie mijn recensie van 4 maart jl.) en de reeks in 1997 bleek Yves Abel het Nederlands Philharmonisch orkest naar nog grotere hoogte te kunnen stuwen. De interlude voor de slotscene was de bekroning van de uitmuntende prestatie van orkest en dirigent. De onontkombaarbaarheid van het lot van de nonnen die uit de muziek sprak zorgde voor een ondraaglijke spanning die het aansluitende slot nog aangrijpender maakte.
De regie van Carson blijft een unicum in begrip van en respect voor de menselijkheid van de muziek van Poulenc. Met een zeer betrokken superbe cast (m.n. Chilcott, Forst en Harries)een middag om niet snel te vergeten.
Nogmaals gaat dat zien en horen !!!

Dialogues de Carmelites, DNO (04/03/2002)

Wed, 06 Mar 2002 21:31:23 +0000

Meer dan vier jaar na de verpletterende eerste uitvoeringen blijft deze productie onverbiddelijk op de diepere emoties werken. De wijze waarop regisseur Robert Carson deze opera van Poulenc verteld is een voorbeeld van fijnzinnigheid en diepzinnigheid. De wijze waarop choreograaf Philippe Giadieau voorts de onthoofding van de nonnen vorm heeft gegeven dient met gouden letters in de annalen van DNO te worden opgetekend en kan wedijveren in beklijving met de graalscene van Grueber’s Parsifal. Muzikaal was er ook eindelijk weer veel te genieten bij DNO. Yves Abel leidde zeer geinspireerd en met veel gevoel het Nederlands Philharmonisch orkest en bewees dat dit orkest met je juiste man ervoor tot grote hoogte kan stijgen. Susan Chilcott voerde een prima cast aan met een zeer doorleefde en dramatische vertolking van Blanche en het is verheugend dat zij volgend jaar als de Marschallin in der Rosenkavalier zal terugkeren. Judith Forst zong een superbe Madame de Croissy, de verrassing van de avond. Gaat dat zien en horen !!!

L'elisir d'amore, DNO (03/12/2001)

Tue, 04 Dec 2001 00:47:13 +0000

De enkele boeroepers voor de enscenering van Guy Joosten hadden het niet begrepen (en inderdaad het is geen zware Decker of Kupfer productie maar past meer in de lijn van de Dario Fo productie (m.n. de tweede akte) van L’Italiana in Algeri). Hoe anders kan een belcanto opera als deze met zijn bordkartonnen karakters en simplistische handeling heden ten dage op het toneel worden gebracht zonder het predikaat stoffig, achterhaald en ouderwets te krijgen? De keuze van Joosten om de handeling in een decor met de schreeuwerige veelkleurigheid van een zondagse show op RAI TV te plaatsen (of de trivialiteit van een Endemol show) was meesterlijk met als hilarisch hoogtepunt de openingsaria van Dulcamara (inclusief het ballet van Penny de Jager en een verlichte trap) waarin Bryn Terfel bewees naast een heel groot zanger een enorm goed komisch acteur te zijn. Dat daarbij de wat meer romantische en verstilde kant van deze opera wat onderbelicht werd kon de pret en waardering niet drukken want bovenal was het een muzikale enscenering die recht deed aan de nu eenmaal archetypische belcanto karakters en de schitterende muziek van Donizetti. Eindelijk weer eens een regisseur die het belcanto niet is gaan herinterpreteren maar op zijn eigen merites heeft beoordeeld!!! Muzikaal haalde de productie het niveau van de enscenering niet helemaal. Gabriele Ferro wat stroeve directie was niet meer dan adequaat en de Adina van Norah Amsellem miste de echte (vocale) charme net als de Nemorino van Roberto Aronica (en zijn vervanger na de pauze, het zit DNO ook niet mee (na de problemen bij Giulio Cesare)) maar de magnifieke Dulcamara van Terfel vergoedde heel veel en is de gang naar het Muziektheater naast de regie van Guy Joosten al meer dan waard. Daargezien ik geen halve geweien kan geven en de productie met durf en panache is gemaakt en hoop biedt omtrent de plannen van DNO om meer belcanto op de planken te brengen is de waardering naar boven afgerond.