Moose - Hans Dagelet

The Conspiracy, Hans Dagelet (30/07/2005)

Nikki — Thu, 04 Aug 2005 12:03:56 +0000

Alle tomaten van de wereld voor het stuk en Hans Dagelet zelf; dit is simpelweg onbegrijpelijk en oer-irritant performance theater. 1 gewei voor de techniek; er wordt geprojecteerd op een voor- en achterdoek, hetgeen een interessant en creatief effect oplevert. Dit wordt echter volkomen ondergesneeuwd door de serieus SCHANDALIG slechte voorstelling. Sla dit alsjeblieft over als je naar De Parade gaat, je 7 euro is nog beter besteed aan een bakje lauwe, kleffe, zouteloze patat in één van de restaurants ter plekke.

De Samenzwering, Hans Dagelet (17/03/2005)

Fri, 01 Apr 2005 14:12:11 +0000

Vond vooral de vormgeving waarin het uitgebeeld werd erg mooi om te zien.
Het podium waarop de akteur zich bewoog zat ingeklemd tussen twee doorschijnende doeken waarop zowel van voren als van achteren beelden werden geprojecteerd. Hierdoor ontstond een soort kijkdoos achtige projectie. Dit leverde bij vlagen prachtige beelden op die eveneens bij vlagen prachtig met muziek werden ondersteund. Inhoudelijk vond ik het allemaal wat minder. Dit soort performance toneel is per defenitie zeer persoonlijk. Een hoop van de symboliek ontging mij volledig. Desondanks toch een interessante voorstelling. Wel de zaal uitgegaan met het gevoel dat het met deze set-up veel beter had kunnen zijn.

De Hydropathen, Hans Dagelet (23/04/2004)

Fri, 23 Apr 2004 19:26:15 +0000

Voor het archief: Dit was een prachtige voorstelling, waar ik met volle teugen van heb genoten.
Het was als een warme deken van schoonheid die over me heen werd getrokken. Alle lof voor Hans Dagelet, Lizzy Timmers en het Alt-Tijd Kwartet voor mooie muziek, mooie teksten en mooie dans.
Beeldbeschrijving: Vier Altviolisten in Engel-achtige gewaden, en lege fietsbanden kruislings om de borst geknoopt. Timmers, die in een kleurig pakje en met een nonnenkapje van geel latex namaakhaar op het hoofd, als een nieuwsgierige hinde over het podium huppelt. Dagelet die met witgekrijt gezicht en holle doodskop-ogen vrede sluit met de dood. Dit alles onder beeldschone muziek.
“Is er iets op aarde dat van betekenis is?” Yup. Dit.

De Hydropaten, Hans Dagelet (25/02/2004)

js — Wed, 25 Feb 2004 18:44:11 +0000

Hoe ouder hij wordt, des te minder voorspelbaar hij is. Dat is mooi oud worden. Dagalet is een ongrijpbare theatermaker en dat boezemt sympathie in. Ook nu, net als vorig jaar met zijn Frank Lloyd Wright, weet hij een gevoelige snaar te raken zonder dat ik precies begrijp waarom. De Hydropaten, is een aaneenschakeling van tekstfragmenten, dans en muziek, mooie muziek afkomstig van een kwartet met louter altviolen. Met zijn beschilderde gezicht lijkt hij op een primitief holenmens, met de sierlijk bewegende Lizzy Timmers als contrast. De hulpeloosheid die Dagelet soms kan uitstralen is zeer aandoenlijk en soms ook erg grappig. Mooi slot moment ook met Dagelet zittend op de vloer en trompet spelend hetgeen me ineens deed beseffen dat hij lang geleden bij Vera Vingerhoeds in 5 Slag 1 Wijd speelde. Wat een veelzijdigheid toch.

Frank Lloyd Wright was een goede architect, Hans Dagelet, Peter Kuit en Joop van Brakel (07/03/2003)

js — Wed, 12 Mar 2003 08:10:37 +0000

O wonderen van het theater. Het bestaat dus nog dat we meer dan een uur kijken naar iets waarvan we met z’n allen denk ik niet precies begrijpen waar het over gaat, maar dat het wel boeit en de zaal muisstil is. Hans Dagelet speelt een klein nietig mannetje dat gefascineerd is door toespraken van grote leiders. Hij maakt daar samen met danser Kuit en muzikant Van Brakel een hoogst eigenzinnige theatervoorstelling van die vooral fascineert door de mimische kwaliteiten van Dagelet, maar ook het dansen van Kuit is een lust om te zien. Met twee stukken zwart tape op het hoofd creëert hij een Hitler die vervolgens op clavecimbelmuziek van Bach gaat dansen, een hilarisch effect. De toespraak die Dagelet even later in het Frans doet is adembenemend, omdat het op een of andere wijze zo typisch Frans is, zonder dat ik zelf snap waarom dat zo is. Vorm overstijgt in deze voorstelling de inhoud maar wordt daarmee tegelijk ook weer inhoud, zoiets. Voor liefhebbers. Overigens: ik zag deze voorstelling in De Cirkel in Heemskerk en was aangenaam verrast door de zeer goed gevulde kleine zaal. Hartverwarmend.