Moose - Ceremonia

Onwaarschijnlijk normaal eindigend verhaal, Ceremonia, Victoria (04/03/2000)

Thu, 21 Aug 2008 15:23:32 +0000

Liever een handvol scheermesjes slikken dan deze voorstelling nog een keer uitzitten. Ik heb er verder geen woorden voor, behalve dat deze productie is georganiseerd in het kader van de Vlaams-Nederlandse Culturele Samenwerking. Als dit exemplarisch is voor deze samenwerking dan sluit ik liever weer de grenzen.

Au nom du père, Ceremonia, Het Toneelhuis (04/02/2006)

Iwein — Wed, 05 Apr 2006 23:42:34 +0000

Het overslaan van vonken, daar gaat het bij De Volder om. Wanneer het je niet pakt zie je een onwezenlijk, burlesk theater. Maar als het je pakt, raakt het je middenrifs. En deze voorstelling, ook al is ze supersentimenteel zoals elke productie van De Volder, pakt je.
Deze keer gebruikt De Volder daar heel veel volk voor en een grote scène maar vooral ook twee levensgrote poppen. De slotscène wordt dankzij die poppen een beeld om vast te houden.
De Volder heeft de laatste jaren een abonnement op selecties voor het Theaterfestival. Als Brand een selectie verdiende, dan zeker deze productie.

Brand, Ceremonia (06/09/2005)

Wed, 07 Sep 2005 14:58:45 +0000

Voor deze voorstelling baseert regisseur/schrijver/beeldend kunstenaar Eric de Volder zich op de geschriften van een brandweerman die in 1943 samen met twaalf collega’s opgepakt werd en vervolgens het concetratiekamp overleefde. Dat levert een prachtig eerste half uur op, waarin de typerende stijl van de Volder met tableau vivants, effectief lichtgebruik, en een bezeten monoloog van de bewuste brandweerman optimaal effect sorteert. Wanneer hij echter daarna besluit een eigen versie te geven van de gebeurtenissen tot aan het oppakken van de brandweermannen gaat het mis. Zo sterk als het begin is zo zwak is dit middendeel, met karikaturen van personages en oninteressante verwikkelingen. In het nagesprek bij de voorstelling zei de Volder een oplossing te hebben willen vinden om de gruwelen van de tweede wereldoorlog weer te geven. Het is echter juist de monoloog van de brandweerman, die het gelukkig aan het eind weer overneemt, die de meeste indruk maakt. Zoekende naar woorden en omgeven door apathische familieleden en vrienden die geen antwoord hebben op zijn verhalen probeert hij zijn ervaringen in taal om te zetten. Met een indrukwekkend eind, waarin muziek, licht en spel optimaal samenkomen, maakt de Volder mij wel alsnog duidelijk dat hij een volstrekt eigen stijl heeft, die evenzeer schrijnt als boeit. Alleen jammer van dat middendeel.

Brand, Ceremonia (02/09/2005)

Iwein — Sun, 04 Sep 2005 00:38:25 +0000

Wie onze eerdere commentaren op De Volders werk leest weet dat we fans zijn van Eric De Volder. Diep In Het Bos, Achter ‘t Eten, het zijn voorstellingen die blijven hangen. Anderen waren goed voor een indrukwekkende theaterervaring. Eric De Volder is dan ook terecht een vaste klant van het Theaterfestival geworden.
Maar hier werden we op geen moment geraakt. Niet alleen kregen we een serieuze déjà-vu, de zo typerende De Volder-stijl begint contraproductief te werken. Die stijl, die zo dikwijls de tragedie van de kleine mens zo voelbaar en herkenbaar (het is contradictorisch, we weten het) heeft gemaakt, doet nu niets anders dan afstand creëren. Niet alleen de stijl is déjà-vu, ook het verhaal is al zo dikwijls verteld.
Op sommige momenten deed het denken aan parochietheater. Akkoord, de aanvangsmonoloog is, qua tekst, indrukwekkend maar algauw, zeker als de andere personages in actie treden, begint de voorstelling te balanceren op de rand van het vervelende, het irritante zelfs. De Volders stijl is gebaseerd op onnatuurlijk uitvergrootte vormgeving en acteerstijl. Wanneer die je niet direct naar de strot grijpt blijft er een soort burlesk theater.
Toegegeven, we hebben zwaar de indruk dat we een voorstelling zagen die niet echt goed liep. Misschien zag de curator van het Theaterfestivakl een voorstelling die wel vonken deed slaan. Wat wij zagen verdiende alleszins geen plaats in een festival van “opmerkelijke” voorstellingen.