Moose - Kees Roorda

E 21, Kees Roorda (24/05/2004)

PurR — Tue, 25 May 2004 10:44:52 +0000

Een helder idee en bij vlagen zeer overrompelend. Ik moest zeer mijn best doen om open naar de teksten te luisteren en ze niet als quasi-poezie te bestempelen. De beelden waren heel sterk, het ritmisch rondklikken van de dia’s, de muziek, het donker. Toch mis ik leven in deze voorstelling. Alles gaat te traag, te heilig.

E 21, Kees Roorda, Veemtheater (08/11/2003)

Tue, 11 Nov 2003 16:58:31 +0000

Het schemergebied tussen leven en dood, daar gaat de voorstelling over. Ik voelde me direct in een ‘mind trip´. Het is meer een performance of een gedicht van taal en beeld. De acteurs met de ruggen naar me toe en voor een diaprojector, spreken flarden van herinneringen uit. Heel bijzonder en persoonlijk. Een combinatie van performance en beeld. Een aanrader dus.

Finster stimmen, Kees Roorda (18/06/2003)

Mon, 23 Jun 2003 18:53:01 +0000

Een hele verrassende voorstelling, confronterend, eerlijk en ontroerend. De acteurs waren bijzonder indringend. Je wordt een met de voorstelling, letterlijk meegesleurd in het verhaal. Een hele nieuwe vorm, dit verwacht je niet. In het begin durfde ik niet te kijken naar de acteurs, zo dichtbij. Je maakt letterlijk deel uit van de voorstelling en moet telkens je positie opnieuw bepalen. Ik verloor het gevoel van tijd. Na afloop verpletterd naar de Waddenzee getuurd. Mindblowing!

Finster Stimmen, Kees Roorda (14/06/2003)

js — Sun, 15 Jun 2003 14:43:06 +0000

Eerst hangen we in een lounge in een weiland met thee en Friese dumkes. Dan haalt Kees Roorda ons op. We lopen vijftig meter in de richting van een wit met lakens gebouwd huisje zonder dak met vier kamers. “Nu mag je niet meer praten” zegt Kees tegen mij en hij zegt nog iets tegen mijn gezelschap dat ik niet hoor. We komen in een kamertje met een tafel met twee stoelen en in de hoek een fauteuil. Mirjam moet op de fauteuil en ik tegenover de vrouw aan tafel. Ze kijkt me indringend aan en begint te zeggen dat ik op Hait lijk. Waar ik toch geweest ben al die jaren. En dat ik er zo goed uitzie. Ik voel me wat ongemakkelijk. Ik begrijp dat ik het personage ben geworden waar het allemaal om draait. Ik kan niet meer passief zijn, maar weet me geen raad met enige vorm van activiteit. Dus houd ik me vast aan Kees’ woorden vooraf en blijf kijken. Even later zitten we in een andere kamer. Daar staat mijn broer. Na wat vriendelijke woorden meldt hij opeens dat ik niet welkom ben. Nadat ik ook bij zus en pa geweest ben is mij op wel heel erg indringende wijze duidelijk geworden welk drama zich in dit gezin heeft afgespeeld. Dat pa gespeeld wordt door Gerardjan Reijnders voegt ook nog eens een dimensie toe. Alles aan Finster Stimmen is goed: de lokatie, ver weg van alle Oeroldrukte op het uiterste puntje van Terschelling; een mooi aangrijpend verhaal; een origineel idee dat ook nog eens op indrukwekkende wijze gespeeld wordt. Wat kan theater toch mooi zijn. Ik word er helemaal blij van, hoe treurig het ook was…

Nog steeds, niet, Productiehuis Brabant, Kees Roorda (30/03/2003)

Floortje — Mon, 31 Mar 2003 12:30:48 +0000

Hoera voor Ger Thijs. Hij is enorm goed als vervelende zieke vader. Een hele kunst om terwijl je in bed ligt, toch interessant te zijn om naar te kijken. Jos van Hulst is grijzer en stiller en dat klopt als je zo’n vader hebt en dood bent. Het gekloot met de sneeuw op het einde, maakte het gezellig, wat de wat sombere conclusie wel kan gebruiken.