Moose - Hummelinck Stuurman

Caïro Café, Hummelinck Stuurman, Lodewijk de Boer (24/01/2001)

hiddenways — Thu, 21 Aug 2008 15:22:08 +0000

Veel woorden wil ik niet vuil maken aan deze onzin. Gastarbeiders-problematiek van 30 jaar geleden proberen nu weer actueel te maken door er een mobiele telefoon in te doen ofzo? Wat moet ik ermee? Tenenkrommend! Ik hoop niet dat deze voorstelling de Gouden Tomaat wint, want dat betekend dan dat er meer mensen zijn die deze voorstelling uit hebben moeten zitten…

Black Box, Hummelinck Stuurman (14/09/2000)

LWR — Thu, 21 Aug 2008 15:22:02 +0000

Er wordt mooi gespeeld in deze voorstelling (toegegeven, ik heb een zwakvoor Gijs SvA), en het stuk blijft boeien door het intrigerende verhaal.Maar de regie weet het (behoorlijk ingewikkelde) verhaal geen helderheid te geven, waardoor ik de draad na de zoveelste flash-back kwijtraak. En danhelpt het ook niet dat de akoestiek in de Rotterdamse Schouwburg er voor zorgt dat het soms erg moeilijk te verstaan is.

Black Box, Hummelinck Stuurman (06/10/1999)

Estragon — Thu, 21 Aug 2008 15:22:02 +0000

Een heel groot blik tomaten voor het feit dat nog niemand over deze voorstelling een recensie heeft geschreven. Konden jullie er de juiste woorden niet voor vinden? Ok, toegegeven, het is een zwaar onderwerp, beladen en moeilijk, het decor is van JJ Lamers en Paul Binnerts heeft de regie gevoerd, maar al bij de allereerste try-out hebben de acteurs het stuk geheel en al over genomen. Gijs Scholten van Asschat, Nelleke Zitman, Fred van der Hilst, Waldemar Torenstra, Sabri-Saad el Hamus en Reinier Bulder staan op het toneel met elkaar te spelen alsof ze hun hele leven niks anders hebben gedaan, Gijs en Nelleke zitten heerlijk op elkaar te kiften en Sabri heeft me bijna bekeerd. Als ik een vrouw was was ik ook voor Waldemar gevallen, Fred mag mijn opa zijn en Reinier heeft nog wel het stoerste verhaal van allemaal. Drie weken voor de première ging Peter Blok, die zijn rol oorspronkelijk zou spelen, door zijn rug. Toevallig was Reinier op het kantoor van Hummelinck Stuurman een kast in elkaar aan het timmeren als timmerman. Of hij de rol van Peter Blok kon overnemen, om vervolgens Gijs zowat van het podium te spelen. Maar dat is dan ook weer de grote verdienste van Scholten van Asschat, hij laat zich van het podium spelen, blijft aan de rand van het podium rustig toekijken en als Fred in opperste emotie per ongeluk door een decorstuk heenvalt schieten de acteurs net zo hard al wij voyeurs in de lach. Samen genieten van een knap stukje toneel. Nu zit ik wel op zo’n vijf geweien toch? KIJKEN!!

Blind Date, Hummelinck Stuurman (28/01/2001)

Thu, 21 Aug 2008 15:17:09 +0000

Ik hield mijn hart vast. Het idee van de film had ik immers nog in mijn achterhoofd. Mijn ongerustheid was niet terecht. Een wonderschone toneelavond met meesterlijk spel van Peter Tuinman (een onroerende hulpeloosheid)en Liz Snoijink. Ik heb de hele avond op het puntje van mijn stoel gezeten. De voorstelling begint humoristisch maar aan het eind is het doodstil in de zaal. In de voorstelling is de nadruk gelegd op het machteloze psychologische gevecht van de hoofdrolspelers met elkaar. Het publiek wordt meegesleurd in de emotionele vrije val die vrijwel onmiddellijk inzet en kan, net als de hoofdpersonages, uiteindelijk slechts toekijken. Bij de film voelde ik dit niet zo. Drie geweien voor de acteurs, een gewei voor Theo van Gogh en Kim van Kooten (scenario film) en een voor Frank Houtappels (toneelbewerking). Het verhaal blijkt zich nog beter voor de intimiteit van het theater te lenen dan voor het filmdoek.

Van oude mensen, de dingen die voorbij gaan, Hummelinck Stuurman (28/04/2008)

Vanessa — Tue, 06 May 2008 16:43:39 +0000

BARF. Dit was saai. Heb echt mijn persoonlijke gaaprecord verbroken. Kan me herinneren dat ik het boek onwijs spannend vond, en vooral dat alles zoooo erg en zoooo verschrikkelijk was, hartverscheurend en vol met Groot Lijden. Nou, niet in deze toneelversie. Arme acteurs. Ik vind ze zo leuk. Heb ontzettend m’n best gedaan de voorstelling mooi te vinden, maar ‘t is niet gelukt.

Van oude mensen, de dingen die voorbij gaan, Hummelinck Stuurman (05/04/2008)

Stuif — Sun, 06 Apr 2008 14:49:16 +0000

De liefde voor Couperus’ meesterlijke ‘whodunit’, de reputatie van bewerker en regisseur Ger Thijs en kwaliteitsacteurs als Joost Prinsen, Els Ingeborg Smits, Marjon Brandsma en Cas Enklaar dreven me naar het theater. Maar het werd een wat teleurstellende ervaring. Dit kwam vooral door de manco’s in het script. Door bijvoorbeeld al vrij snel het volledige geheim op tafel te leggen waaronder de stervende oudjes en hun nageslacht al zestig jaar gebukt gingen, was de spanning na een half uur al uit de voorstelling. Wat er is gebeurd, was niet langer de motor van de handeling. Dat zal een bewust keuze zijn geweest van Ger Thijs, maar ik miste een vervangende noodzaak om geboeid te blijven kijken. Enkele losse scenes waren, dankzij de kwaliteit van de acteurs, beslist de moeite waard. En het blijft opmerkelijk, en prijzenswaardig, dat slechts vrije producenten nog in deze mate emplooi bieden aan de oudere acteursgeneratie. Wat deze voorstelling ontbeerde was een dramaturg die Thijs op de zwakke punten in zijn script en regie had kunnen wijzen. Maar daarvoor nemen vrije producenten de kunstvorm theater dan weer niet serieus genoeg. Het moet wel leuk, en vooral, betaalbaar blijven…

Wuivend Graan, Hummelinck Stuurman (29/12/2007)

Tue, 01 Jan 2008 16:23:13 +0000

Na jaren van toneelstilte is er de magnifieke comeback van Wim T. Het stuk gaat over een lezing over ethiek die uit de hand loopt. Zo amusant als dit klinkt is de voorstelling ook. Acteerwerk, script, decor en belichting: alles is perfect. Een absolute aanrader vanwege het spel met fictie en werkelijkheid (de interactie met de zaal), de Schipperiaanse woordgrappen, de kluchtige maar krachtige gebeurtenissen. Gaat dat zien!

wuivend graan, hummelinck stuurman (27/12/2007)

colson — Fri, 28 Dec 2007 15:41:59 +0000

E?n bevestiging. E?n ontdekking. En twee uur vuurwerk.

Wim T. Schippers is, bleek opnieuw, echt een geniale gek.

Kees Hulst evenaart met zijn motoriek en lichaamstaal John Cleese in zijn hoogtijdagen.

En dat een mars door drie decennia beschaving zoveel plezier kan opleveren, had ik vooraf niet voor mogelijk gehouden. Zelfs de situatie humor werkt. Maar vooral de tsunami (sorry)van geestige verbale vondsten berooft je letterlijk van de adem. Knap hoor, Titus Muizelaar, Raymonde Kuyper, Nelly Frijda, Olga Zuiderhoek en Randy Fokke. Ja, en nogmaals, vooral ook Drs Joh. de Bruyn, bedankt.

2007 was dus leuk.

Wuivend Graan, Hummelinck Stuurman (26/12/2007)

Witte — Thu, 27 Dec 2007 14:03:01 +0000

Een van de opvallende kenmerken in het vroegere tv-werk van Schippers was het vaak onbeholpen acteerwerk. Regelmatig werden de teksten duidelijk hoorbaar opgelezen. Bij gebrek aan een autocue werden deze uitgeschreven op rollen behangpapier. Puristen vinden dit gestuntel onlosmakelijk bij het werk van Schippers horen. Zij moeten naar Wuivend Graan. Acteurs als Nelly Frijda, Titus Muizelaar en Kees Hulst laten zien dat zij wel degelijk iets toevoegen aan deze hilarische komedie.
Een lezing met de titel “Wat doen wij er toe” ontaardt door toedoen van familieleden van de spreker, maar ook door de inleider, in een niet meer te stuiten, steeds groeiende, chaos.
Twee uur lang genieten we van de vertrouwde grollen van Schippers, van een op hol geslagen powerpoint presentatie tot een omvallend decorstuk.
Boven dit alles uit stijgt Kees Hulst, de inleider. Door het hele stuk heen probeert hij, tevergeefs, de avond in de hand te houden. Zijn lichaamstaal is onnavolgbaar. Hij zorgt voor briljante momenten. Of hij nu stuntelig staat te wachten op de man die eigenlijk de inleiding zou moeten houden; zorgt voor een vers glaasje water voor de spreker; een kerstboom pardoes in delen uiteen laat vallen of breedsprakig de puinhoop alleen maar erger maakt, hij laat ons huilen van het lachen.

De Stille Kracht, Hummelinck Stuurman (15/01/2007)

Simber — Tue, 16 Jan 2007 13:16:27 +0000

Oei, dit was niet best. Oubollig toneel is prima, maar deze bewerking en enscenering zijn zo rommelig en knullig in elkaar gezet. Iedereen heeft haast, alles is nadrukkelijk, de acteurs -een halve Baantjer-reünie, een Eurosoep-film-ster, een ex-TGA-nu-musical-ster, en Tom Jansen- proberen zonder succes boven hun eendimensionale rollen uit te stijgen. Aan het eind, als de personages, geslagen door het leven en verslagen door Indië, hun leven overziend contemplatief de zaal in staren is onbedoeld hilarisch. Eén gewei heb ik uit te delen en dat is voor Oda Spelbos.