Moose - John Buijsman

Buk, John Buijsman (13/05/2009)

colson — Fri, 15 May 2009 06:50:50 +0000

John Buijsman doet Charles Bukowski.

Het toneel ziet er ruig uit. Vol, rommelig - het decor van verloedering. Het klinkt ook ruig, zij het een verbazend tedere ruigheid door de vertaling in Jules Deelders’bekende idioom. En de natuurlijk de ruigheid van het schurende geluid die de de twee ( nou ja, twee en halve) muzikanten produceren.

Een mooie voorstelling, die eindigde met John Buysman die het eindapplaus onderbrak om schande te spreken over de op handen zijnde sluiting van het Laktheater. En daarin heeft hij natuurlijk volstrekt gelijk.

Buk, John Buijsman (23/04/2009)

Witte — Fri, 24 Apr 2009 14:23:21 +0000

Drank, grof geweld, meer drank, hoeren, een maagzweer die is opengebarsten, nog meer drank, een striptease, nog veel meer geweld zowel fysiek als verbaal, en daar tussendoor soms prachtige rauwe muziek. Een voorstelling over leven en werk van Charles Bukowski.

Buijsman zingt, musiceert en acteert op een vloer overladen met elektronica, muziekinstrumenten, kroonkurken en een grote koelkast vol bier. Er wordt wel heel erg veel ellende over je uitgestort. Zoveel dat je je er op een gegeven moment voor afsluit.

Nee, dit is, om maar even in de sfeer te blijven, mijn bier niet.

Hengst, Stichting Blanke Peer, John Buijsman (20/01/2001)

LWR — Thu, 21 Aug 2008 15:22:26 +0000

Na ‘Angel Eyes’ laat John Buysman hier zien dat hij veel, veel meer in zijn mars heeft dan Gamma-reclames en slechte sitcoms. Op het moment dat hij opgereden komt in zijn rolstoel zie je onmiddellijk een gebroken sporterslichaam, een murwgebeukt hoofd, en de hese stem klopt er ook helemaal bij. Alsof hij rechtstreeks van de massagebank van De Jong’s Sportpaleis komt. Paul Feld heeft een sterke tekst geschreven, en Buysman brengt het prachtig op het toneel. Alleen jammer dat de spanning van de voorstelling behoorlijk werd weggehaald door 2 mensen op rij 1 die om werkelijk elke zin moesten lachen, ondanks de tragiek van de afgetakelde sporter. Buysman wist het tegen het eind weer op te pikken, maar had duidelijk veel last van deze nitwits. Jammer.

Een nacht uit het leven van de stad, John Buijsman (07/12/2004)

RiRo — Wed, 08 Dec 2004 10:59:18 +0000

Als een nacht met bier en wodka in een rokerig jazzcafé in Rotterdam het ultieme stadsgevoel bij je oproept, mag je deze voorstelling beslist niet missen. Als je de zaal binnenkomt, brengen de donkere, schurende saxofoonklanken van Keimpe de Jong je meteen in de juiste stemming voor melancholische kroegverhalen. Die verhalen, vijf monologen door vijf verschillende auteurs, zijn overigens niet allemaal even sterk. Soms zelfs wat banaal, maar dat hoort bij de nacht. Toch had ik van Maria Goos wat meer verwacht dan een obligaat verhaaltje over een huwelijkcrisis. Gelukkig maakt de prachtige poëtische tekst van Marcel Möring, waarin een oude socialist aan de vooravond van zijn dood zijn leven overdenkt, weer heel veel goed. En Buijsman komt in Mörings monoloog ook het meest tot zijn recht. In wit ondergoed op een kale stoel zet hij heel overtuigend en ontroerend de oude man neer.