Moose - Het Huis van Bourgondië

Goetherdämmerung, Het Huis van Bourgondië (11/11/1999)

Floortje — Thu, 21 Aug 2008 15:21:49 +0000

Jammer dat de voorstelling in Amsterdam niet in een echte hotelkamer kon. Maar de geluiden van het Hilton drongen voldoende door de muren van het conferentiezaaltje om je een beetje eenzaam te voelen. Mooie monoloog, erg goed gespeeld en Goethe is een sukkel.

Goetherdämmerung, Het Huis van Bourgondië (11/11/1999)

Simber — Thu, 21 Aug 2008 15:21:49 +0000

Verliefd op Goethe in een hotelkamer. De intimiteit van de monoloog contrasteert mooi met de anonieme lelijkheid van het Hilton.

After the end, Het Huis van Bourgondië (21/04/2007)

RiRo — Tue, 01 May 2007 05:55:05 +0000

Nogal voorspelbaar hoe de relatie tussen de man en de door hem aanbeden vrouw zich ontwikkelt. Vrij stereotiep acteerwerk. Het is zijn schuilkelder, hij bepaalt dus de spelregels. Zij wordt daar zenuwachtig van, zij friemelt dus voortdurend aan haar kleren. Nee, niet helemaal mijn smaak.

Tuttefrut, Jef Vangestel, Het Huis van Bourgondie (29/05/2004)

Wed, 02 Jun 2004 12:05:06 +0000

Deze voorstelling moet hernomen worden. zonde, dat dit maar 3 keer staat. Mooie voorstelling die de eenvoud laat zien van zoon en moeder. En alles wat daar tussenin staat. In beeld scherp en helder.
Petje af!!!

Amoklauf, Het Huis van Bourgondië (17/03/2004)

AJ — Sat, 20 Mar 2004 11:20:53 +0000

Eindelijk weer eens een voorstelling die op een indrukwekkende manier inspeelt op de actualiteit! Amoklauf is een montagevoorstelling over daders en slachtoffers vrij gebaseerd op de gebeurtenissen in Erfurt waar een scholier in 2002 zijn klasgenoten en vervolgens zichzelf doodde. De voorstelling speelt op deze gebeurtenissen in op zo’n manier dat je er als toeschouwer niet omheen kunt. Het publiek verwerd in Amoklauf zelf tot figurant. Dit komt doordat slechts een deel van de scènes in de eigenlijke theaterzaal gespeeld werd. De acteurs vermengden zich met het publiek en leidden het publiek langs verschillende plekken in het pand: zo werd er ook gespeeld in enkele klaslokalen en in de foyer. Het gespeelde kwam zo heel erg dichtbij en maakt hierdoor een des te grotere indruk. Daarom twee geweien voor Feico Sobel, regisseur en bedenker van dit pakkende stuk, dat je nu eens niet in één keer zomaar vergeet door de mooie beelden (de kluisjes met de kaarsjes!). De andere twee geweien gaan naar zijn acteurs, die zo geloofwaardig speelden dat je af en toe het onderscheid tussen feit en fictie vergat of niet meer zag. Een sterk en ontroerend stuk met een grote noodzaak (dat des ondanks toch maar een uurtje duurde): een verademing! Zo mag meer theater zijn!

Crazy Gary's Mobile Disco, Het Huis van Bourgondië (19/12/2003)

AJ — Sat, 20 Dec 2003 18:39:06 +0000

Drie monologen van drie verschillende jongens over dezelfde donderdagavond: drie keer veertig minuten naar één karakter kijken. Ik wist het niet zo: eerlijk gezegd had ik mijn twijfels voordat ik het stuk zag. Toch kwam ik blij verrast de zaal uit. De twee uur waren om gevlogen! Het bleef van het begin tot het einde spannend. De tekst was zeer sterk. Schrijver Gary Owen heeft drie monologen afgeleverd die boeien (één gewei). Dit mede dankzij zijn rauwe en realistische taalgebruik. Heel knap om zulke extreme en toch geloofwaardige personages te creëren. Ook bleef de spanning goed gewaarborgd doordat slechts stukje bij beetje onthuld werd wat de relatie tussen de drie verschillende personages nu eigenlijk is. Máar een goede tekst alleen maakt natuurlijk nog geen goede voorstelling. Zonder de acteerprestaties van Servé Hermans, Jibbe Willems en Vincent Rietveld zou het hele stuk in het water zijn gevallen (één gewei voor iedere speler). Alle lof voor deze jongens die alle drie een zeer sterke voorstelling speelden. Ze slaagden er prima in het relativerende humoristische aspect van de tekst tot haar recht te laten komen zonder afbreuk te doen aan het schrijnende kille gevoel dat de, in de kern toch dieptrieste, verhalen van de jongens opriepen. Al met al een toppertje van een voorstelling die voor mij toch vooral ging over het eeuwige (vergeefse) zoeken naar liefde en zingeving, naar dat ene moment van ‘gelukkig zijn ondanks jezelf’, naar dat ene moment van ontsnapping.

Mannen, meccano, mijnen & metropolis, Het Huis van Bourgondië, Het Lokaal (25/01/2003)

Simber — Sun, 26 Jan 2003 15:22:27 +0000

Sympathiek idee, beetje slordig uitgevoerd. De voorstelling bestaat uit losse scenes naar aanleiding van het mijnwerkersleven in Limburg. Sommige stukjes hebben tekst, die zijn heel mooi. Soms moet er op de grond liggend stuk mijnwerkers-choreografie worden uitgevoerd. Dan wordt het een beetje Village People. Het geheel mist vaart en sommige stukken (de lift) worden net te vaak herhaald. De muziek (van Wim Conradi) is erg goed; dat het lawaaiig was in die mijnen is goed overgekomen ;-)