Moose - Skagen

DegrotemonD , Skagen (15/10/2010)

RiRo — Mon, 18 Oct 2010 10:42:34 +0000

Monoloog van Valentijn Dhaenens, geselecteerd in zowel het Nederlandse als het Vlaamse Theaterfestival van vorig jaar, en nu weer te zien in onder andere Utrecht en Den Haag. Achter een tafel declameert Dhaenens fragmenten uit 2500 jaar redevoeringen, die allemaal op de een een of andere manier te maken hebben met geweld of met onverdraagzaamheid, van de grafrede van Pericles, via Lumumba’s speech bij de onafhankelijkheid van Congo, tot toespraken van Bush en Bin Laden

Het meest vervreemdend en theatraal het sterkst vind ik het als Dhaenens heen en weer springt tussen de woorden van de Amerikaanse legerleider Patton en die van de Duitse minister van propaganda Goebbels. Vooral omdat hij de tekst van Goebbels ingehouden brengt en daarmee het accent legt op de inhoud en minder op de vorm. Het meest hilarisch is de xenofobe speech van Europarlementariër (en voormalig voorzitter van het Vlaams Belang) Frank Vanhecke (in niet al te best Engels) in de Verenigde Staten: ‘We are becoming foreigners in our own land’.

Een goede voorstelling. Omdat Dhaenens met zijn stem en zijn lichaamstaal de redevoeringen op een vaak verrassende manier tot leven weet te brengen. Maar toch vooral omdat de gekozen fragmenten goed laten zien dat het bij legendarische speeches uit het verleden altijd al voor een niet onbelangrijk deel om retoriek is gegaan, vaak meer dan om retorica. Wat dat betreft niets nieuws onder de zon dus.

Deurdedeurdeur, Skagen (22/04/2008)

Thu, 24 Apr 2008 14:28:25 +0000

Een stuk in een stuk, gespeeld door acteurs onder hun eigen naam. Na het eerste bedrijf met wel erg veel deuren en sardines (tomaat) waren de twee andere bedrijven hilarisch en heb ik me -als niet-liefhebber van kluchten- toch erg vermaakt.

Deurdedeurdeur, SKaGeN (12/03/2008)

Witte — Thu, 13 Mar 2008 00:35:56 +0000

Michael Frayn schreef begin tachtiger jaren “Noises off”, een klucht waarin we in drie bedrijven de teloorgang kunnen zien van een groep die een onvervalste klucht speelt.
We volgen het theatergezelschap dat een generale draait (die nogal de mist in gaat), een zoveelste voorstelling gezien vanachter de coulissen (mooi bewegingswerk) en tenslotte een van de laatste voorstellingen waarin erg veel geïmproviseerd en geschmierd moet worden om het stuk tot een eind te brengen.
Inmiddels hebben al een aantal groepen het stuk hier op de planken gezet en dit met wisselend succes.
Ditmaal een Vlaamse groep en ook hier werd weer duidelijk hoe moeilijk dit stuk te spelen is. Het eerste bedrijf duurt grofweg een uur en het viel op hoeveel bezoekers geeuwend de pauze in gingen. Dat eerste bedrijf was ook niet echt leuk. Dat zal ongetwijfeld te maken hebben met het feit dat sommige acteurs het broodnodige tempo niet hoog genoeg konden houden, waardoor het stuk slecht te verteren werd.
Na de pauze zat de vaart er veel beter in. Wij kregen de kans om eens lekker ongegeneerd te brullen van het lachen. En inmiddels waren we misschien al wat meer gewend aan het Vlaams…

Deurdedeurdeur, SKaGeN (12/03/2008)

java — Wed, 12 Mar 2008 23:13:06 +0000

Een klucht - hetzelfde stuk wordt 3 keer gespeeld : 1e keer laatste repetitie, 2e keer met uitzicht op wat er gebeurt achter het toneel en in de coulissen, 3e keer voorstelling.
Met name 3e keer ongeveer zitten huilen van het lachen.
Zeer louterend!

La Merde, SKaGeN (07/04/2006)

Iwein — Mon, 17 Apr 2006 00:18:00 +0000

SKaGen brengt deze keer een bewerking van La Peste van Albert Camus, een herkenbare bewerking deze keer. Zoals ze in The Dayroom al geëxperimenteerd hadden, gebruiken ze hier terug de blue screen techniek om op een scherm het eigenlijke beeld samen te stellen. De acteurs spelen met een paar requisieten zoals een stoel of een tafel, tegen een blauwe achtergrond. Op het scherm worden dan andere elementen ingevoegd. Op dat scherm zie je ook meer dan dat : een maquette die de stad voorstelt, het volk van die stad dat uitgebeeld wordt door playmobil-poppetjes en tenslotte de scènes die de acteurs spelen.
Dat technische huzarenstukje (het komt op een centimeter aan) leidt aanvankelijk de aandacht af van het stuk zelf. Je bewondert de techniek en zit uit te vissen hoe het allemaal in elkaar zit en vergeet dat hier een toneelstuk wordt opgevoerd.
Het is pas na een tijdje dat de aandacht terug naar het verhaal gaat. Halverwege begint het concept te werken en daar zijn de acteerprestaties niet vreemd aan. De centrale figuur is dokter Rieux, Mathijs Scheepers geeft hem vorm met een grote maturiteit. We hebben hem doorheen de SKaGen-producties stap voor stap zien groeien. Het is vooral dankzij hem dat de voorstelling je uiteindelijk toch in de ban krijgt.

Door mijn schuld, Skagen (19/04/2005)

tom — Mon, 25 Apr 2005 11:39:12 +0000

Een moeilijk stuk om te spelen, maar wat een prachtwerk heeft Skagen ervan gemaakt. Veel humor, verrassende wendingen, prachtige vondsten in het decor. Het ene moment zit je te brullen van het lachen, het andere moment wellen tranen op in je ogen en krijg je een krop in de keel. Super!

DeDayRoom, SKaGeN (06/04/2004)

Adrian — Tue, 06 Apr 2004 11:26:38 +0000

Eigenlijk zouden de mensen van SKaGeN een gouden tomaat moeten krijgen voor de slechtse flyer in tijden, maar deze minirecensies gaan nu eenmaal niet over het promotiemateriaal en wel over de voorstelling. En die was wel goed. Op luchtige wijze zetten de acteurs een gekkenhuis neer waar allerlei personages met hun eigen problemen, zorgen en afwijkingen een heenkomen vinden. Wat is waar en wat is niet waar, spelen deze mensen gekken, of zijn deze mensen gekken? Of zijn we allemaal gek? Of is ons aller gek zijn best te verklaren? SKaGeN laat alle nuances langskomen, afgewisseld met een aantal uiterst komische scènes, zoals een ‘professioneel’ uitgevoerde performance van Yo Disco van Kylie Minogue. Vooral de manier waarop op een gegeven moment een oude film gecombineerd wordt met het spel op de vloer (via een vernuftige technische vinding) spreekt tot de verbeelding en werkt bovendien op de lachspieren. Helaas is het spel niet van iedereen even sterk. Bruno Vanden Broecke is onnavolgbaar, maar niet iedereen haalt dat niveau. Daarom toch nog een tomaatje.

Sterremix, Skagen (19/09/2002)

Anna — Wed, 25 Sep 2002 13:59:10 +0000

Leuk: jonge Vlaamse acteurs, een en-ronde opstelling (lekker de rest van het publiek bespieden) en een mooi decor met fijne lichteffecten.
Stom: het stuk (met het thema: liefde, het gaat eigenlijk altijd mis) en de vorm (niemand is echt een personage, men wisselt voortdurend van rol, maar ook die rollen zijn niet eenduidig, waardoor je je met niemand kunt identificeren).