Moose - Productiehuis Rotterdam

Alleen in je wereld, Productiehuis Rotterdam (14/10/2009)

Pinguin — Wed, 14 Oct 2009 21:58:22 +0000

We mochten na afloop door middel van een scheurtje in het papiertje aangeven wat we ervan vonden. Ik vond het iets tussen de 6 en de 7.

Het had een 8 kunnen zijn als er niet gezongen zou worden of in ieder geval niet a capella. Het zorgde wel voor een ongemakkelijk gevoel, zoals de hele voorstelling eigenlijk, maar het was net te ongemakkelijk.

De tekst is daarentegen steengoed en sommige vondsten zijn geniaal in decor, licht en handeling zijn geniaal. De tekst is soms pijnlijk herkenbaar en ik vrees al voor het eerst volgende feest met dat soort gesprekken. Het ontbreken van licht is een groot pluspunt, zo ook de originele borrel(hapjes).

Echt sprake van een Blind Date was er niet, toch wel aangenaam verrast. Ga zo door, Sarah Moeremans! Lijkt me voor de acteurs wel lastig om applaus te ontvangen van een publiek dat de ogen afschermt van het plotselinge felle licht.

Anoniem, Productiehuis Rotterdam (12/09/2009)

RiRo — Sun, 13 Sep 2009 18:41:13 +0000

Wat ik aan het doen ben? Behalve Maria Kraakman’s monoloog volgen? Nogal vaak zit ik tijdens de voorstelling vergelijkingen met het boek te maken. Eine Frau in Berlin las ik in één adem uit. Niet alleen omdat het onderwerp zo indringend is. Ook omdat de (anonieme) schrijfster in haar dagboek (april tot juni 1945) al meteen, als ze bij wijze van spreken nog staat te trillen en te kokhalzen, zonder moreel oordeel over zichzelf en over haar verkrachters (Russische bevrijders van Berlijn), en in een heel modern overkomende stijl, schrijft over wat ze meemaakt. Niemand kan overigens aan me zien dat ik voortdurend vergelijk. Toch denk ik dat het daardoor komt dat ik vanavond niet echt ben geraakt.

Wat Maria Kraakman aan het doen is? Haar monoloog is vooral door de intieme details heel precair. Maar de zaal is erg klein. Te klein. Publiek en actrice zitten noodgedwongen haast bovenop elkaar. En hoe paradoxaal het ook klinkt, omdat ze onvoldoende afstand kan nemen, kan ze de voorstelling niet de intimiteit geven die nodig is. Het is ook warm in de zaal. Te warm. Wie verkouden is, kucht dus. Niemand kan overigens aan haar zien dat ze problemen heeft met de zaal en met dat voortdurende gekuch. Toch denkt ze dat het daardoor komt dat ze me vanavond niet echt heeft geraakt.

Over de redenen hebben we zo onze eigen ideeën, maar in onze conclusies trekken we één lijn: we zijn niet tevreden. Toch is dit een goede voorstelling, denk ik. Als de omstandigheden beter zijn. Met een uitstekende actrice, weet ik. Als ze in een betere zaal staat. Goed voor de Gouden Kniertje, de nachtprijs voor de beste acteerprestatie in de kleine zaal? Zou zomaar kunnen.

Stillen, Het Toneelhuis, Sophiensaele, Productiehuis Rotterdam (29/04/2008)

RiRo — Wed, 30 Apr 2008 08:56:32 +0000

Wat een precisie! Anderhalf jaar geleden gebruikte een andere minirecensent dat begrip ook al. Maar ik kan geen beter woord voor vinden voor deze verfijnde compositie, deze afgewogen scenografie, dit indringende spel. Wat ben ik blij dat ik deze woordeloze, ingetogen, poëtische voorstelling, dit weldadige kunstwerk, eindelijk heb kunnen zien.

Rembrandts spiegel, Productiehuis Rotterdam (02/01/2008)

Jeanine — Thu, 03 Jan 2008 23:15:48 +0000

Geweldig begin van het nieuwe jaar!
Prachtige voorstelling over de vrouwen in het leven van Rembrandt, niet alleen over zijn liefdes maar ook over zijn kinderen. Pas aan het einde wordt duidelijk wie dat blonde meisje is die steeds over het toneel zwierf. Rembrandt is hier een volks mannetje dat bezeten is van zijn kunst en van schoonheid. Een groot deel van Rembrandts schilderijen komt voorbij in een of andere vorm, niet als reproductie maar (soms terloops) als beeld in de voorstelling.
Alles ziet er geweldig uit maar het is meer dan een mooi plaatjesboek ook de muziek is prachtig. Extra gewei voor Vincent van Warmerdam…

Cobain, Wunderbaum, Productiehuis Rotterdam (09/11/2007)

Simber — Thu, 22 Nov 2007 11:32:52 +0000

Toen ik de voorpubliciteit zag dacht ik even dat het Thijs Römer was die Kurt ging doen. Hu. Maar nee, Matijs Jansen dus en dat is een leuke, fysieke en oprechte acteur met een heel persoonlijke solo. In een eenvousig jurkje met gympen speelt hij scènes uit het leven van Cobain, rijkelijk geïllustreerd met drugs, kots, poep, bloed en vruchtwater. Toch komt de vergelijking tussen Kurt’s leven en het onze niet helemaal uit de verf. Dat zie je het best als Jansen een gitaar pakt, hem stuk gaat slaan, maar zich op het laatste moment toch inhoudt.

Stillen, Het Toneelhuis, Sophiensaele, Productiehuis Rotterdam (28/04/2007)

Vanessa — Sat, 19 May 2007 19:11:45 +0000

Veel Bad-Karma van te voren in het verschrikkelijke Akademietheater, maar de voorstelling maakte alles goed! Wat een mooie spelers verzamelt Lotte van den Berg toch altijd en wat durven ze lelijk en menselijk te zijn. De zintuigen werden weer volop aangesproken, waardoor er een extreme concentratie en verstilling (ha ha) ontstond. (Grappig hoe slecht deel van publiek daartegen kan: ongemakkelijk gekuch, veel wiebelen). Behalve visueel adembenemend, waren sommige scenes bijna te heftig om bij te wonen. Speciaal gewei voor Lucia Meeuwsen, nee onzin, voor iedereen een speciaal gewei, wegens KLOTEN.

Stillen, Het Toneelhuis, Sophiensaele, Productiehuis Rotterdam (26/11/2007)

Sat, 10 Feb 2007 23:47:17 +0000

‘Stillen’ is intiem maar wordt vurig gebracht. De personages vertegenwoordigen een gebrek of een kunde binnen het menselijk verlangen. Iedereen lijkt de ander nodig te hebben, maar niemand durft dit in wezen toe te geven. Uit onmacht. Uit onkunde. Het moeilijkst blijkt het afscheid aanvaarden van een personage wiens leven aan ‘t eind van het stuk eindigt. De gedachte -‘t verlangen naar een liefdevol einde - blijft leven.
‘T is de dogmatiek enerzijds tegenover de kunstmatige naiviteit anderzijds die aanspreekt.
Een stabiele voorstelling balancerend op een naar ‘t einde toe glibberige vloer van zeep.

Elektra, Productiehuis Rotterdam (03/06/2004)

Mariska — Tue, 22 Jun 2004 10:43:19 +0000

Over deze uitvoering van Sophocles Elektra heb ik gemengde gevoelens: aan de ene kant vond ik het decor en de kostuums erg mooi, aan de andere kant vond ik het jammer dat er zo veel met het originele stuk gerommeld was, dat Elektra werd afgeschilderd als een doorgedraaide heks (ze loopt zo te tieren en soms te schreeuwen), en dat het stuk zo ongelofelijk traag was… Verder voldeden de personages helemaal niet aan het beeld wat ik van hen had nadat ik me verdiept had in de tragedie.
Wat ik misschien nog wel het vreemdste vond in de voorstelling is de keuze om met betrekking tot de herkenningsscene af te wijken van de versie van Sophocles: Orestes komt in de versie van Productiehuis Rotterdam zelf vertellen dat hij is overleden bij de wagenrennen, en niet zijn opvoeder. Dit zorgt voor een hele vreemde, misschien onnodige of zelfs sadistische situatie: Orestes komt na jaren weer terug en geeft ons het idee dat hij zijn zus wel herkent, terwijl zij hem niet herkent na al die jaren… raar, maar ja…. hij wil zijn moeder laten geloven dat hij dood is zodat hij wraak kan nemen op de moord op zijn vader, maar hij sleurt zijn zus Elektra hierin mee door haar het verhaal ook te laten horen. Dan brengt hij haar zelfs een urn met “zijn” as en ziet hij haar lijden. Dit laat hij gelaten toe… in Sophocles’ versie is dit allemaal net iets anders en logischer. Orestes had er ook voor kunnen kiezen (als hij zijn zus toch al herkend had) om haar te vertellen van zijn terugkeer. Nu klopte er niets van het stuk.
Ook de keuze om de moord op Aighystos weg te laten vind ik vreemd. Is hij niet de rede waarom Elektra nog bozer en ongelukkiger is? Ook miste ik het koor heel erg, omdat het koor in het stuk van Sophocles een grote rol speelt.
Kortom, ik miste een hoop, en omdat er zoveel was weggelaten, werd het stuk traag.
Het decor en de kostuums waren daarentegen erg mooi: heel strak, de keien geven veel vrijheid van interpretatie en ook het licht was erg mooi. De kostuums zeggen veel over de personages: Elektra is in het paars gekleed, de kleur van de rouw, Klytaimnestra heeft een witte jas-achtige jurk aan die glimt als de huid van een slang, en ze draagt make-up, waardoor ze duidelijk iets koninklijks krijgt. Chrysothemis ziet eruit als een braaf prinsesje dat alles gewoon laat gebeuren en overal vrede mee heeft. Orestes ziet eruit als iemand die zo uit de Matrix gewandeld komt. Hij is de held die alles komt redden….
dus: 1 gewei voor het decor, 1 voor de kostuums en 3 tomaten voor de bewerking, het spel en de traagheid waarmee het verhaal zich afspeelt.

Noodlot, Productiehuis Rotterdam (14/05/2002)

hiddenways — Fri, 17 May 2002 14:09:47 +0000

Allereerst een gewei voor de theaterdichter Thomas Oerlemans. Waarom? Omdat het een vechter is die moet blijven vechten, een gewei ter aanmoediging aldus. Ook een gewei voor het mooie decor. Bloemen aan het plafond en glazen vazen op de grond, in de sneeuw (of was het op een wolk? )
Een mooie dramatische voorstelling over een driehoeksverhouding en liefde die niet kan en wil gelukken. Wat mij betreft had het derde deel van de voorstelling weggelaten kunnen worden. Deze afronding hoefde voor mij niet. De spanning was weg. Daarvoor een tomaat. Maar wel met liefde.