Moose - Sanne Vogel

Het grote hoofd, Sanne Vogel (30/11/2005)

Fri, 02 Dec 2005 15:00:21 +0000

1 gewei voor de oorspronkelijkheid, de toch hier en daar wel aardige ideeën en het lef om er toch mee op de planken te gaan.
De rest: Zichtbaar zenuwachtig en struikelend over tekst en requisieten zet Sanne Vogel een slecht voorbereide en warrige monoloog neer over een doof meisje. Totaal overbodig trekt ze een heel arsenaal aan theatrale middelen tevoorschijn. Ik bedoel, ik weet dat een schoorsteen kan roken, maar dan hoeft er niet gelijk een rookmachine aangezet te worden, terwijl dat verder voor het verhaal geen enkele betekenis heeft. Uiteindelijk gaat het er om of de maker weet wat ‘ie aan het doen is op toneel, en dat weet Sanne duidelijk niet. Diverse problemen doen zich voor, van het vergeten van tekst tot wasmachines die niet aangaan, kinderwagens die onbedoeld gaan rijden en onderuit gaan op een glad schuin aflopend decor-dak terwijl het applaus klinkt, maar Sanne deed er niets mee, corrigeerde slechts stuntelig en liet de veel te langzaam gemonteerde voorstelling door haar vingers glippen. Een voorstelling dat me overigens qua gegeven wel maar qua verhaal niet erg kon boeien. En het was de laatste try out voor de premiere… Jammer.

gesloten hoofd, sanne vogel (01/12/2005)

DA — Fri, 02 Dec 2005 00:40:41 +0000

Godverdomme, wat kan Sanne Vogel mooi schrijven! En spelen. Ook dit wat lugubere sprookje zit vol prachtige taalvondsten. Voor de liefhebber van het betere intuitieve theater.

Ogen vol Waanzin, Sanne Vogel (05/09/2003)

Dionizuz — Sun, 19 Oct 2003 22:53:42 +0000

Niet slecht, Sanne Vogel kan goed acteren zonder opleiding en niet voor niks is ze bekend geworden in de theaterscène. Haar stijl van theater maken is vaak hetzelfde maar ze zet een goede voorstelling neer waar ze zelf volledig in op gaat. Ik heb geboeid zitten kijken!

Ogen vol waanzin, Sanne Vogel (04/09/2003)

Anna — Fri, 05 Sep 2003 08:30:17 +0000

Hartstikke goede solo van Sanne Vogel. Ze switcht heel goed tussen een bitchy middelbare schoolmeisje met zeer herkenbare teksten over bacardi breezers en een veel ingetogener personage (is dit hetzelfde meisje?) dat vissen in haar hoofd heeft die haar steeds lastig vallen en die droomt (of is het echt) over een kind in haar buik. De film over de toekomst met dat kind is een prachtige onderbreking (en ook nog eens heel mooi gemaakt). Alles klopte in deze voorstelling.

Hop, Sanne Vogel, Growing Up In Public (24/06/2003)

Floortje — Wed, 02 Jul 2003 12:29:02 +0000

Rixt Leddy en Sanne Vogel spelen lekker groot. Leddy is een soort Cruella de Vil en Sanne Vogel een Calimero. Ondertussen worden serieuze thema’s als gender, angst voor de dood en spam behandeld. Dat was spannend, de lachmomenten minder. Het mag allemaal wel wat sneller, dan is het echt even een surrealistische trip, in plaats van een raar Parade stukje. Maar het was de eerste avond dus dat komt denk ik wel.

Ogen vol waanzin, Sanne Vogel (08/05/2003)

DA — Fri, 09 May 2003 15:16:31 +0000

Vogel kan schrijven. Spelen ook. De term ‘wonderjongere’ uit de NRC gaat wel weer erg ver, maar hier staat een dame die weet wat ze wil. Vooral mooi die scène’s over de drie pubermeiden op de centrale verwarming. Herkenning, ontroering… top.

Feestbeest, Sanne Vogel, Het Syndicaat (12/12/2002)

DA — Thu, 12 Dec 2002 22:44:55 +0000

Op de valreep gezien, deze solo van Sanne Vogel. Mooi om naar te kijken, mooi om naar te luisteren (met Vogel is een nieuw toneelschrijftalent opgestaan). Het verhaal van een duivelskind dat naar vlammen verlangt. Maar ook het verhaal van een vrouw van 18 die daar staat met een attitude die je raakt. Mij wel, tenminste.

Hip, Sanne Vogel (06/08/2002)

Thu, 08 Aug 2002 12:00:58 +0000

De tomaat omdat ik spijt had dat ik niet naar een andere voorstelling was gegaan: hier werd me wat te vaak omgekleed in te korte tijd en van de teksten was ik ook niet echt ondersteboven.
Het gewei omdat de zes andere mensen met wie ik ‘Hip’ zag er wél om moesten lachen en bewondering hadden voor het spel van Sanne Vogel.

Hip, Sanne Vogel (18/07/2002)

Vonneke — Mon, 05 Aug 2002 12:08:56 +0000

Mixed feelings over deze ‘Hip’, vooral omdat de geestelijke terreur van hip willen/moeten zijn niet erg origineel ingevuld wordt. Ik heb dat bij Ine te Rietstap tien keer beter gezien. Maar bewondering voor het spel van Sanne Vogel die haar lichaam in de strijd gooit, de grens tenenkrommend tien keer opblaast en overbrengt: dit ben ik, dikke vinger. En een extra gewei voor de ongebreidelde eigen taal - niks ouwelijks, volwassendoenerigs, maar ook niet ‘lekker jong’ - die zegt dus precies hetzelfde: dit ben ik, dikke vinger. Om jaloers op te zijn.