Moose - Theater Zuidpool

Lucifer, Theater Zuidpool (19/01/2011)

RiRo — Fri, 21 Jan 2011 16:46:26 +0000

Ooit heb ik (delen van) Lucifer gelezen, vanavond hoorde ik de tekst over de ‘eigen volk eerst’ reflex van de engelen voor het eerst volledig uitspreken. Want Sofie Decleir, Koen Van Kaam en gastacteur Jan Decleir doen geen enkele concessie aan de oorspronkelijke taal van Vondel. De drie acteurs houden steeds een levensgrote antieke stapop in hun handen om te laten zien welk personage ze uitbeelden, maar ze laten toch vooral de taal het werk doen.

Angst voor het nieuwe, gevoel van onmacht over wat je als willekeur ervaart, de drang daartegen in opstand te komen, thema’s die ook nu actueel zijn, maar een fabel over de moeite die hemelbewoners hebben met nieuwkomers, met Gods schepping de mens, komt natuurlijk wel wat archaïsch over.

Ondertussen is het wonderbaarlijk om mee te maken hoe die zeventiende-eeuwse alexandrijnen op het podium tot leven komen, is het een belevenis om het ook nu nog meesterlijk klinkende ritme van Vondel’s taal te ervaren. Vooral dat is de verdienste van deze voorstelling.

Nachtlied, Theater Zuidpool (20/03/2008)

RiRo — Mon, 21 Apr 2008 08:49:12 +0000

Scandinavische somberheid werkt bij mij altijd. Daar raak ik gegarandeerd van in een dip. Bij Nachtlied van Jon Fosse is het de bedoeling dat ik als toeschouwer de eenzaamheid, de leegte van het huwelijk, het verlangen naar een ander leven en de angst om aan dat verlangen toe te geven, zelf invul. De acteurs doen het niet voor me. Die laten alleen de oppervlakte zien, alleen de ogenschijnlijk triviale dialogen. De onderlaag laten ze voelen. En die is inktzwart. Jan Bijvoet en Sophie Declair spelen een echtpaar met een nieuwe baby en een verse huwelijkscrisis. Ze beginnen met heel lang zwijgen. Dan zegt de vrouw toonloos: ‘Zo gaat dat toch niet’, waarna ze weer zwijgen. Deze introverte manier van spelen sluit naadloos aan bij het minimalisme van de tekst. De vader die op bezoek is, op een toon van zo is het nu eenmaal: ‘Ge trekt uw plan.’ De zoon, seconden later, nee schuddend: ‘Absoluut.’ Een dialoog die nog drie keer wordt herhaald. Dan zet de vader zijn rechtervoet iets meer naar buiten. De zoon zet zijn rechtervoet ook iets meer naar buiten. Hun schoenen zijn glimmend gepoetst. Miljaars, wat een miserie! Een fjord! Een fjord! Een koninkrijk voor een fjord! Springen wil ik! Nu!

Oorlog, Theater Zuidpool (02/09/2006)

Sun, 03 Sep 2006 15:23:53 +0000

In eerste instantie lijkt het veelbelovend. Een kaal decor. Sterk spel. Maar dan komt de vader binnen. Wat krijgen we nu? Blijkt het allemaal tijdens een oorlog ver in het begin van de vorige eeuw te spelen. Maar waarom draagt iedereen dan moderne kleren? Geen idee. Om afstand te scheppen. Dat lukt in ieder geval. De inhoud blijft een boodschap, meer niet. Gezin gaat kapot. Verder niks. De vrouwenrollen zijn prachtig bezet, maar de vader weet geen moment te raken. En dan wordt het kale decor plotseling erg saai. Jammer, Een weggegooide avond vond ik het niet, maar waarom dit op een theaterfestival moet staan…dat is wat teveel eer.

Britannicus, Theater Zuidpool (21/05/2002)

Tue, 21 May 2002 22:22:37 +0000

Een voorstelling die nooit echt kan boeien. Een draak van een decor, steriele en ontoegankelijke tekst en weinig overtuigende acteurs. Niets tegen konings- of keizerdrama’s hoor, maar doe er dan toch iets mee, laat het publiek ergens zien waarom je ze in godsnaam blijft spelen.
Speciale tomaat voor de vertolking van Agripinna, die door geen enkel zichzelf respecterend amateurgezelschap gecast wordt. Een gewei dan weer voor de aanstekelijke vertolking van Nero, waar het publiek zich telkens aan kan herbronnen. Maar zoals gezegd dus, niet echt een geslaagde poging.