Moose - Impresariaat Wallis

De goede dood, Impresariaat Wallis (04/09/2009)

Duncan — Thu, 24 Sep 2009 10:58:49 +0000

Wel een prima voorstelling, maar had het gevoel dat er meer uit dit thema gehaald had kunnen worden, ook in een tragikomedie. Sommige rollen voegden niet heel veel toe, en sommige verhaallijntjes ook niet, en waren ook nog her en der slechts heel summier uitgewerkt, met nog steeds losse eindjes. Zelden ook zulke verschillende emoties bij het eind van een voorstelling gehad. De euthanasie zelf was echt heel mooi gedaan, in de opperste stilte. De klok die de hele voorstelling tikte, waarvan ik nog dacht, ach, die gaat straks stoppen, wat flauw, tikte door! Helemaal gelukkig dacht ik toen nog Wat een vondst! Natuurlijk, het leven gaat verder gewoon door! Toen de klok daarna alsnog stopte, als teken van de overledene dat er nog iets is na de dood, werkte dat toen dubbel teleurstellend. Dus wel een prima voorstelling, met leuke momenten, mooie momenten, maar ook wel heel flauw en er had meer uitgehaald kunnen worden. Weet niet zeker of ik vind dat het de voorstelling was die de publieksprijs had moeten krijgen.

De Gravin van Parma, Impresariaat Wallis (14/06/2008)

Duncan — Tue, 17 Jun 2008 10:02:41 +0000

Ja, het spel was gewoon mooi. Leuke acteurs, die wil ik wel vaker zien. Daar komt ook een gedeelte van het publiek voor, vermoed ik, de kans om Carice van Houten en Pierre Bokma samen te zien spelen. Maar eigenlijk gebeurt dat niet echt, dat je ze samen ziet spelen. Want eigenlijk is het meer een monoloog van de ene persoon tegen de andere persoon. De bewerking is gewoon heel erg alleen maar tekst gebleven en niet echt theater geworden. Verder had het tempo wel hoger gekund zonder dat dat per sé de doodslag is voor de diepgang. Dan blijft het publiek er in ieder geval nog iets beter bij. Dus om de spelers te zien: zeker gaan kijken. Maar misschien is het beter te wachten tot ze in een volgend toneelstuk spelen.

De Gravin van Parma, Impresariaat Wallis (15/06/2008)

ME — Mon, 16 Jun 2008 13:13:58 +0000

Dit is geen avontuurlijk stuk. Daar kan ik mee leven. Wat diepgang is altijd goed. Maar mag er dan alsjeblieft wel iets gebeuren, behalve het afsteken van eindeloze monologen? Mijn diep respect voor de acteurs, die dit vol overgave en overtuiging doen (petje af voor Chiara Thissen, met avond aan avond maar ongeveer 10 minuten spel). Maar als het over de liefde is al zijn facetten gaat, dan is er, althans op het toneel, meer nodig, dan alleen woorden, namelijk handeling, om je te verzekeren van de aandacht en betrokkenheid van het publiek. Bovendien zijn het, door de eindeloze herhalingen, hoofdzakelijk holle frasen. Regisseur De Geer kiest er in zijn bewerking ook nog eens voor om Casanova ”totaal te ontmantelen”. Hij vergeet daarbij dat een mens niet op zichzelf staat, maar bij zijn denken en handelen in hoge mate wordt beïnvloedt door zijn omgeving. Je kunt hem dus niet alles wat hij doet zonder meer aanrekenen. Francesca haalt Casanova door het slijk, zonder hem de kans te geven zich te verdedigen. Marai schijnt hem in zijn roman die kans wel te hebben gegeven, maar of ik dat, na het zien van dit hevig gemankeerde stuk, nog ga verifiëren…?

De Gravin van Parma, Impresariaat Wallis (25/03/2008)

Simber — Mon, 07 Apr 2008 22:15:30 +0000

Arme acteurs! Wat moet dit saai zijn om te spelen. Acteur komt op; houdt monoloog; tegenspeler mag tien woorden zeggen; acteur gaat af. En dat een keer of zes. Om krankzinnig van te worden. Vooral voor Chiara Tissen die dus dagelijks vijf uur in de bus mag zitten voor hoogstens 10 minuten speeltijd. En dan heb je dus de grootste toneelspeler van Nederland en een toekomstig Oscarwinnares tegenover elkaar staan, en dan mogen ze niets doen. Wie bedenkt dat toch?

De goede dood, Impresariaat Wallis (17/02/2008)

Stuif — Mon, 18 Feb 2008 08:27:47 +0000

Een tragikomisch toneelstuk over euthanasie, dat kan waarschijnlijk alleen in Nederland. Wij zijn al zo ver ontwikkeld (of afgegleden, zoals katholieke landen wellicht van mening zijn) dat we op het toneel iemand euthanasie kunnen laten plegen in het bijzijn van zijn familie, dat we daar af en toe ook om kunnen lachen en dat dit plaatsvindt in het vrije circuit in een grote tournee voor volle zalen. Het publiek vindt het bovendien prachtig, want De Goede Dood is al genomineerd voor de Toneelpublieksprijs 2008. Volkomen terecht, want Wannie de Wijn (vooral bekend als acteur, maar nu debuterend als schrijver voor de grote zaal) schreef en regisseerde een evenwichtig, integer huiskamerdrama over een hondsmoeilijke kwestie met voldoende momenten voor lucht en met boeiende personages. Zoals de jongere broer van de zieke, succesvol zakenman, gespeeld door Huub Stapel, een rol met een mengeling van groffe onbehouwenheid en grote gevoeligheid, een rol Jack Nicholson waardig. Of de huisvriend en dokter, gespeeld door Peter Tuinman, die de handeling uiteindelijk moet verrichten en zich daar met veel whisky op voorbereidt. Als het eenmaal zover is, daalt er een diepe stilte neer over de spelers, en over de zaal. Hij is gestorven, zegt de dokter zakelijk, en vult zijn formulieren in. De dochter van de overledene kijkt ons even wanhopig aan. De belichting zweeft over het podium. De klok stopt met tikken. Zo is de dood. En zo is het goed. (www.richardstuivenberg.nl)

Kentering van een Huwelijk, Impresariaat Wallis (02/09/2007)

Simber — Tue, 11 Sep 2007 16:22:52 +0000

Tsja, wel mooi. Afstandelijke verhoudingen tussen personages verbeeld als monologen, waardoor de momenten van confrontatie in dialogen wel enige impact hebben. Maar ja, het blijft nogal saai praattoneel dat eigenlijk rimpelloos voorbijtrekt.

Kentering van een Huwelijk, impresariaat Wallis (07/02/2007)

JJdH — Thu, 08 Feb 2007 10:00:38 +0000

Dit was de voorpremiere, dus de enkele stilte die (onbedoeld?) viel, is de acteurs vergeven.
Het stuk was helaas gewoon saai. Zelfs goede acteurs als Van Kralingen, Stapel en Temmink konden hier maar weinig van maken. Het decor (soort stationsrestauratie) was niet slecht, maar had weinig connectie met de tekst.
De tekst was niet boeiend geschreven: veel vertellend, waardoor er totaal geen ruimte was voor emotie en interactie: “en toen ging ons kind dood”.
Het blijft volstrekt onduidelijk waarom deze twee vrouwen zo voor deze gevoelloze man (Stapel) vallen, waardoor het verhaal ongeloofwaardig wordt. De personages worden daarom niet sympathiek en er is geen emotionele ontwikkeling, niet bij de personage, maar ook niet in de band met het publiek. Jammer.
Temmink redt het stuk met een slotscene die eindelijk iets van emotie toont.
Niet alleen de personages, maar ook het publiek blijft onthecht achter. Het stuk echoot vaag ‘de ondraaglijke lichtheid….’ in dit opzicht. Meer dialoog en inzicht in emotie of motivatie zou het stuk gered kunnen hebben.

Schone Woorden, Warre Borgmans, Impresariaat Wallis (14/12/2006)

dai-bode — Sun, 17 Dec 2006 11:44:11 +0000

Gaat het zien, gaat het zien! Een pareltje van prachtig gezegde mooie teksten, humor, muzikaliteit. Warre Borgmans toont zich een meester van vertelkunt, persoonlijk, grappig; Jokke Schreurs is zijn muzikale tegenvoeter op gitaar. Je zou willen dat je zo geweldig kunt gitaarspelen, alsof je naar een compleet orkest luistert. Een onverwacht groot genoegen in de kleine zaal van de Rotterdamse Schouwburg. Ik had eerst 5 geweien, maar er toch nog maar 6 van gemaakt. De minirecenties geven tegenwoordig nogal uiteenlopend beeld te zien. Over deze voorstelling kan geen misverstand bestaan. Gaat het zien, gaat het zien!

Een Aantal, Impresariaat Wallis (17/03/2005)

Sat, 19 Mar 2005 09:08:14 +0000

Eén gewei voor het initiatief van de niet-gesubsidieerde producent Wallis om een stuk over het klonen van mensen uit te brengen, maar helaas tomaten voor de rechttoe-rechtaan regie die -ondanks dat de voorstelling een dik uur duurt - leidt tot een voorstelling die niet echt wil opschieten. Marcel Hensema probeert er in zijn rol(len) van een aantal gekloonde zonen nog wel wat van te maken, maar helaas lukt het Eric Schneider niet zijn toneeltruuks te bedwingen. Dan toch maar liever naar Elementaire Deeltjes door Het Nationale Toneel, las ik hier in een andere minirecensie.

Slippers, Impresariaat Wallis (10/12/2004)

Abram — Fri, 10 Dec 2004 13:12:21 +0000

Opzich ben ik niet zo’n fan van kluchten. Doorgaans is het gewoon een avond ontspannen lachen en verder kun je er weinig mee. Voordeel is wel dat je zeker weet dat je geen vaag, onbegrijpelijk stuk voorgeschotelt krijgt, waar je zo nodig nog minder uit kan halen. Ik ging zonder verwachtingen de zaal in en het viel me alles mee! Leuke cast, uitstekend verhaal. Anniek Pheifer - als een bevallig engeltje - huppelt in het rood het podium over. De eerste scene vond ik wat al te flauw en te doorzichtig (tomaat voor het zwakke begin), maar hierna kwam het lekker op gang. Romijn Comen zette een vreemde snuiter neer die zwaar overarticuleerde. In het begin dacht ik dat hij gewoon voor het eerst op het toneel stond, maar omdat het zo consequent werd volgehouden, werd het wel grappig (geweitje, alsjeblieft). Sowieso waren de karakters totaal niet geloofwaardig, maar dat gaf niet, want ze leende zich goed voor dit verhaal. Peter Tuinman was als rijke rijke excentriekeling fantastisch (dik gewei)! De bewegende, reflecterende bloemachtige mechanismen zeiden me niet zo veel (tomaat voor overbodigheid SPLAT!). Van het licht is me niets opgevallen, dus dat is altijd goed! Al met al blijft het een klucht, maar dan wel een hele goede.