Moose - Het Kaaitheater

Weg, Josse De Pauw, Het Kaaitheater (10/09/1999)

Thu, 21 Aug 2008 15:19:33 +0000

Een levenslied. Prachtig. Josse de Pauw vertelt een verhaal, zijn verhaal, of zingt hij z’n eigen requem. Als een oud stuk hout, drijvend op zee. Maalstroom, draaistroom, onderstroom, kolk. Zonder te willen kiezen. Zonder hoop, maar dat geloof ik niet. Er zitten twee godjes op een wolk. Ze zien een mens: ‘Kijk daar!’ ‘Waar?’ ‘Daar!’ ‘Waar dan?’ ‘Te laat, het is al weg.’ ‘Wat was het dan?’ ‘Dat is moeilijk uit te leggen.’
Een oude man. Een grote familie. Het is een wonder dat ze er allemaal nog zijn. Gebroken armen, bloedneuzen. Het is een wonder dat ze er allemaal nog zijn. Hij zingt, twee muzikanten, foto’s. Een groot stuk ijs smeltend in de zon. Dat is het mooiste wat er is. Een auto zonder remmen rijdt in een bergpas de bocht om. Zijn gebit op de tafel. Hij zou het liefst zijn neus erbij leggen. Een oor. En dan steeds meer. Langzaam weg. Ik heb gehuild.

Weg, Josse De Pauw, Het Kaaitheater (10/09/1999)

Bram — Thu, 21 Aug 2008 15:19:33 +0000

Weg zien en sterven.

Ilias, Dood Paard, Het Kaaitheater (15/03/2003)

Roe — Sun, 23 Mar 2003 12:10:19 +0000

De dood paard-acteurs excelleren in een fantastische tekst van Oscar van Woensel. Van “inleven” hebben ze nog nooit gehoord en dat staat ze goed. De gast-acteurs doen lekker mee. Uiterst subtiel dit verhaal over oorlog, dat telkens verzand in hij-zei-zij-zei-gezeik. Net zo subtiel als het doek dat boven het podium hing: we don’t care.

Het jachtgezelschap, Het Kaaitheater (11/02/2003)

Bram — Wed, 12 Feb 2003 12:20:51 +0000

De voorstelling van de opstand. Tegen de hip-jong-snelcultuur die heerst: Deze voorstelling is traag, degelijk, moeilijk, ja zelfs elitair, maar daarom zeker niet slecht. Te goeie acteurs daarvoor.
Ook opstand tegen de dictatuur van de mobiele telefoon. Loeihard door een monoloog van Frieda Pittoors heen, maar toen de dader (of het slachtoffer?) eindelijk de herrie kon doen eindigen, greep regisseur Van Kraaij in door te vragen of ze, Pittoors, een stukje terug wilde pakken.
Ik weet niet wat het meest vervreemdend werkte, de mobiel of de regisseur, maar het is een vorm van opstand. Daarom alleen al hulde.
Qua vervreemding maakte het trouwens niets uit, ik zat er toch niet in, maar dat kan net zo goed aan mij liggen.