The British Theatre Guide

Terry — Tue, 12 Jan 2010 21:56:32 +0000

Terwijl ik in Rotterdam zit, ben ik afhankelijk van nieuwsbrieven zoals The British Theatre Guide (www.britishtheatreguide.info) om op de hoogte te blijven van wat gaande in het Verenigd Koninkrijk is. Lekker oppervlakkig als bijna alle recensies en verslagen in Groot Brittannië, heb ik met één oog opslag een indruk van wat aan de hand is.

Een van de kopstukken is ‘de machtigste top 20 in Brits theater’ (www.britishtheatreguide.info/news/top20-09.htm): vooral mensen uit de commerciële theaterwereld (dwz West End) dus misschien van weinig interesse voor serieuze theaterliefhebbers. Dat gezegd, de namen van de artistieke leidingen van een aantal interessante instellingen en festivals worden genoemd, David Babani van het Menier Chocolate Factory (ga even kijken) bijvoorbeeld, en dan Sonia Friedman, toch West End producent maar nog met het lef om af en toe een toneelstuk en geen musical op de planken te zetten). En dan is er Bill Taylor van Stage Entertainment – misschien niet zo opvallend in NL maar eigenlijk hoofd van de Britse vertegenwoordiging van de Joop van den Ende rijk.

Maar irritant voor mij is dat toneelspeler en regisseur Mark Rylance wordt genoemd als 20ste meeste machtige in het Britse theaterstelsel.

Met smaak valt er niet te twisten, zeggen ze, en je mag sommige spelers wel en andere niet. Bij mij is Rylance een ‘niet’ en ik kan me alleen voorspelen dat hij bekendheid heeft verworven door z’n kwaliteiten – of alleen maar aanwezigheid - als producent en regisseur – langere tijd de eerste artistieke leiding van The Globe Theatre bijvoorbeeld toen gedacht werd dat dat niets meer dan een toeristentrekpleister zou worden (is het meer geworden?).

Aanvankelijk vond Rylance bekendheid via de BBC in ‘The Grass Arena’ (1991), een krachtig verhaal gebaseerd op de autobiograaf van John Healy die zich van alcoholist zwerver tot schaken genie wist te heffen. Terwijl z’n performance daar geweldig was (of was het meer een kwestie van goede casting?) lijkt het dat hij niet in staat is een rol op een andere manier te spelen, of dat Hendrik V is van Shakespeare, of Robert van West End en Broadway hit (na zoveel decennia) ‘Boeing Boeing’ (toch een Tony award).

Tegenwoordig is Rylance te horen op BBC Radio 4 als hij een selectie van de onlangs gepubliceerde brieven van Vincent van Gogh voorleest: http://www.bbc.co.uk/programmes/b00pgtmt

Van de andere kopstukken in The British Theatre Guide zijn de theaterwezens die een onderscheiding krijgen in ‘The New Years Homours List’ (www.britishtheatreguide.info/news/NYhons2010.htm). In tegenstelling met NL, waar de burgemeester of iemand vergelijkbaars je kan verrassen terwijl je ongeschoren en te eenvoudig gekleed bent, word je in het VK met het Nieuwjaar enkele maanden van tevoren gewaarschuwd.

Onder degenen die nu als ‘Sir’ aangesproken kunnen worden is Patrick Stewart, beter bekend als Captain John Luc Picard van ‘Star Trek: The Next Generation’. Toen ik 11 jaar oud was, zag ik hem voor het eerst op het toneel in ‘Hendrik IV deel i’ toen de Royal Shakespeare Company ook in het Barbican zat. Mede door Stewart ben ik eindelijk voor Shakespeare gewonnen ondanks de manier waarop Shakespeare wordt gegeven op school.

Verder in The British Theatre Guide wordt Stewart gemeld in een recensie van een nieuwe editie van ‘Playing Shakespeare’ door RSC regisseur en Cambridge academicus, John Barton (www.britishtheatreguide.info/articles/271209.htm). Dit boek was eerst gepubliceerd over 25 jaar geleden en gebaseerd op de masterclasses die Barton hield met de allerbeste van het Britse acteertalent.

Als ambitieuze tiener met dramatische ambities, las ik het boek gretig en als ik nu Shakespeare goed kan spelen – en ik denk dat ik dat kan - is dat te danken aan wat ik in dat boek heb geleerd. Na het lezen van ‘Playing Shakespeare’ heb ik het idee dat Shakespeare gemakkelijker is dan welke hedendaagse tekst dan ook.

Moose - Brits Theater machtigste Shakespeare Stewart Barton toneelspelen Rylance

The British Theatre Guide