Intimacy, Ranters Theatre (23/08/2012)

RiRo — Fri, 24 Aug 2012 12:30:05 +0000

Hoe ze de stilte in een gesprek verbeelden! Met precies de goede mimiek en de goede lichaamstaal. Namelijk zo goed als geen. Hoe ze die stilte precies lang genoeg laten duren. Hoe ze spelen dat ze zwijgen en ondertussen bedenken wat ze willen gaan zeggen en dat dan toch weer verwerpen. Of dat ze een vraag overwegen en dan toch maar besluiten om die niet te stellen, om de stilte de stilte te laten. Door niets te doen. Bijna niets. Hooguit een kleine verandering van hooguit een paar gezichtsspieren. Het is jaren geleden dat ik dat zo perfect op een toneel heb zien uitvoeren.

En dan de inhoud! De rijkdom van de tekst! Eerst twee acteurs die een ontmoeting tussen vreemden spelen. Die echt contact maken. De een door belangstelling te hebben, door empathisch te zijn. De ander door kwetsbaar te durven zijn, een persoonlijke vraag eerst even ontwijkend, maar dan toch open vertellend. Gespeeld met een intimiteit die volledig naturel lijkt.

Wat later komt er een derde bij, een actrice, die een vrouw speelt die niet in slaap kan komen. Nooit. Wat ze ook probeert. Die dat vertelt in een gesprek met een vreemde, met de man die we hebben leren kennen als goede luisteraar en die we hebben leren waarderen om zijn kalmte, om zijn empathisch vermogen. Die ze dan vraagt of hij wel eens huilt. Nooit. Ze vraagt door. Nu leren we de andere kant van de empathische man kennen.

Een voorstelling van zowel psychologisch als theatraal zeer hoog niveau. Met een diepgang en met een manier van heel klein acteren die ik zelden in de theaters zie. Voor het laatst drie jaar geleden. Ook op Noorderzon. Bij een eerdere voorstelling van deze Australische groep. Het kan toch niet dat voorstellingen van deze groep in Nederland alleen op Noorderzon te zien zijn!

Holiday, Ranters Theatre (26/08/2009)

RiRo — Sun, 30 Aug 2009 21:49:42 +0000

De twee acteurs van het Australische Ranters Theatre beginnen met zwijgen, met een met trage bewegingen geacteerde stilte. Dan begint de eerste te praten, weer stilte, de ander gaat praten. In een decor van een opblaasbadje en witte lakens. Pas tien minuten voor het einde wordt met een terloopse opmerking de link gelegd met de inspiratiebron voor dat beeld: westerse toeristen die lagen te zonnebaden in de ravage van de tsunamie in Thailand.

In het lome tempo dat past bij zon en strand, vertellen de mannen elkaar over iets wat ze ooit hebben meegemaakt, niet omdat het belangrijk is maar omdat ze er op dat moment aan denken, of over iets waarvan ze dromen, zonder echt met elkaar in gesprek te komen, zonder het hier en nu erin te betrekken. Beiden volgen alleen hun eigen gedachten, gaan niet in op wat er door de ander is gezegd, ze doen ook nauwelijks pogingen het contact persoonlijker te maken. Af en toe doorbreken de twee met een a capella gezongen baroklied dat ritmische patroon van associatief vertellen en zwijgen.

Aan het eind weten we evenveel over de twee en over hun relatie als aan het begin: niets. Toch vind ik het boeiend, van begin tot eind. Door de ongelooflijk sterke tekst, de twee uitstekende acteurs, en vooral door het perfecte ritme.

Moose - Ranters Theatre

Intimacy, Ranters Theatre (23/08/2012)

Holiday, Ranters Theatre (26/08/2009)