Moose - tg Stan

Bedrog, tg Stan (08/11/2011)

Nike — Wed, 09 Nov 2011 21:43:16 +0000

Een dubbel gevoel heb ik na het zien van Harold Pinters´ ‘Bedrog’ uitgevoerd door tg Stan, maar ik kan niet goed verwoorden waarom ik met dit eigenlijke niets voelen de zaal uitloop. Naast dat ik de voorstelling wat traag en misschien dus saai vond, besef ik me tijdens het kijken plots dat ik me ervan bewust moet zijn dat de scènes niet in chronologische volgorde na elkaar verschijnen. Ik ga direct nadenken of het dan nog wel klopt wat ik heb gezien. Dat ik me op die manier laat afleiden van het getoonde, zegt iets over mijn beleving. Het spel van de acteurs blijft vlak, ze spelen hun rol, maar niet meer dan dat, want de diepte gaan ze niet in. Juist daar liggen de kansen bij dit stuk, want ik ben me ervan bewust dat Pinter, toen hij ervoor koos bij het einde te beginnen, ‘Bedrog’ beroofde van de spanning. De overige elementen in deze voorstelling compenseren dit gebrek niet. Gevoelsmatig starten we bij het hoogtepunt, dat een niet noemenswaardige hoogte bereikt en het kan dus alleen maar ‘slechter’ worden. Helaas wordt het in de uitvoering van Stan ook niet beter en merk ik bovendien achteraf dat ik het gevoel heb niet ‘aangesproken’ te zijn. Toch noem ik de voorstelling vermakelijk, maar dat is vooral te danken aan het feit dat het lichtontwerp esthetisch te noemen is en er her en der met de droogheid van het spel een glimlach op mijn gezicht verschijnt. Ik heb de hele voorstelling gezocht naar en gewacht op de ongemakkelijkheid, maar ik voelde me veel te comfortabel in mijn, toch wat ongemakkelijke, Grand Theatre stoel.

Zomergasten, tg Stan (13/10/2010)

colson — Mon, 18 Oct 2010 19:02:38 +0000

Het stuk is niet van gisteren en niet van hier. Toch lijkt dat in deze voorstelling wel zo.

tg Stan kietelt en kastijdt de lamlendigheid van de benepen burgerij van nu op een manier die niet onder doet voor de wijze waarop, naar ik vermoed, Gorki de verveling en onmacht van de Russische gegoeden op de korrel wilde nemen.

De dialogen zijn naar de hand en mond gezet van Jolente de Keersmaeker, Daminaan de Schrijver en hun zeven collega’s. En dat levert pakkend, spits en vaak geestig toneel op. Misschien dat de datsja’s bouwvalliger en ( maar dat is louter speculatie) het spelplezier nog groter is dan ten tijde van Gorki.

Enfin, twee jaar geleden zagen we een goede Zomergasten in het Amsterdase Bos.Maar dit was een totaal andere voorstelling die de herinnering daaraan nogal deed verbleken.

My dinner with André, Cie de Koe, tg Stan (28/01/1999)

Bram — Thu, 21 Aug 2008 15:18:40 +0000

Het eten zag er verrukkelijk uit! Petertje mag voor de tweede keer in een maand de arrogante betweter spelen, maar 1. het gaat hem heel wat beter af dan vorige keer en 2. Damiaantje geeft heel wat meer tegengas dan Frankje. Maar waarom moet zoiets gvd 3 uur duren?

My dinner with André, Cie de Koe, tg Stan (04/09/1999)

Thu, 21 Aug 2008 15:18:39 +0000

Ik heb er een paar dagen over nagedacht, maar eigenlijk heb ik niet zoveel te zeggen over deze voorstelling. Hij was lekker… als een uitgebreide maaltijd. Daarover ga je na afloop ook niet ontzettende diepteanalyses zitten maken.

My dinner with André, Cie de Koe, tg Stan (19/04/1999)

Thu, 21 Aug 2008 15:18:39 +0000

Goed, vooral als je het als toneel blijft bekijken. Anders wordt het een wel wat voorspelbare confrontatie van levensfilosofieën. Als toeschouwende toeschouwer is er eerder een en ander te be/verwonderen. Lang, dat wel. Er werd gekookt door Lamers & Annet Kouwenhoven - dat wist ik eerlijk niet. Het ruiken overigens uitstekende koks!

My dinner with André, Cie de Koe, tg Stan (03/09/1999)

LmR — Thu, 21 Aug 2008 15:18:39 +0000

Twee mannen aan tafel. Een gesprek. Eten dat live op het toneel wordt gekookt en genuttigd terwijl jij als bezoeker vergeten bent iets te eten die avond. Kortom: alle ingrediënten voor een vreselijk saaie avond. Maar het was toch zeker niet zo?! Het was ge-wel-dig. Ik had ze eigenlijk een blikje willen geven voor het mij zo doen verbazen, maar na het nagesprek (dat we dat nog hebben aangekund met z’n allen!) heb ik het toch vervangen door een gewei.

Het was zonder twijfel een ongeluk, tg Stan (11/04/2008)

RiRo — Mon, 21 Apr 2008 08:58:37 +0000

Een vrouw neemt de dochter van een vriendin in huis. Echtgenoot vermaakt zich met het meisje. Als hij is uitgespeeld, laat hij haar zonder meer vallen. Meisje loopt vervolgens opzettelijk onder een vrachtwagen. Dat verhaal horen we uit de mond van de vrouw die het heeft laten gebeuren, die erin heeft berust. Om dat te benadrukken zegt Natali Broods haar monoloog opzettelijk monotoon, haperend, met op onverwachte momenten pauzes. De technicus doet daar nog een schepje bovenop: op voor mij volkomen onverklaarbare momenten verandert hij het lichtbeeld. Na een minuut of twintig begint dat kunstje me te vervelen. En dan komt er nog bijna een uur. Ik zie de voorstelling in Gent, dus ik kan ook even naar Guillaume Bijl in het SMAK. Geen acteurs daar. Maar voor het overige heeft die tentoonstelling alles van een theatervoorstelling. Van een hele goede theatervoorstelling. Dat maakte de reis toch nog de moeite waard.

of/niet, tg stan (01/06/2006)

colson — Fri, 02 Jun 2006 11:56:12 +0000

Of/niet is een beetje Pinter en veel Ayckbourn. Vooral kluchtig. Het is de vraag of “of/niet” kenmerkend is voor tg Stan. Twee paren met snedige teksten doen een spel over overspel terwijl ze proberen zich krampachtig van de dreigende realiteit af te schermen. Mij dunkt dat de bij Stan gebruikelijke (en door mij zo gewaardeerde) scherpe kantjes, dit keer teveel van nat karton zijn.

Maar daar staat wel veel theatraal genot tegenover. De nuttige kaalheid van het toneel, de slimme fusie van de verschillende oorspronkelijke toneelstukken (tekstueel, plastic zakjes) en vooral, vooral het gedemonstreerde vakman/vakvrouwschap.

Greg ( Frank Vercruysse), Ginny (Sara de Roo), Philip (Damiaan de Schrijver) en Sheila (de hoogzwangere Jolente de Keersmaeker als schoonmoeder!) worden in de loop van twee uur toneel onweerstaanbaar geestig en geestrijk - en dat is niet de verdienste van Ayckbourn. Tempo, gebaren, mimiek - geweldig. Ook betrekkelijk flauw materiaal oogt en klinkt bij deze acteurs meesterlijk.

Dus, alweer, een heel mooie toneelervaring met Stan. Hoewel, wat mij betreft zie ik snel een nieuw “Vraagzucht”.

Berenice, Tg Stan (03/06/2005)

Sat, 04 Jun 2005 00:10:32 +0000

Zo’n vijftig krukjes staan verspreid in de zaal, ongeveer een meter van elkaar. Hierop neem het publiek plaats en hier speelt zich de voorstelling af. Dat voelt in het begin een beetje als een repetitie. De klas kijkt toe terwijl enkelen van hen een opdracht uitvoeren. Want zowel voor het steeds verschuivende en draaiende publiek als voor de acteurs die moeten opletten waar ze lopen (benen, tassen op de grond) en die in drie van de vier gevallen in een vreemde taal moeten spreken, is/lijkt de situatie wat onwennig. Maar Racines stuk uit 1670 is onverminderd actueel, de gevoelens van de personages zijn zeer herkenbaar. De begeerde titelheldin is uiteindelijk de wijste. De concurrenten in de liefde, Keizer Titus en zijn rechterhand Antiochus, laten de schouders wat al te zeer hangen. Zeker in het begin, geleidelijk aan wordt gelukkig merkbaar dat Frank Vercruyssen een acteur is die in z’n eentje de hele Proust-cyclus kan verbeelden.

berenice, tg stan (02/06/2005)

colson — Fri, 03 Jun 2005 11:42:09 +0000

De liefde moet het, in dit stuk van Racine, weer eens afleggen tegen wetten en praktische bezwaren. Keizer Titus wil wel, maar mag niet trouwen met Koningin Berenice. Wederzijds vertrouweling Antiochus lijdt intussen aan zijn vruchteloze liefde voor deze vrouw.
tg Stan heeft er iets bijzonders van gemaakt. De spanningen van de personages zijn vakkundig op hedendaagse smaak gebracht. Bovendien zitten de toeschouwers op krukjes die regelmatig over het speeloppervlakte zijn verspreid. De acteurs bewegen zich ertussen door. Ook ruimtelijk wordt zodoende op de huid gespeeld. Daar staat tegenover dat het gebruik van het engels een enigszins vervreemdend effect heeft.
Na het eerste deel -dat lijkt op pianissimo gespeelde andante muziek binnen één accoord- wordt het de laatste twintig minuten sneller, heftiger en emotioneler.
tg Stan heeft mij dunkt, fascinerender producties afgeleverd, maar is zó goed dat ook deze weer ‘prachtvoll’ was.