Moose - Cie de Koe

Laat op de avond na een korte wandeling, Cie de Koe (14/03/2009)

Warddeduve — Fri, 27 Mar 2009 12:42:00 +0000

AANMODDERENDE SCHOONHEID

van: De Koe auteur: Stefaan Van Brabandt m.m.v. Michael Vergauwen en Peter Van den Eede met: Sofie Palmers, Stefaan Van Brabandt, Marie Vinck en Michael Vergauwen gezien: 14 maart 2009 - Haarlem, Toneelschuur

Het menselijke tekort op een haast ondraaglijk lichte manier verbeelden, het is zowat het handelsmerk geworden van de Belgische toneelgroep De Koe. Met “Laat op de avond na een korte wandeling” heeft dit Antwerpse theatergezelschap opnieuw een gouden kalf gebaard: anderhalf uur lang slagen de spelers er op hun eigen onnavolgbare manier in om algehele wanhoop, onvermogen en tristesse te laten baden in een heerlijk, warm en verfrissend bad van humor en herkenning.

“Laat op de avond na een korte wandeling” schetst een schrijnend sociaal portret van de ambivalentie van menselijke relaties. De voorstelling is niet meer (maar ook niet minder) dan de gesprekken ‘laat op de avond na een korte wandeling’ tussen twee boezemvrienden, beeldend kunstenaar Eric Deruyck en kunstcriticus Lieven Tack (die namen alleen al!), en hun vrouwen Els en Katrien. In een kraakwit, arty-minimalistisch decor en uitgedost in extravagante design-kostuums filosoferen de personages volop over wijn, kunst, de noodzaak van een bewust leven en het belang van vriendschap. Vooral die vriendschap is voor de twee vrienden een heikel punt. Zo vindt Eric vriendschap een te banaal begrip voor wat de vrienden met elkaar hebben. Wel meermaals wordt er gesuggereerd dat er meer tussen de zelfverklaarde beste vrienden aan de hand is dan vriendschap. Maar ook hier blijft alles veilig onuitgesproken. Dat maakt deze voorstelling zo uniek en bijzonder: alles speelt zich onderhuids af en wordt slechts uiterst subtiel gesuggereerd.

De sterke, jonge cast (Michael Vergauwen, Marie Vinck en Sofie Palmers) wordt vol bravoure aangedreven door -ouwe rot bij De Koe- Stefaan Van Brabandt. De toon is steeds speels, maar daarom niet minder beklijvend. De ontroerende humor zit hem vooral in de akelig herkenbare karakters en de geloofwaardigheid van de absurdste situaties en misverstanden.

De hele voorstelling lang ben je getuige van letterlijk en figuurlijk aanmodderende mensen en gesprekken, met erg geestige dialogen die zo uit de beste Woody Allen-films kunnen komen. De gesprekken leggen gaandeweg steeds meer een gedeeld gemis bloot. De vier personages willen bovenal beminnen en bemind worden, maar staan zichzelf hierbij in de weg. Niemand staat onbezoedeld in het leven, zo blijkt, hoe krampachtig ze de schijn van puurheid ook willen hooghouden. Hoe later op de avond, hoe meer het witte decor en de kostuums besmeurd raken onder de modder. Hoe groter de wanhoop wordt. En hoe pijnlijker het besef van totale eenzaamheid.

De laatste scène tenslotte (met het verrassende, “prachtige einde”) is buitengewoon aangrijpend en maakt van “Laat op de avond…” een ronduit verbluffende voorstelling.

WARD DE DUVE

My dinner with André, Cie de Koe, tg Stan (28/01/1999)

Bram — Thu, 21 Aug 2008 15:18:40 +0000

Het eten zag er verrukkelijk uit! Petertje mag voor de tweede keer in een maand de arrogante betweter spelen, maar 1. het gaat hem heel wat beter af dan vorige keer en 2. Damiaantje geeft heel wat meer tegengas dan Frankje. Maar waarom moet zoiets gvd 3 uur duren?

My dinner with André, Cie de Koe, tg Stan (19/04/1999)

Thu, 21 Aug 2008 15:18:39 +0000

Goed, vooral als je het als toneel blijft bekijken. Anders wordt het een wel wat voorspelbare confrontatie van levensfilosofieën. Als toeschouwende toeschouwer is er eerder een en ander te be/verwonderen. Lang, dat wel. Er werd gekookt door Lamers & Annet Kouwenhoven - dat wist ik eerlijk niet. Het ruiken overigens uitstekende koks!

My dinner with André, Cie de Koe, tg Stan (03/09/1999)

LmR — Thu, 21 Aug 2008 15:18:39 +0000

Twee mannen aan tafel. Een gesprek. Eten dat live op het toneel wordt gekookt en genuttigd terwijl jij als bezoeker vergeten bent iets te eten die avond. Kortom: alle ingrediënten voor een vreselijk saaie avond. Maar het was toch zeker niet zo?! Het was ge-wel-dig. Ik had ze eigenlijk een blikje willen geven voor het mij zo doen verbazen, maar na het nagesprek (dat we dat nog hebben aangekund met z’n allen!) heb ik het toch vervangen door een gewei.

My dinner with André, Cie de Koe, tg Stan (04/09/1999)

Thu, 21 Aug 2008 15:18:39 +0000

Ik heb er een paar dagen over nagedacht, maar eigenlijk heb ik niet zoveel te zeggen over deze voorstelling. Hij was lekker… als een uitgebreide maaltijd. Daarover ga je na afloop ook niet ontzettende diepteanalyses zitten maken.

Publikumsbeschimpfung, Cie de Koe (28/03/2008)

Vanessa — Fri, 28 Mar 2008 23:24:01 +0000

De pleuresregen getrotseerd om naar deze voorstelling te gaan. Gelukkig maar, want het was echt berenleuk. Ik dacht eigenlijk dat ik als publiek zijnde de hele avond uitgescholden zou worden (ik had daar soort van zin in) maar dat gebeurt eigenlijk alleen de laatste (bijzonder hilarische) tien minuten. Daarvoor herdefiniëren de acteurs wat we nou eigenlijk met elkaar aan het doen zijn in het theater. En wat we vanavond dan zogenaamd niet met elkaar gaan doen. Dit anti-theater wordt zo bevlogen gebracht, dat het een hele belevenis wordt. “Vanavond is uniek!” roept een van de acteurs ironisch, maar toch voelt het even zo. Knap gedaan. Veel om over na te denken. Vond het zoals deze jonge acteurs het brachten totaal geen gedateerd stuk. Meer iets dat om de zoveel tijd gewoon gespeeld en gezien moet. Na afloop nog ruim een uur lopen nahinniken.

Drie zusters, Stan, Cie De Koe (08/03/2002)

Wed, 13 Mar 2002 13:49:01 +0000

Tijdens zowat het ganse eerste bedrijf wordt de toeschouwer ingeleid. Met Damiaan De Schrijver als dirigent (en broer) worden personages en cast voorgesteld, er wordt uitleg gegeven bij de bewerking, enkele faits divers omtrent de repetities en research worden meegedeeld en dies meer. Zo komen we te weten dat het stuk de dag ervoor in première ging, er geen pauze is voorzien, het pistool dat gastactrice Sien Eggers net afvuurde nog eenmaal zal gebruikt worden en dat Versjinin (Peter Van den Eede) straks opkomt en zich zal beklagen over het feit dat hij moe is (Van den Eede glundert: ‘Straks is ‘t aan mij!’). Dit alles gebeurt op een zodanig wervelende, hilarische en sympathieke manier dat je zou willen dat het blijft duren, en dat je haast vergeet dat jou een verhaal zal verteld worden. Dit verhaal is ondertussen reeds begonnen en langzaam maar zeker krijgt het overwicht. Vanaf het tweede bedrijf gaan we de meer conventionele theatertoer op, zij het niet zonder de bestaande codes voortdurend in vraag te stellen.
Nooit zijn de levensbeschouwelijke discussies en dramatische liefdesscènes (die zowat het ganse stuk omvatten) verstoken van relativerende humor, spitse tussentaal en absurditeiten. Leuk natuurlijk, maar de vraag naar het scenario dringt zich op. Tsjechov’s schrijfsel dreigt op een achtergrond van bombastische verkleedpartijen te verdrinken in het stuurloze gegons van de bewerking. Echter, op het moment dat je denkt dat de acteurs Tsjechov én zichzelf niet serieus nemen, wordt het gekwetter afgewisseld met een kort maar krachtig en betekenisvol moment, waar de Tsjechoviaanse melancholie zowaar even het licht ziet. Deze variatie, en de timing ervan, lijkt ook de kracht van deze voorstelling, samen met de acteerprestaties van de indrukwekkende cast, die ervoor zorgen dat elke seconde van de voorstelling een plezier is om naar te kijken. Het zijn vertolkingen waar de goesting van afspat, vooral die van Peter Van den Eede, Damiaan De Schrijver (die samen reeds schitterden in ‘My dinner with André’) en Sien Eggers (die zes minirollen voor haar rekening neemt). Of zoals een medetoeschouwer me wist te vertellen: ‘Ik had de indruk dat ze het tegen mij hadden.’