Moose - Unieke Zaken

LATER, Unieke Zaken (27/09/2009)

Leonard — Mon, 28 Sep 2009 10:11:25 +0000

Wat een ontzettende leuke voorstelling is dit! Een lastig, abstract onderwerp als TIJD wordt voor een publiek van 8+ duidelijk gemaakt, maar allerminst op een kinderachtige manier! Normaal gesproken houd ik niet zo van voorstellingen waarin veel gebruikgemaakt wordt van inventieve decors, allerlei voorwerpen, en materiële vondsten, ik ben meer van een sobere vormgeving en intens spel. Maar hier zag ik die dingen allebei en meesterlijk met elkaar verweven. De vormgeving was niet alleen geestig en vindingrijk, maar ook gewoon heel mooi en puur functioneel gebruikt. Een inhoudelijk sterk en humoristisch stuk. Heel professioneel! In de stijl was de hand van Vincent de Rooij ( regie) te herkennen, maar de vier spelers hadden allemaal een mooie, persoonlijke inbreng. Bovendien is dit een bijzonder muzikale voorstelling, zowel in ritme en structuur van het spel als in letterlijke zin: de muziek van Fiora Beuger is even bescheiden als steunend aanwezig, en had wat mij betreft nog wel wat meer nadruk mogen krijgen!

Wig, Unieke Zaken (01/04/2007)

Simber — Mon, 02 Apr 2007 09:33:11 +0000

Leuke objectmime voor de jeugd over meccanoo, hamertjes en bouwen tot in de hemel. Leuke vondsten, maar niet helemaal scherp in de uitvoering. We zagen het met zeven man publiek op het nieuwe podium Mozaïek in Amsterdam Bos en Lommer - pardon: trendy West. Het is een mooie zaal (oude kerk), maar laten we zeggen dat het z’n publiek nog moet vinden.

Puzzel, Unieke Zaken (06/03/2002)

Sat, 09 Mar 2002 21:50:16 +0000

Hier wordt aangetoond dat mensen van 4 jaar al op meta-niveau kunnen en willen denken over ‘normaal’. Kinderen zijn conservatief, word vaak gezegd, maar hier zien we hoe Dada, magisch realisme en surrealisme stromingen zijn die teruggrijpen op de verwondering die kinderen al mobiliseren. De vraag is niet hoe het kan, maar, en vooral na het bewijs dat deze voorstelling levert, hoe het kan dat het weg raakt. Het antwoord is dat de volwassenen dom kijken en onderschatten wat hun eigen kinderen zitten te doen. Toch is het jammer dat het mensbeeld in zo’n voorstelling zo hard wordt. In absurdistische cartoons en ook wel in andere kunst komt zo’n mensbeeld vaak voort uit technisch onvermogen van de kunstenaars; maar deze spelers hebben dat eigenlijk niet nodig. De Anti-esthetiek komt misschien meer voort uit de noodzaak om ook de oudere, cynische generatie te bevredigen?