Moose - Teatro

Goed, Teatro (29/07/2006)

Sun, 27 Aug 2006 17:14:50 +0000

Een beetje na dato, maar toch even mijn mening spuien over de voorstelling “Goed” van Teatro, gezien op de parade in Utrecht, alweer een maand geleden.
De aankondiging “Een leedvermakelijke voorstelling over niets dan goeds.(…) Over de tirannie van de glimlach.”
beloofde mij veel goeds en ik verheugde mij op een voorstelling die eens even flink uit zou halen naar het gedwongen positivisme dat er in de sociale omgang veelal heerst: nooit eens even kunnen zeggen hoe het ècht met je gaat en vrolijkheid als norm.

Helaas bleef de voorstelling naar mijn mening hangen op het niveau van associaties en de definitie van “goed”.
Het was niet meer dan een weinig diepgaande opsomming van de vele “gebruiksmogelijkheden” van het woord in de eerste voorstellingshelft, met in de tweede helft allemaal voornamelijk stompzinnige en af en toe grappige kleine acts waarin de acteurs opsprongen en lieten zien waar ze “goed” in zijn, van in 3 stappen de vloer oversteken tot woody woodpecker nadoen. Zo kan ik het ook, een voorstelling voor de Parade in elkaar flansen. Maar dan een niveautje verder, dieper en hoger dan dat van de eerste associaties. (En ik noem hem…”Beter”.)
“Goed” was, hoewel niet onvermakelijk, echt een beetje eendimensionaal en dus plat. Wel respect voor de energie waarmee de spelers in de snikhete tent zichzelf gaven!

Goed, Teatro (08/07/2006)

Anna — Fri, 14 Jul 2006 08:50:10 +0000

Ik vond Goed wel Goed. Leuke acteurs! Met name Erik Whien en Stefan Rokebrand. Grappig thema dat ze tot in het extreme hebben doorgeassocieerd. Gewoon een fijne Paradevoorstelling: luchtig zonder dat het al te flauw wordt.

Crave, Teatro (04/02/2006)

eswé — Sun, 05 Feb 2006 12:47:41 +0000

De Hunkerkreet is duidelijk, komt aan. Pijnlijk voelbaar.
Goed gedaan dus, vier losse personen zonder persoonlijkheid maar met één samenbrengende kwelling. Een gewei alvast voor de container.
Ook een gewei voor het samenspel of althans de afstemming. En eentje voor de keuze van het stuk. Oftewel: voor Sarah Kane. Want zij is toch haar stuk zelf. Haar zelfmoord hangt van begin tot eind over de voorstelling.
Ik heb naar Sarah Kane gekeken en vooral geluisterd, gebracht via vier spelers in een container in een toneelzaal in Utrecht. Dag, Sarah.

Zo komt het over.
Goed gedaan dus, Teatro.

Crave, Teatro (04/02/2006)

Sat, 04 Feb 2006 22:29:53 +0000

Wauw.
pijnlijk
ontroerend
echt
Vier mensen die liefde willen - nodig hebben - moeten. Geen romantische verliefdheid, maar gewoon houden van iemand. Ondanks risico’s, pijn, ruzie en onbegrip. Juist daarom, daarmee. Uit hun indringende blik spreekt een noodzaak waar je niet omheen kan.
Goede, snelle teksten na elkaar (van Sarah Kane), geen monoloog, geen dialoog, geen verhaal. En toch zo duidelijk een geheel. Muzikaal. Na een mooie monoloog van Sanne den Hartogh met 16 lagen kleren aan zakt het even weg, ze lijken geen rekening te hebben gehouden met het publiek, dat die tekst even moet verwerken. Tot het schreeuwen wakker schudt en de drang tot leven steeds duidelijker wordt.
Jammer van de onprettige stem van Kirsten Mulder, maar daar is niets aan te doen. Toch een gewei voor haar, en zeker voor Astrid van Eck en Sanne den Hartogh, voor hun constant dwingende spel. Stefan Rokebrand lijkt minder aanwezig. De andere geweien voor de muzikaliteit en het lef om eens écht oogcontact met het publiek te maken. Hoe dichter bij, hoe meer ‘hunker’.

De Val, Teatro (29/10/2005)

Fri, 28 Oct 2005 22:22:39 +0000

Slecht bewerkte tekst.
Niksige regie.
Onbegrijpelijke avond.
Ongelooflijk.

De val, Teatro (11/01/2005)

Thu, 13 Jan 2005 17:41:02 +0000

Dit nieuwe project van Marcus Azzini is, bij mij althans, goed gevallen. De sfeervolle toneelsituatie die ik aantrof toen ik de zaal van Frascati binnenliep, lokte me naar een plaats dichtbij de bar (coole creatie van Dries Verhoeven). De verschijning van het personage voor me riep wel twijfels op, toch besloot ik het erop te wagen.
De monoloog van Jean-Baptiste Clamence, die naar mijn idee goed bewerkt is door Azzini en Stefan Rokebrand (tevens de vertolker van het personage), roept een gevoel van ongemakkelijkheid op maar amuseert tegelijkertijd. Als toeschouwer voel je je betrapt in het veroordelen van het onprettige voorkomen van deze man, dit is een uitstekend voorbeeld van hoe mensen over anderen oordelen zonder te weten hoe zij in de huidige situatie beland zijn.
Het relaas van Clamence prikkelt, omdat de toeschouwer het egoïsme van Clamence en de rest van de mensheid ook in zichzelf herkent. Je gezicht trekt ondanks jezelf in een grijns wanneer hij vertelt over de tijd dat zijn dag niet meer stuk kon als hij een blind oudje kon helpen met oversteken. Hoe nobel kan een mens immers zijn?! Ondertussen betrap je je erop dat je moeite doet niet weg te kijken van de spuugklodders die via zijn lip naar zijn kin glijden. Niets menselijks is ons vreemd, maar wat meer zelfkennis is geen overbodige luxe. De eerst subtiele, maar daarna steeds grotere aanwezigheid van de vrouw (Kirsten Mulder) geeft een poëtische lading aan het geheel.

Dat is het punt niet, Teatro (23/07/2004)

Marijke — Sat, 24 Jul 2004 19:22:27 +0000

Geweldige voorstelling over het zoeken naar dingen die je kwijt bent geraakt én over hoe mensen met elkaar omgaan. De acteurs hebben er zichtbaar plezier in. En het publiek ook. Herkenbare onderwerpen en een verrassend en mooi slot. Met name voor dat laatste een groot applaus. Feel good voorstelling mét boodschap. Hoera!!

Dat is het punt niet, Teatro (19/07/2004)

Tue, 20 Jul 2004 20:58:09 +0000

Ik vind de voorstelling echt heel erg leuk! Heb genoten van de humor, absurditeit en snelheid. Dit was de enige voorstelling waarbij ik vergat dat ik op een houten bankje zat(auuww), en helemaal opging in de show. Toppie!
Jammer alleen dat al de cd’s al op waren! Enig idee hoe ik daar alsnog aan kan komen?

Dat is het punt niet, Teatro (08/07/2004)

Fri, 09 Jul 2004 10:16:38 +0000

Helemaal geweldig! In een kleine knusse ronde tent heb ik 40 minuten zitten genieten en vooral heel erg zitten lachen. Fantastische acteerprestaties en geweldige gezichtsuitdrukkingen!! En tja de thema’s zijn stuk voor stuk erg herkenbaar. Dat kan bij sommige toneelvoorstellingen vervelend zijn. Maar door de ironische en komische manier waarop in dit stuk met deze thema’s omgegaan wordt is het alleen maar leuker!! De paradehit van 2004 zou ik zeggen…!

Dat is het punt niet, Teatro (18/06/2004)

Anna — Sat, 19 Jun 2004 09:25:18 +0000

Hele leuke voorstelling over ‘hoe mensen met elkaar omgaan’. Het is een soort dialoog tussen publiek, acteurs en de verschillende personages die ze spelen en dat gaat steeds in elkaar over. Het thema is: iets kwijt zijn (en dat kan ook je tekst zijn…) Astrid van Eck is heel erg grappig, wat een gezichten kan die trekken! Ook de vechtscene tussen Rolf (van Victor) en Ankie van Grunsven is hilarisch. Ik heb nog geen andere Paradevoorstellingen gezien, maar ik gok dat dit een van de toppers is!