Moose - trends

Kranten, galeries en Eiffeltorens

Simber — Fri, 06 Mar 2009 21:41:20 +0000

Het is moeizaam trends zoeken in het lopende theaterjaar, maar één steekt erbovenuit uit als een stalen fallus boven een wereldstad: Eiffeltorens. In Bambie Treize als achtergrondfoto, in Venizke van Campo als lelijke houten contraptie en in Garnalen Verhalen in dubbele miniatuurvorm - een kleine metalen souvenir-toren speelt een schaalmodel in een garnalen-Madurodam. Een bijzonder oplettende (en ingevoerde) bron wist me te melden dat zelfs de voetjes van de champagneglazen in De laatste dagen der mensheid van ‘t Barre Land Eiffeltorenvormig waren. C’est magnifique, mais qu’est ce que signifie?

Die Laatste dagen weerspiegelt nog een ander meem: kranten. Karl Kraus’ stuk bestaat vooral uit overgeschreven kranten, dus zo kwam hij makkelijk aan 1000 pagina’s. Zover zijn Aluin en het NUT nog niet, maar de makers van Maandageditie moeten toch een eind zijn gekomen in hun zevendelige feuilleton over de fusie van twee dagbladen. (Op Festival aan de Werf gaan ze overigens door als Festivaleditie. Leuk idee!) Het wachten is op Deadline, de musical. Oh nee, die is er al! Bij M-lab.

Tenslotte een trend in wording, maar ik voorspel een grote toekomst: theater in galeries. Dood Paard speelt een ‘gallery tour’ van Bazel, ‘t Barre Land trekt langs musea met Wooff Wooff!. Ik kan me moeilijk voorstellen dat het iets nieuws is; je had natuurlijk De Appel in Beelden aan Zee en Aernout Mik en TGA in het Stedelijk, maar een tournee langs musea/galeries? Klinkt waanzinnig eighties. Hip as hell!

Wie weet het beter?

Een nat jaar

Simber — Mon, 24 Mar 2008 10:18:38 +0000

Het is tweede Paasdag, en zo uit het raam starend denk ik steeds meer dat dit weer mij iets wil vertellen. Die zware sneeuwval lijkt het uit te schreeuwen: beste Moosers! Heeft nog niemand de belangrijkste theatertrend van het jaar geïdentificeerd?!?

Natuurlijk! Het is alsof er een wolkbreuk is losgebroken boven de schouwburgen:
- Ajax van TGA
- De Pianist van Edwin de Vries
- Avenier, deel 4 van Het Toneel Speelt
- Mannetje met de lange lul van Discordia en Dood Paard

En dan moet het dikste pak nog vallen: Molière van Luk Percerval op het Holland Festival.Ben ik er nog een paar vergeten?

De porno-cyclus

Simber — Tue, 18 Sep 2007 11:02:49 +0000

De porno-cyclus is rond! Bijna tien jaar geleden maakte Carina Molier ‘Zuid zuid west’ en waren ineens heel veel makers geïnteresseerd in porno, vooral vanwege de ‘echtheid’ ervan (‘een stijve lul kun je niet acteren’, zeg maar). Dat paste mooi in de ‘reality theater’ trend van dat moment, waar ook Cyrus Frisch, Michael Matthews en zijdelings ook de Mug bijhoorden.Nu is het De Kazerne, die een performance op de Wallen doet, een dansvoorstelling in Casa Rosso en Club Slip & Grip, dat een soort jaren ‘30 hedonisme wil oproepen. NRC zag het ook al. Ik weet niet zo goed wat nu de insteek is. Ideeën?

Troep uit de lucht en andere trends

Simber — Sun, 15 Apr 2007 22:16:51 +0000

Zo halverwege het seizoen is het de hoogste tijd om te kijken naar de theatertrends. Ten eerste: uit de lucht vallende shit:

Tragedie van TGA, lege flessen, frietbakjes en ander afval
Platform van NT Gent, het hele decor
Een van de opera’s van Ivo in Brussel; heb ik niet gezien, kan iemand dit bevestigen?

Ten tweede: doodskisten:

De eeuw van mijn vader van Annette Speelt; de gestileerde kist van JP
Dakhemelruimte van Monk; aan het eind een korte scene met een echte lijkkist
De Familie Avenier van HTS; hele tweede deel naast de kist van moeder
Vrede van Keesen en Co; OK, geen doodskist, maar wel een levensecht lijk gespeeld door Roy Peters

En dan hebben we nog die twee raadselachtige hartvormige lichtsculpturen uit Sexual Perversity en Phaedra’s Love. Kunnen we daar nog een derde van ontdekken?Heel graag jullie aanvullingen!

Eind goed, al goed

Simber — Wed, 19 Apr 2006 11:44:39 +0000

Hee mensen, watsmet happy endings? In één week:

Opening Night: actrice gaat diep, wordt gelouterd, aan het eind ontdekt ze dat als je het warm hebt je een raampje open moet doen;
Onderbuikblues: chagerijnige gek scheldt metroreizigers uit, aan het eind verschijnt een engel die uitlegt dat achter zijn woede verdriet en wanhoop schuilgaat;
Over morgen (van Laura van Dolron): drie mensen zijn depressief, aan het eind herkennen ze elkaar, hebben een out-of-body-experience en gaan vrolijk de afwas van zes maanden te lijf.

Ik heb niks tegen happy endings, maar bij al deze drie de voorstellingen komen ze zo uit de lucht vallen. En bij alledrie was het zware, zwarte deel veel sterker en beter en overtuigender dan de late draai naar het licht. Wat is er aan de hand? Zijn makers bang om cynisch gevonden te worden? Of is er iets anders aan de hand?