Moose - De Koe

De Wederopbouw van het Westen, Deel 2 Rood, De Koe (10/04/2012)

RiRo — Wed, 11 Apr 2012 19:16:56 +0000

De Koe bestaat sinds vorig seizoen uit Peter Van den Ede, Natali Broods en Willem de Wolf. In de eerste voorstelling van dat nieuwe De Koe was het nog even zoeken. Deel 1 Wit vond ik nog wat teveel los zand. Maar dat is nu anders. De drie zijn inmiddels op elkaar ingespeeld, en de typische stijl van oprichter Van den Ede (direct oogcontact met het publiek, detaildiscussies) vormt in deze tweede voorstelling een fraai organisch geheel met de artistieke inbreng van Broods en De Wolf. Ja, er is een nieuwe De Koe! Een goede nieuwe De Koe!

In Rood is Elizabeth Taylor het vertrekpunt. Eerst is Broods de jonge Taylor en spelen Van den Ede en De Wolf samen Burton. Al gauw zitten ze in eindeloos lijkende discussies, bijvoorbeeld over de kat als exoot die vogeltjes opeet. Na onder meer een exposé over truffels, en over omgekeerde method acting, krijgen we aan het eind van de voorstelling de volledige Antony and Cleopatra voorgeschoteld. In versnelde vorm, dat natuurlijk wel. Na de slotzin van Cleopatra of van Taylor (‘Niemand heeft mij ooit al in het echt gezien’) wordt er nog even stevig met vormen gespeeld. Gezwaai met rode vlaggen, klassieke sterfscènes. Dat soort dingen.

Ik vind Rood, dat over passie en over spelen en blijven spelen gaat, een coherente en heel intelligente voorstelling. Zonder dat dat laatste er overigens dik bovenop ligt. En het is ook nog eens een voorstelling waarbij ik ontzettend heb moeten lachen.

De Wederopbouw van het Westen, Deel 1 Wit , De Koe (12/10/2010)

RiRo — Fri, 15 Oct 2010 06:31:13 +0000

‘We zijn een nieuwe groep, een jonge frisse groep’. Dat zegt Peter Van den Eede in het eerste deel van een trilogie waarin De Koe zich probeert te herdefinieren. In Deel 1 Wit keren de leden van de nieuwe groep terug naar de onbevangenheid van hun jeugd. We horen Van den Eede (wit overhemd, witte verf) bijvoorbeeld over zijn eerste kus, Natali Broods (maagdelijk wit jurkje) over de nieuwe keuken van haar ouders, en Willem de Wolf (kek wit colbertje) over zijn kinderjaren in Groningen.

Het zijn losse scènes, voornamelijk monologen, de drie acteurs richten zich daarin direct tot het publiek, hun enige interactieve teksten zijn opmerkingen als ‘sorry ik dacht dat je al klaar was’ (tegen elkaar) of ‘heb ik dat al verteld?’ (tot het publiek). Pas in de laatste scène, de sterkste vind ik, wijken ze daarvan af. Dan voeren de drie aan de ontbijttafel een luchtig twistgesprek waarin ze uit de losse pols Hegel, Fichte en andere filosofen citeren.

Ze zijn er alle drie goed in. In het rechtstreeks op het publiek spelen. Peter Van den Eede is er zelfs een meester in. Het is natuurlijk een effectieve manier om de toeschouwers in het verhaal te krijgen, en te houden, verleidelijk dus om zo’n vorm te herhalen en te herhalen. Maar al gauw ligt dan het verwijt ‘trucjes’ weer op de loer. Ik ben benieuwd hoe de groep in het tweede deel (Rood) en het derde (Zwart) die oude valkuil gaat vermijden.

Laat op de avond na een korte wandeling, De Koe (11/04/2009)

RiRo — Tue, 28 Apr 2009 17:28:23 +0000

Twee mannen uiten via de omweg van een filosofisch gesprek hun vriendschappelijke gevoelens voor elkaar. In het begin denk ik nog ‘goed geschreven die dialoog’. Maar na zo’n twintig minuten verandert dat. Dan begint het me te irriteren dat er niks nieuws meer wordt gezegd.

De mannen pakken twee stoelen. Zittend gaan het verder. In hetzelfde stramien. Het kabbelt voort. Net als ik wanhopig denk ‘bij cabaret zou je nou tenminste even een liedje krijgen!’, klinkt er muziek (waarom moet ik ineens aan cabaret denken, ik ga nooit naar cabaret).

Eindelijk. De vrouwen worden ingezet. Er wordt een contrapunt gecreëerd. Even helpt dat. Totdat ook die ingreep is uitgewerkt. En de lichtheid van de tekst weer begint te wegen. De trucjes gaan me plotseling ook ergeren. Stefaan Van Brabandt richt zich voor de zoveelste keer tot me met ‘nee, nee, nee…’ Alsof ik hem verkeerd heb begrepen! Alsof we cabaretpubliek zijn!

Ach, uiteindelijk zijn het natuurlijk niet de trucjes die me storen, is het niet het schematische waaraan ik me erger. Wat me aan de voorstelling niet bevalt is dat met kunst- en vliegwerk een aardige tekst voor hooguit een half uur wordt uitgesmeerd over anderhalf uur.

We hebben een/het boek (niet) gelezen, Dood Paard (04/10/2008)

Vanessa — Sat, 04 Oct 2008 23:30:21 +0000

Woehoe! Geweien! Het is koud met herfststorm en waarom woon ik niet op een tropisch eiland, vraag ik me heel vaak af, maar vanavond heel blij dat ik in Nederland en of Belgie leef en deze voorstelling kan zien i.p.v. suf repertoiretoneel (soms heel leuk hoor). Beetje teleurstellend dat maar 1 van de 6 acteurs het boek niet had uitgelezen (de Toverberg), en de rest braaf wel, maar daar ging de voorstelling deels ook over, hoe moeilijk dat uitlezen wel niet was. En wat je dan toch bezielt om je door zo’n stom meesterwerk heen te worstelen. Oscar voor het begin. De tijd wordt uitgeveegd. Daarna kon het eigenlijk al niet meer misgaan.

Onomatopee, Dood Paard (25/09/2008)

colson — Fri, 26 Sep 2008 08:50:21 +0000

We waren wel erg laat; Onomatopee loopt al vanaf 2006. Maar dat heeft de pret niet gedrukt. Want we zagen de meest hilarische slapstick vande laatste honderd jaar toen Peter van den Eede in nauwe samenwerking met zijn vier collega’s een schilderijtje niet ophing. Enfin, ik ga over deze voorstelling niet proberen het beter te zeggen dan Loek Zonneveld het een jaar geleden in De groene deed: “Het is op z’n minst een rotje in het hoenderhok van theater maken volgens gebaande paden” en het is ook “de essentie van toneelspelen zonder slogans en pretenties” maar zeker ook “hier zijn vijf briljante toneelspelers aan het werk”.

Wat valt daar nog aan toe te voegen? Nou misschien dit nog: zou ‘t barre land hier eigenlijk ook niet bij gehoord hebben?

Publikumsbeschimpfung, De Koe (01/12/2007)

RiRo — Sun, 02 Dec 2007 16:56:58 +0000

21.00 uur Dit is geen spel.
21.05 uur De acteurs zeggen dat ze niet spelen, maar dat er vanavond met ons wordt gespeeld.
21.29 uur Drie vrouwen uit het publiek lopen het podium op
21.30 uur De acteurs laten niet merken dat ze schrikken en integreren de drie in het spel dat ze niet spelen.
21.31 uur Ze zetten de muziek hard en proberen een oplossing te bedenken.
21.36 uur We kunnen niet horen hoe ze de vrouwen overreden weer in de zaal te gaan zitten. 21.37 uur Het lukt
22.20 uur We worden uitgescholden, daarna applaudisseren we.
01.00 uur Nog steeds zijn er opgewonden toeschouwers die niet willen aanvaarden dat de acteurs speelden dat ze niet speelden
02.00 uur De laatste toeschouwers verlaten de foyer, de acteurs halen opgelucht adem, ze lachen en drinken.
02.30 uur De artistiek leider van het theater houdt een toespraak waarin hij de acteurs bedankt voor wat ze teweeg hebben gebracht.
03.00 uur Dit is geen minirecensie.

Who's Afraid Of Virginia Woolf?, De Koe (06/05/2005)

Iwein — Mon, 09 May 2005 00:17:57 +0000

We schreven het hier enige tijd geleden : voor De Koe is het tijd voor iets anders. En zie, De Koe speelt een dijk van een repertoirestuk. Het is een zeer geslaagde ommezwaai. Om te beginnen doet het deugd Peter Van Den Eede nog eens een rol te zien spelen (maar hij blijft toch zijn eigen zichzelve).
De beroemde gelijknamige film wordt in de achtergrond geprojecteerd en speelt zelfs eventjes een rol. Zo weten we direct waar de referentie ligt. De Koe speelt het echter niet zo zwaar op de hand maar met humor en een behoorlijke dosis zelfrelativering. Met de film, de partituren op verschillende staanders en zelfs een souffleur op de scène, wordt benadrukt dat hier een stuk wordt gespeeld. Het loodzware dat de film en zovele ensceneringen kenmerkt wordt hier vemeden maar gaat ook verloren. Wie de film kent ervaart het als een verlies, wie deze productie ziet ervaart het als een pluspunt.
Door de beide protagonisten wordt ijzersterk geacteerd. Hetgeen met “De Man Die Zijn Haar Kort Liet Knippen” werd ingezet wordt hier verder uitgepuurd.
Het einde laat je kil achter: het mekaar niet kunnen uitstaan maar toch aan mekaar vastzitten… het kwam er ijzersterk uit.
Geboeid van begin tot einde, ook al zijn er momentjes die (nog?) niet honderd percent in mekaar klikken. Zeker de rol van Honey (of was het Dolly?) is vatbaar tot enig bijschaven en dat ligt niet aan Karolien De Beck maar aan het concept. Wanneer de productie in 2006 op toernee gaat komt dat wel in orde.
De Koe heeft een eigen interpretatie van deze klassieker neergezet maar met groot respect voor de geest van het stuk zelf. De film oogt gedateerd maar deze voorstelling zit volledig in dit tijdsframe.
Nog van dattem.

De Wet van Engel, De Koe (27/05/2004)

Sat, 29 May 2004 17:32:07 +0000

Wat een goede voorstelling!!!
Dat deze groep het theaterfestival niet gehaald heeft, is onbegrijpelijk… Met deze voorstelling zal het dan wellicht nog gaan gebeuren!!!!!

De wet van engel, De Koe (26/05/2004)

Thu, 27 May 2004 11:40:52 +0000

Wat een gelukkigheid bij deze voorstelling, ik werd er helemaal warm van. Heb nooit geweten dat ‘Langs het tuinpad van mijn vader’ zo kippevel-bezorgend-mooi kon zijn. De Wet van Engel is echt een goede voorstelling. Ironisch? Ja, vast. Kritisch? Ook dat. Maar ik heb maar weinig keren zo veel mensen met zo’n brede glimlach een theaterzaal zien verlaten. 27 mei spelen ze nog in Amsterdam. Gaat dat zien!!

de wet van engel, de koe (26/05/2004)

Wed, 26 May 2004 21:40:40 +0000

Gelukkig, ik voel me gelukkig. Door de koe. Met zijn allen voelen wij ons goed. ook mijn huisgenoten die mee waren. Wordt gelukkig ga naar de koe toe. Het kan nog. De 27e in Vlaams cultuurhuis de Brakke Grond te Amsterdam; en daarna eventueel weer volgend seizoen. Gewoon doen. Je gaat je er goed door voelen. En langs het tuinpad van mijn vader zingen.