Moose - NTGent

Africa, NTGent (01/02/2013)

RiRo — Tue, 05 Feb 2013 08:59:20 +0000

Oscar Van Rompay verandert langzaam in een zwarte man. Hij verft zijn lichaam zwart en gaat bewegen en praten als een Keniaan. Dat naakte glanzende zwarte lijf, de lichamelijkheid, de zintuiglijke taal van Peter Verhelst, de krachtige beelden van het decor, dat alles roept een magische sfeer van zwart Afrika op. Via een voice-over horen we fragmenten uit eerdere westerse fantasieën over het zwarte continent, zoals Heart of Darkness, die een mythische sfeer oproepen: ‘De ziekte van de tropen, het verlangen naar het zwarte hart van Afrika te gaan, naar een plek die je nooit zult vinden.’

Van Rompay (1983), acteur bij NTGent, is verliefd op Kenia en op de Kenianen sinds hij er op z’n zeventiende voor het eerst kwam. Hij kocht een stuk grond in het dorpje Migori, startte een plantage, plantte bomen, en is daar nu elk jaar drie maanden om zijn bedrijf te leiden. De voorstelling Africa met tekst en regie van Peter Verhelst is vooral Van Rompay’s verhaal. Het verhaal van iemand die zijn leven in twee verschillende werelden zo verwoordt: ‘De ideale vrouw heeft voor mij het lichaam van een Keniaanse en de gesprekken van een blanke’. En die na het visuele eerste deel de zwarte naaktheid van zich af spoelt, een blote blanke man wordt, en daarom zijn kleren weer aantrekt.

Nu staat hij voor het decor, het zaallicht aan, en speelt zichzelf: ‘Ik ben Oscar Van Rompay (…).’ Het is het relaas van iemand die houdt van het leven in Kenia, van het lichamelijke, van het natuurlijke, maar die zich ook boos maakt over een land dat ‘te snel groeit, dat te onethisch, te destructief en te oncontroleerbaar is’. En die beseft dat hij nooit een zwarte zal worden, dat het hem nooit zal lukken om echt bij dat zwarte hart van Afrika te komen: ‘Veel te veel mensen (dansen) veel te dicht op elkaar (…) nooit eerder heb ik zo iets rauws gezien, nooit eerder zoiets openlijk seksueels. (…) Op een dag zie ik mezelf op een ander feestje. Ik dans de ziel uit mijn lijf. Ik zie mezelf in een spiegel. Ik zie een blanke.’

Een Lolita, NTGent (26/10/2012)

RiRo — Tue, 30 Oct 2012 14:58:09 +0000

Ja! Dit is zo’n juweeltje dat je maar af toe tegenkomt! Het licht van de neonbuizen op de vloer, de zachte pasteltinten, de houten kast met de spiegels. Frank Focketyn als de man met de wat verontschuldigende, maar toch ook een zich rechtvaardigende houding, die terugkijkt op zijn liefde voor het prille meisje, ooit de passie van zijn leven. Ingetogen spelend. Aangeslagen en ineengedoken zittend op een stoel, bij elke scènewisseling op een andere: ‘Na jou was mijn leven eigenlijk afgelopen, was ik dood.’

En vooral Els Dottermans, als dan weer het dertienjarige meisje, dan weer de vrouw voor wie het allemaal voorbij is, die met weemoed terugblikt op wat ook de passie van haar leven was: ‘Je hebt me alles gegeven. Je hebt me alles ontnomen.’ Ongelooflijk goed acterend. Meestal aan of op een vierkante tafel, soms voor de spiegel. In prachtige, ontroerende gracieuze houdingen. Of juist heel subtiel en gestileerd erotisch bewegend.

Bernard Dewulf (ook de schrijver van het prijswinnende Kleine dagen) schreef op verzoek van regisseur Julie Van den Berghe de tekst. Die tekst, over melancholie en eenzaamheid, maar ook over genegenheid, is op zich al een meesterwerk. Poëtisch, maar ook expliciet en suggestief.

Wat Van den Berghe en haar scenograaf André Joosten er vervolgens op het toneel van laten zien, versterkt niet alleen die poëzie en die suggestie, het voegt er ook adembenemende beeldende schoonheid aan toe. En dan het acteren van Els Dottermans! De manier waarop ze beweegt, hoe ze met minieme veranderingen schakelt van meisje naar vrouw en omgekeerd. Zelden heeft het spel van een actrice, zelden heeft een voorstelling, me zo geraakt.
Dit is een fenomenaal goede voorstelling!

Gif, NTGent (04/04/2012)

Melpomene — Thu, 05 Apr 2012 14:35:00 +0000

Een man en vrouw die hun kind verloren, zichzelf en toen elkaar

Elsie de Brauw die voor deze voorstelling een Theo D’or won en de voor haar niet onderdoende Steven van Watermeulen spelen in de reprise van de prijzenkast-voorstelling ‘Gif’ van NTGent het verhaal van een man en vrouw die tien jaar na hun scheiding elkaar weer ontmoeten op de begraafplaats waar hun enige zoon begraven ligt. De weergaloze tekst van Lot Vekemans vindt in een verbond met de door De Brauw en Van Watermeulen realiteit waardig neergezette personages een uiterst precies gebalanceerde reis tussen humor en tragiek. Persoonlijk treft de vrouw mij diep door de verbeten manier waarop ze het leven probeert de grijpen en de krenkende mislukking dit te doen omdat herinneringen door haar vingers glippen. De herkenbare zelfopgelegde taak alles te willen, of moeten, onthouden en het falen hier in is één van de aspecten die deze voorstelling een schoolvoorbeeld maakt van theater dat je, in ieder geval mij, constant laat switchen tussen de theatrale- en persoonlijke realiteit.

‘Gif’ is theater zoals ik theater het liefst zie. De voorstelling start vanuit de kern vanwaar, in mijn visie, theater eigenlijk altijd zou moeten vertrekken: de verstandhouding tussen maker en toeschouwer. Wat willen de makers het publiek vertellen of laten ervaren is de centrale vraag en enkel het gebruik van de middelen die vereist zijn om de beoogde ervaring te kunnen verwezenlijken is toegestaan. De keuze voor twee acteurs en een statisch decor is dan ook sterk. Een tribune met willekeurig geplaatste stoelen, die soms de associatie oproepen met grafstenen biedt genoeg dynamiek voor het spel en samen met Vekemans’ tekst staat de spanningsboog voortdurend strak. De live gezongen u intermezzi van de in het publiek plaats hebbende Steve Dugardin zetten het geheel kracht bij. Wanneer de peripetie komt worden alle krachten gebundeld tot een acme waarin Dugardin al zingende de tribune rond draait en een grote ventilator er voor zorgt dat een stuifregen de vrouw verlost van haar verbeten vastgehouden verdriet.

Johan Simons regisseerde met ‘Gif’ een noodzakelijk stuk, ontdaan van alle franje waarin personages nauwelijks los te zien zijn van reële mensen. ‘Gif’ is theater dat ik zo graag vaker wil zien. Wil voelen.

Decemberhonger, NTGent (11/01/2012)

alper — Thu, 12 Jan 2012 13:13:01 +0000

Was ‘Het meisje…’ van Julie Van den Berghe geniaal en verbijsterend, daar blijkt dat NTGent ook het andere uiterste weet te raken. Hoe kan dit zo wisselvallig zijn? Ik zie ook geen regie op de productielijst om de schuld te kunnen geven.

Ik hoop dat de betuttelende thematiek (over de katholieke kerk, ouder-kind relaties en het toneel) niet serieus bedoeld was maar zelfs dan: Waarom moeten we die onzin horen? Heel grappig is het niet, daar mist de tekst de diepte en intelligentie voor.

Het stuk is het beste (zo rond de helft) wanneer ze gedrieën praten over hun relaties en de rest achterwege laten. Dan wordt hier en daar spanning voelbaar en gaat het ergens over. De acteurs doen het goed, maar ze lijken vast te zitten in een niet-stuk.

De scenografie geeft meer nadelen door het rondom spelen, dan dat het voordelen biedt. Het lijkt er ook op dat er heel veel moeite in het decor gestoken is, maar daar wordt dan vervolgens heel weinig mee gedaan.

(Naar een stuk over huwelijkse problemen gaan de dag nadat je Carnage hebt gezien is misschien ook niet een heel goed idee. De dialogen in die film zijn intelligent, het tempo ligt hoog en de wisselende allianties zijn invoelbaar en amusant.)

Aida*, NTGent (05/10/2010)

KVSmiley — Sun, 10 Oct 2010 18:58:08 +0000

Hier met een gemengd gevoel naartoe vertrokken. Ik ben sowieso al niet echt een operaliefhebber, maar wel een toneelliefhebber. Daarenboven had ik gelezen en gehoord dat dit “Aïda” was, ontdaan van alle franjes, van alle ballast. Dat enkel nog de muziek overbleef. Gelukkig bleek het toch meer te zijn dan dat. Het begon goed. De acteurs kwamen in iedere ingang van de zaal staan en begonnen te “papa”-en. Daarna kwamen ze de scène opgestapt, gekleed in kleren die ze zo van de zolder van het NTGent gepakt hadden. En dit was een leuk effect. Ook het eerste ge”papa” was heel plezant. Heel indrukwekkend dan hoe alle medewerkers het podium op kwamen en allemaal samen begonnen te “papa”-en. Hier en daar ook wat leuke vondsten (de discussie tussen Dottermans en Miller in het begin, de onderbroekenlol van Opbrouck, het opbrengen van de olifant, de fanfare “De Leiezonen” van Desselgem, …), maar na een uur heb je het wel gehad.

Na een uur steekt een acteur een speech af over het “Suez”-kanaal, gevolgd door nog wat ge”papa” en wat muziek (schitterend gebracht trouwens, die muziek), maar onvoldoende om te blijven boeien. Chapeau voor Opbrouck omdat hij op die manier iedereen betrekt in zijn gekte, schitterende muzikanten ook, maar geef mij toch maar een echt toneelstuk. Dit was net iets teveel muziek en te weinig theater om mij 1 uur en 3 kwartier lang te blijven boeien.

Gif, NTGent (07/05/2010)

RiRo — Mon, 10 May 2010 15:36:39 +0000

Verdriet. Het verlies van een kind. Een scheiding. Nog meer verdriet dus. Zij zwelgt in eerste instantie in dat verdriet en blijft in het verleden hangen. Hij richt zich op de toekomst. De moraal van het verhaal is natuurlijk dat je in het hier en nu leeft. Met deze erg korte samenvatting doe ik geen recht aan de tekst van Lot Vekemans, dat realiseer ik me. Je kunt weliswaar regelmatig de lasnaden van het schrijven zien, toch is het (blijkbaar) een pakkende toneeltekst. Want de voorstelling boeit de volle anderhalf uur.

Volgens Hana Bobkova is een slecht geschreven toneeltekst uitstekend materiaal voor een fantasievolle, surrealistische aanpak (zie haar recensie van De City in TM van mei 2010). Zou je dat ook om kunnen draaien? Johan Simons’ regie van Gif is sober en realistisch. Mag je daaruit dus afleiden dat hij super tevreden was over de tekst van Vekemans? En dat hij daarom maar helemaal heeft afgezien van fantasie en surrealisme? Jammer (want ik hou wel van een verrassende aanpak).

Uiteindelijk is het niet de (toch wel redelijke) tekst en ook niet de (toch wel iets te degelijke) regie, maar zijn het de kwaliteiten van de acteurs die voor mij de doorslag geven. Elsie de Brauw (als ‘zij’) is meesterlijk in de manier waarop ze veranderende stemmingen verbeeldt. Maar ook Steven Van Watermeulen (als ‘hij’) staat behoorlijk zijn mannetje als het op subtiel acteren van verdriet aan komt (al is het maar door steeds op het juiste moment vochtige ogen te krijgen).

Instinct, NTGent (02/03/2009)

RiRo — Wed, 04 Mar 2009 09:24:13 +0000

Pierre Bokma doet de verzekeringsagent Ness heel goed. De Pavlovreactie in de Volkskrant op het nou eenmaal altijd perfecte acteren van Bokma is begrijpelijk: ‘Aan Bokma’s virtuoze hand wordt de toeschouwer ruim drie uur lang ademloos meegevoerd in deze persoonlijke hellevaart’. Maar je kunt met minstens evenveel recht wijzen op de virtuoze manier waarop Elsie de Brauw onmiddellijk de femme fatale neerzet door Ness uitdagend, maar ondertussen pratend tussen haar op elkaar geklemde tanden, te verleiden. En wat te denken van de jonge Kristof Van Boven als Nino Sachetti? Die krijgt een open doekje nadat hij, na een schitterend uitgevoerde erotische scène met De Brauw, gloedvol een liefdeslied ten gehore heeft gebracht. Té? Absoluut. De hele voorstelling is té. Maar het wordt nooit té té. En het went, je kunt als toeschouwer steeds meer hebben. Zelfs als Elsie de Brauw na de pauze grommend als een valse hond de kwaadaardige stiefmoeder doet en Katja Herbers oorverdovend gillend haar hysterische stiefdochter. Het kan, het werkt, en het is vooral heel leuk. Maar je moet er natuurlijk niet aan denken dat mindere acteurs drie uur lang over de top zouden spelen.

het leven een droom, ntgent (04/11/2006)

Mon, 06 Nov 2006 21:36:36 +0000

Mooie voorstelling te Rotterdam. Toch een tomaat voor de muziek, waardoor de tekst ondanks geluidsversterking af en toe moeilijk te verstaan was. Een lange zit maar toch tot het einde toe boeiend.

Sentimenti, NTGent (04/06/2006)

Mon, 05 Jun 2006 20:52:25 +0000

Op het moment dat Chris Nietvelt rochelend opstrompelde sloeg de schrik mij om het hart. Ik dacht aan de Leenane-trilogie waar ik niet erg gecharmeerd van was. Groots opgezet theater bezwijkt bovendien nogal eens aan zijn pretenties. Maar Sentimenti vliegt nergens uit de bocht. Simons weet de sfeer van een Duits mijnwerkersstadje in de jaren vijftig goed te treffen en vast te houden. Het Wirtschaftswunder tekent zich voorzichtig af: sigaretten, cola, grammofoonplaten en de nieuwste zelfmaakmode uit de Burda. De oorlog is voorbij, maar mijnrampen dreigen nog altijd, de hang naar zorgeloos plezier is groot. Simon, de hoofdpersoon, denkt terug aan zijn jeugd op de klanken van Verdi’s aria’s. Zijn moeder had een verhouding met een Italiaanse gastarbeider. Dit alles in een sober decor, vloeiend Duits gesproken (een prestatie) en met schitterende zang en muziek. Niet ontroerend, daarvoor is het teveel spektakel, wel heel, heel mooi.

Platform, NTGent (17/01/2006)

RvdK — Wed, 08 Feb 2006 18:54:04 +0000

Na Elementaire Deeltjes is nu ook het boek Platform van de Fransman Michel Houellebecq bewerkt voor toneel. De uitvoering van NTGent is weergaloos.

Zoals in al zijn boeken analyseert Houellebecq onze samenleving, en we komen er niet al te best vanaf. Is het westerse ideaalbeeld altijd geweest dat seks en liefde samengaan, Valérie (Els Dottermans) en Michel (Steven Van Watermeulen) komen tot een ander inzicht en confronteren ons daarmee met de harde realiteit: ze ontdekken dat ze het meest van elkaar genieten als ze seksualiteit en liefde loskoppelen. Door het seksuele genot op zich te cultiveren, ontstaat een toestand van ware liefde, is hun ervaring.

De toneeluitvoering overstijgt het boek, overstijgt zelfs het toneel; als Peter Pan komen de karakters tot leven. Het decor is treffend eenvoudig en grauw, de acteurs zetten een prestatie van wereldformaat neer. Meesterlijk is de terrorist, die als een eenmanskoor zijn commentaar op het gebeuren richt op de spelers. Cynisme, optimisme en keihard realisme gaan hand in hand.

Tot 15 februari heb je de kans om dit stuk in Nederland te zien. Doe dat ook.