Arsenicum en Oude Kant, Het Thrillertheater (19/10/2007)

Sun, 21 Oct 2007 20:33:06 +0000

Oké, oké. Het is geen hypermoderne manier van theatermaken die het Thrillertheater kiest. Het is ouderwetsch Vermaak. Maar wel Vermaak met een grote V! Wat wil je ook met zo’n cast? Mijn jeugdhelden Hetty Heyting en Marnix Kappers, de lekker vet spelende Laus Steenbeke, Hans Breetveld (met overslaande stem om hem extra gestoord te doen overkomen) en Han Oldigs als de recencent en tantezegger van Hetty Heyting en Truus te Selle. Wouter ten Pas en Alyt Damstra completeren de cast.

Een komische thriller is niet de juiste term. Een ‘kluchtige thriller’ is beter. Ik las in een andere recensie: ze geven hem ouderwets van Jetje en dat slaat de spijker op z’n kop. Alles is dik aangezet, maar het wordt nooit flauw of vervelend. Dat komt niet door het verhaal (beetje dun), maar door het acteerwerk. Perfecte snelheid, duidelijk spelplezier en goed gecast. De 2,5 uren (exclusief pauze, jawel) dat het stuk duurt vliegen voorbij.

Extra complimenten voor de schattige tantes Heyting en Te Selle. Massamoordenaars zijn ze, maar ze blijven sympathiek tot aan hun moord op het laatste eenzame, oude mannetje dat van de vlierbessenwijn mag nippen. Ik vind Heyting fenomenaal, maar dat vind ik al sinds ik tv kan kijken. Marnix Kappers verdient ook een gewei. Snelle rolwisselingen waarbij vooral zijn Dr. Einstein een prijs verdient voor ‘meest sympathieke Frankenstein ooit’.

Goed, toch nog een kritiekpuntje: Hans Breetveld vond ik wel erg eenzijdig geregisseerd in zijn rol van Enge Broer.

Terug naar de complimentenregen. Decor, kleding, muziek (wauw!) en rekwisieten waren dik en dik in orde.

Een stuk voor een gemeleerd publiek zoals afgelopen vrijdag in Almere aanwezig was. Mijn score: 5 geweien. Een cherry tomaatje voor Hans B., maar die ronden we maar af naar beneden.

Arsenicum en Oude Kant, Het Thrillertheater (22/09/2007)

ME — Wed, 26 Sep 2007 17:53:15 +0000

Wat is een beter einde? Oud en eenzaam sterven, zonder familie en vrienden in je laatste uren om je heen, of die uurtjes doorbrengen met de twee gezellige eigenaressen van het hotel waarin je logeert, onder het genot van een glaasje vlierbessenwijn? Die vraag stellen zich de zusters Abby en Martha, en komen tot de conclusie dat de laatste mogelijkheid verre te prefereren is boven de eerste. Hun neef Teddy, die ze vanwege zijn labiliteit niet alleen kunnen laten wonen, hebben ze bij zich in huis genomen. Hij zorgt voor de graven in de kelder, waarna de zusters hun slachtoffer met een niet meer dan gepaste eredienst ter aarde bestellen.

Wanneer hun andere neef Mortimer Brewster, toneelcriticus tegen wil en dank, bij hen aanklopt, zijn ze zeer blij verrast, temeer daar hij hen zijn vriendin voorstelt, met wie hij aankondigt binnenkort te willen gaan trouwen. Wanneer allen zich te bed willen begeven, ontdekt Mortimer een lijk, verborgen in de vensterbank. Wanneer hij de dames dit meldt, vertellen ze hem doodgemoedereerd over hun macabere ”liefdewerk”. Wat Mortimer ook probeert, hij kan hen niet aan het verstand brengen dat wat ze doen ethisch verkeerd is.

Om zijn tantes te vrijwaren van schuld, wil hij Teddy laten opnemen in een gesticht met de moorden als argument, en op pad gaat voor een bewijs van opneming, valt zijn lang genegeerde broer Jonathan het huis binnen. Voor dat negeren is een hele goede reden: hij is een gezochte moordenaar. Samen met de plastisch chirurg Hermann Einstein is hij de halve wereld over gereisd met een lijk in de kofferbak (een slachtoffer van de praktijken van de dokter). Nu willen ze hun praktijk voortzetten in het huis van de tantes, en terloops Jonathan ook een mooier gezicht geven, wat tot nu toe steeds mislukt is.

Het stuk was een genot om naar te kijken, ondanks het soms verwarrende plotverloop. Er is een goede balans gevonden tussen thriller en komedie, al slaat dat laatste wel vaak door naar kolder en absurdisme, voor mij absoluut geen bezwaar. Het zijn vooral de tantes en de plastisch chirurg die de show stelen, omdat de acteurs volledig opgaan in hun personages, waarbij vooral Marnix Kappers (ik meen dat hij de chirurg speelt) helemaal losgaat, en met een zeer overtuigend, want accentloos Duits op de proppen komt. Daarnaast is hij het ook, die het meest zijn diversiteit kan laten zien, omdat hij maar liefst drie, totaal verschillende, rollen speelt (naast dokter Einstein zijn dat een dominee en een politie-inspecteur), die alle worden neergezet zonder een spoor van de acteur.
Wouter ten Pas als Mortimer Brewster speelt nogal geforceerd, hoewel hij ook enkele ingetogen moment heeft. Hetzelfde geldt voor Hans Breetveld in de rol van Jonathan, die hoewel nauwelijks gemaakt overkomend, toch het kunstje laat zien waarvan we weten dat hij het beheerst: veel geschreeuw en weidse gebaren – hij speelt een gewetenloze moordenaar, maar hij is het niet. Al moet wel gezegd worden, dat zijn ”handicap”, een hazenlip goed gebruikt is voor het stuk: hij heeft hem te danken aan een mislukte operatie van dokter Einstein.
Maar Alyt Damstra als de vriendin van Mortimer stelt ronduit teleur, en dat ligt niet alleen aan haar. Haar personage heeft simpelweg te weinig vlees, en krijgt bovendien veel te weinig te doen, om echt te kunnen boeien. Mortimer vraagt haar ten huwelijk (ze is dolblij), wijst haar af omdat hij Teddy opname moet regelen en zijn broer van zich af moet houden (ze is doodongelukkig) en stemt weer toe in een huwelijk als alles voorbij is (ze is weer één en al euforie). Ze is als slachtoffer van de omstandigheden een decorstuk, en is als zodanig totaal overbodig. Damstra probeert wel wat te doen met hetgeen ze heeft, maar krijgt er geen kans toe. Laus Steenbeke mag weer lekker maf doen als de prettig gestoorde Teddy, maar krijgt ook weinig anders te doen dan wat rondrennen, en (wanneer hij denkt dat hij een gepensioneerde generaal is) op zijn trompet blazen. Wat in dit verband ook vreemd is, is dat al zijn personificaties personen zijn, die pas in de toekomst een belangrijke rol gaan spelen. Het waarom hiervan wordt niet duidelijk.
Het decor verdient een speciale vermelding. Het zorgt, samen met de muziek, en zelfs zang (een eredienst voor de doden aan het begin en het eind) voor een intense, grimmige atmosfeer. Het exterieur (een kerkhof) ziet er zeer echt uit, al is het waarschijnlijk niet meer dan een projectie.

Tenslotte moet het nog gezegd, de voorstelling was en try-out, maar dat was niet te merken. Alles liep vloeiend. Hoogstens struikelde er eens iemand over de tong, maar dat gebeurt in het echte leven ook. Het gesprek ging dan gewoon weer verder.

Al met al toch één van de betere stukken die ik zag. Ondanks zwakheden beslist de moeite waard!

Moose - Het Thrillertheater

Arsenicum en Oude Kant, Het Thrillertheater (19/10/2007)

Arsenicum en Oude Kant, Het Thrillertheater (22/09/2007)