Moose - Artemis

Woeste Hoogten, Artemis (10/01/2010)

RiRo — Wed, 13 Jan 2010 20:42:09 +0000

Al snel na het begin zet een in alle rust uitgevoerde tekstloze scène (de huishoudster wast Heathcliff) de toon voor het verteltempo. Ondertussen gaat het er, vooral in het eerste uur, behoorlijk heftig aan toe. Want Cathy en Heathcliff (dan nog kinderen) uiten in dat eerste deel hun ‘zielsverwantschap’ heel fysiek. Veel geduw en getrek dus. Door het goede en gelaagde spel van Alejandra Theus en Joris Smit (en de subtiele regie natuurlijk) is dan al wel de hartstocht goed voelbaar. Dat doen ze heel knap.

Cathy: ‘Ik weet het niet.’
Heathcliff: ‘Maar voel je het?’
Bewerker Jeroen Olyslaegers heeft in zijn tekst hier en daar wat met spiritueel taalgebruik gestrooid. Zelf noemt hij dat overigens ‘denkbeelden van intuïtieve wijsheid’. Dat is niet zo’n gek idee van hem. Want door die ingreep verwoordt de negentiende-eeuwse Cathy de keuzes waarvoor ze staat (natuur of cultuur, hart of verstand, Edgar of Heathcliff) op een voor de toeschouwer van nu makkelijk herkenbare manier.

Woeste Hoogten is een goede voorstelling, vind ik, het is degelijk en krachtig theater. In een regie zonder fratsen en met een goede, functionele enscenering. Als ik zo om me heen kijk, zie ik dat ik lang niet de enige volwassene ben die op deze voor de Gouden Krekel genomineerde voorstelling is afgekomen. Ik vraag me dan ook af of ik zelf wel altijd de juiste keuzes heb gemaakt. Zou ik niet vaker voor een voorstelling moeten kiezen die bedoeld is voor jongeren vanaf dertien?

Vakman, Artemis (09/12/2008)

colson — Wed, 10 Dec 2008 07:39:53 +0000

Vier bevriende kunstenaars hebben besloten hun slechtste werk te verbranden. De aanloop tot die ultieme daad maken we mee.

Een licht gegeven, licht gespeeld. Niet diepgravend, een beetje loszand, aardige teksten, leuk spel.

Op één punt heb ik mijn bedenkingen. Achtjarigen zijn ook welkom zegt Artemis, want “Vakman” is een (korte) familievoorstelling. Nou ja, als ze dat zeggen zal het wel waar zijn. Maar mijn kleindochter zal ik er niet zo snel mee naar toe nemen.

Hit!, Artemis (29/04/2001)

Thu, 21 Aug 2008 15:19:07 +0000

Leuke kindervoorstelling waarbij de wereld van de Popmuziek regelmatig op de hak genomen wordt. Niet alleen voor kinderen leuk, maar ook voor de ouders voor wie het een feest van herkenning is, de liedjes uit de voorstelling zijn namelijk Nederlandse teksten op bekende popsongs.
Een gewei voor elke speler (4 dus), goede muzikanten die ook nog feeling hebben met theater (of andersom natuurlijk) en een gewei voor het decor wat heel simpel maar erg effectief en mooi was. Een tomaat voor de soms wat gezochte verhaallijnen en overgangen. Voor de rest erg genoten van de voorstelling!

Uptijd, Norfolk, Artemis (04/09/2007)

Simber — Tue, 11 Sep 2007 16:15:24 +0000

Batelaneske (hee, dat woord heeft wel wat ;-) voorstelling over vijf maandverbandreclamemeisjes met licht psychotische tandpastaglimlachjes en hun moeilijkheden in het wellness-gebeuren. Knap gedaan, mooi decor, goed getroffen muziek, vaak heel geestig, maar ook een beetje ergerlijk inhoudsloos. Had iets meer performance mogen worden, de halve aanzetjes tot verhaal waren te mager.

Lizzy wil meer, Artemis (16/02/2005)

Mon, 28 Feb 2005 14:41:52 +0000

De eerste voorstelling van Artemis-nieuwe-stijl. Bepaald geen visitekaartje! Een lelijk decor (met bijna permanent open- en dichtschuivende vitrage in carrévorm (toevallig Orkater met ‘Ik’ gezien tijdens de voorbereiding?), slecht gekozen kleding, een zeer rommelig beeld (veel snoeren), lelijk licht, superslecht geluid. En dan gaat, mede door te korte voorbereidingstijd ter plaatse, technisch ook nog alles mis wat er mis kan gaan!
Maar dan de boodschap, kennelijk bestemd voor een andere doelgroep dan hier aanwezig: van veel computeren en televisiekijken ga je veel cola drinken (terwijl Lizzy gedurende de rest van de voorstelling toch gewoon Seven-up dronk….), veel grote zakken chips eten en…..steek je zomaar je broer dood! Dus doe iets creatiefs voor het te laat is! Zoals gezegd, niet bestemd voor de aanwezigen hier, want die hebben immers al ouders die hen mee naar een voorstelling nemen! De finale, gelukkig ruim binnen het uur bereikt. Daar ligt Lizzy waarempel letterlijk te kronkelen onder haar tv-toestel en droomt over wat ze zou willen. Misschien wel dat haar toestel een slurfje of een gleufje had…. Nee, dat kan niet, want dan valt de voorstelling al gauw in de categorie 12+! Dus droomt ze hardop dat ze wel in een film zou willen zitten. En ja hoor, haar droom wordt terstond vervuld! Maar gelukkig, daar is de aftiteling ook al! Gevolgd door net voldoende applaus om de spelers het veld te laten ruimen… Idee voor de titel van een volgende voorstelling? ‘Lizzy kan me nog meer vertellen….’

Visite, Artemis (08/08/2004)

Floortje — Sun, 08 Aug 2004 21:07:49 +0000

Work in progress. Een hoop korte stukjes in alle hoeken en gaten van het Huis Artemis. Schrijvers en acteurs informeren hoe we denken dat het afloopt en hoe we het vonden. Sommige leuker dan andere, maar ik ga denk ik nog een keer kijken wat ze met ons commentaar hebben gedaan. Een stukje vond ik eigenlijk al af, Kim Zeeben als 90-jarige die haar pillen kwijt is, een snoepje. Voor de toegift moet je echt blijven hangen; Beckett zou stik jaloers zijn op de kernachtige scenes geschreven door de jonge auteurs, gelukkig doen de acteurs geheel recht aan deze pareltjes.

De Moeder, Artemis (09/05/2004)

Mon, 10 May 2004 10:32:50 +0000

Een ware familievoorstelling. Maar ook van te genieten zonder gezin! Tien gezinnen door de loop der jaren: beginnend met de watersnoodramp in 1953 en eindigend met een schitterende monoloog van still-to-be-born baby door Roos Drenth. Volwassenen en kinderen zien en horen andere dingen, waarderen andere details, lachen om verschillende acties. Voor ieder wat wils in deze zeer goed geacteerde voorstelling. Vader, moeder en twee kinderen begeleid door tientallen figuranten en Lucy, de oermoeder die het geheel voorziet van commentaar. Goed spel. Een decor van een huisje dat telkens voor de verschillende gezinnen van een ander interieur wordt voorzien. Pijnlijk is het vooral te zien dat vader en moeder niet altijd een gelukkige relatie hebben. Maar, de voorstelling zou ook niet zo interessant zijn geweest wanneer happy couples en kinderen zonder problemen waren gekozen! Herkenning, maar gelukkig niet altijd…

De Moeder, Artemis (09/05/2004)

Mon, 10 May 2004 07:39:59 +0000

Een echte familievoorstelling ten top. Maar, ook zonder gezin volop te waarderen… Kinderen zien weer andere dingen dan volwassenen. Momenten van humor verschillen, details die de ene categorie ontgaan, waardeert de ander juist des te meer. De Moeder: tien gezinnen door de tijd heen. Beginnend in 1953 met de watersnoodramp om te eindigen met een prachtige monoloog van de to-be-baby vanuit de baarmoeder door Roos Drenth. Een huisje dat telkens net ff anders is ingericht, tientallen figuranten, en 5 acteurs (gezinnen bestaan vnl uit 4 personen en dan Lucy, de oermoeder als verteller tussendoor). Pijnlijk om te zien dat over het algemeen de vader en moeder niet al te gelukkig met elkaar zijn - maar er zou weinig aan zijn tien happy gezinnetjes te laten zien. De kinderen, ach zijn kinderen; met hun probleempjes met zichzelf, elkaar en de ouders. Veel herkenning, en gelukkig ook weer niet. Mooi spel. Nog 4 vrije voorstellingen te zien - Den Bosch - het is maar uurtje met de trein vanuit A’dam!

Moeder van..., Artemis (13/03/2004)

Mon, 15 Mar 2004 16:35:05 +0000

Een voorstelling die geweldig is voor alle leeftijden.
Schitterende beelden, prachtig spel. Een absolute aanrader!

Bil!, Artemis (17/08/2003)

Sun, 17 Aug 2003 17:00:15 +0000

Ik werd wel vrolijk van die stortvloed aan geloofwaardige geinige kinderdingetjes, -beweginkjes, grapjes. Mooie vorm: vier kinderen in een grote kartonnen doos, en alle bewegingsvrijheid die overbleef. De mevrouw die het meisje speelde dacht volgens mij soms een beetje te veel aan haar tekst.