Moose - Maatschappij Discordia

De Kerstentuin, Maatschappij Discordia (18/12/2010)

Melpomene — Sun, 19 Dec 2010 11:28:28 +0000

Acht Erudiete Komedianten op zoek naar een Bittere Lach om Drama

Afgelopen zaterdag waagde ik me weer eens in de wereld van de geoefende theaterbezoeker in het Grand Theatre. Persoonlijk moet ik vaak bij de eerste tientallen minuten nog even wennen aan de voorstellingen die te zien zijn in het Grand en zo ook deze keer. Maatschappij Discordia maakte een bewerking van Tsjechov’s Kerstentuin waarin het kenmerkende signatuur van dit gezelschap duidelijk terug te vinden is. De voorstelling begint met het moment voor de acteurs daadwerkelijk in hun rol stappen en gaan spelen. Een aantal acteurs wast, volledig ontdaan van kleding, alles schoon. Naakt en schoon stappen zij als acteurs in de rollen geschreven door Tsjechov. Een simpel, maar historisch aandoend decor is genoeg om de sfeer van het verhaal te scheppen en focust de aandacht op de acteurs. De groteske en drukke manier van acteren is interessant in haar schakelen, maar verkracht te zacht, naar mijn idee, de betekenis van de mooi gevonden metafoor waardoor de manier van spelen mij meer afleidt dan dat het verhelderend werkt. De verkoop van de tuin en het omhakken van de, in mijn fantasie, prachtige met bloesem bekleedde kersenbomen worden door Discordia gebruikt als beeldspraak voor de moorden die de Nederlandse politiek in de wereld van kunst en cultuur dreigt te plegen. De personages die vaak bij Tsjechov zeggen elders heen te willen gaan, maar toch maar niet gaan (of met moeite), zijn ook aanwezig in deze voorstelling en kunnen opgevat worden als de kunstenaars die door de politiek bijna gedwongen worden om de kunst op te geven, maar niet los willen laten. Als dan ook nog eens iedereen een drankje krijgt en er een toost uitgebracht moet worden is niet duidelijk waar op getoost moet worden omdat niet duidelijk is hoe het met de kunsten zal aflopen. De voorstelling eindigt dan ook letterlijk en figuurlijk met een cliffhanger waarbij de bediende van de familie zich vastklampt aan een kast alsof hij aan een cliff hangt en vertelt over de leegheid die over is gebleven in het huis (en in Nederland?).

About Beckett, Maatschappij Discordia (06/03/2009)

RiRo — Mon, 09 Mar 2009 13:32:31 +0000

Subliem! Het essentiële weggelaten, symbolisch gemaakt, tot vorm gestold. Beckett’s werk. En Beckett’s leven. Deze plank is abuis. Grijs? Huilen? Pauze. Ik ben zo terug. Er is geen uitgang. Pauze. Wat deden Vladimir en Estragon in de oorlog? De egel is dood. Pauze. Wat je fout doet is ook goed! Je kunt toch wel echt iets fout doen? Pauze. Drie weken voor zijn dood. Op straat. Beckett reciteert uit zijn hoofd. Interpretatie van dat gedicht. De timing is steeds zo ontzettend goed, de lengte van de stiltes steeds zo perfect, de loopbewegingen, de panelen, het leggen van de planken vloer, de spanning, de humor, het filosofische, het literaire, de ontleding van Un cygne van Mallarmé, de smaak van de protestante Ierse whiskey, het ernstige van Matthias de Koning, het vragende van Annette Kouwenhoven, het struikelende van Jorn Heijdenrijk, het onderkoelde van Miranda Prein, het initiërende van Jan Joris Lamers. Subliem!

je me souviens/remember, maatschappij discordia (14/02/2008)

colson — Sat, 16 Feb 2008 09:20:23 +0000

Discordia is anders. Nog steeds.

Vijf kwartier worden in dit geval gebeurtenissen opgesomd die George Perec ( of Joe Brainard) én de acteurs zelf, zich zeggen te herinneren. Alles, nou ja bijna alles van de laatste vijftig, zestig jaar komt wel langs. Tijdens deze opsomming wordt ook stoffelijk, dus aanschouwelijk, het verleden uitgestald.

Om het nog steeds afwijkende karakter van een voorstelling/performance van Discordia te onderstrepen, ontstond aan het slot tussen Lamers en de zaal nog een geïnspireerd wedstrijdje wel of niet tijd voor applaus.

Zoals het hoort en was verdiend: uiteindelijk won Lamers.

Katalogus, Maatschappij Discordia (20/03/2007)

Simber — Tue, 27 Mar 2007 10:19:45 +0000

Pijnlijk, zoekend, tenenkrommend, genant, onbegrijpelijk, tergend, onaf (of beter: niets eens begónnen), schaamteloos, veel te lang, onzeker, mislukt, weerbarstig en onverstaanbaar. Discordia staat er weer en ik hoop dat ze nog heel lang blijven.

De familie Schroffenstein, 't Barre Land, Maatschappij Discordia (18/03/2005)

Sat, 19 Mar 2005 02:29:05 +0000

‘De natuur kan hevig tekeergaan in een mens,’zegt een van de figuren. Ongetwijfeld een moment van zelfinzicht bij de 21-jarige schrijver Heinrich von Kleist. Stel je voor: twee grote adelijke families, geliefden in het gebergte, een jongens- en een meisjeskoor, kastelen en boerenhoeven, woeste natuur, een kindervinger die pruttelt op het vuur, drie Spanjaarden, ridders, gezanten, moord en doodslag. Hoe breng je dat op het toneel? De voortekenen waren niet best: een uitgestelde premiere en de reacties op deze site. Gelukkig, de pienterste pookjes van het toneel hebben zich niet uit het veld laten slaan. Het eerste deel is vooral een voorstelling over een voorstelling. Welke problemen stellen de vertaling en interpretatie? Is het een spermatige of een teelvochtige zoon? Welke betekenis heeft het avondmaal en doen we iets met de oorspronkelijke Spaanstalige versie? Als geleidelijkaan het eigenlijke stuk de overhand krijgt, blijkt de bewerking opmerkelijk helder. En zo geestig. Ik heb genoten.

Woyzeck, 't Barre Land, Maatschappij Discordia (16/04/2004)

Fri, 16 Apr 2004 23:14:41 +0000

Wonderschoon, de fragmenten van de Japanse hofdame uit een ver verleden en van de in 1982 overleden Fransman Georges Perec. Het is niet na te vertellen, maar de innemende wijze waarop de acteurs de teksten brachten -soms was het niet duidelijk of iemand echt even de tekst kwijt was of dat dit juist de bedoeling was- stemde deze ‘tBL-fan ook nu weer erg gelukkig. Na een vrolijke (on)muzikale overgang volgden framenten uit de verschillende manuscripten van Woyzeck. Hier werd het lastiger, waarschijnlijk omdat ik zowel naar de afzonderlijke fragmenten als naar het verhaal probeerde te luisteren. Is er geschrapt?
Tot slot: eerder deze week zat de zaal bomvol bij ‘Eindspel’, nu was diezelfde zaal half leeg. Volk van Nederland, ‘t Barre Land is meer dan Jacob Derwig!

Besucher, Maatschappij Discordia (19/06/2001)

Wed, 20 Jun 2001 11:30:50 +0000

Jippie! Discordia mag weer. Ze zijn samen met ‘t Barre Land het Machinegebouw van de Westergasfabriek in getrokken en doen daar leuke dingen met leuke mensen. Zo ook deze ‘Besucher’ van Botho Strauss. Lekker toegankelijke gespeelde voorstelling in toepasselijke entourage. Verveelt geen moment, maar misschien een beetje te elitair voor sommigen. Vergeet dat Holland Festival toch even, en ga lekker naar het fin de saison van Discordia.