Moose - Rotheater

Branden, Rotheater (01/02/2010)

DA — Wed, 03 Feb 2010 23:05:52 +0000

Briljante voorstelling, veel te terughoudend gerecenseerd in VK en NRC (lees Schaap bij de GPD en de Telegraaf voor jubelkritieken). Met dit veelkleurige, sterke stuk van Wajdi Mouawad en de cast laat Alize Zandwijk zien dat ze echt bij de top hoort qua regie. De voorstelling kent zijn rustmomenten en vreemde accenten, maar uiteindelijk werkt alles mee om je een uniek - mede door Griekse tragedies ingekleurd - beeld van de verwoesting die oorlog heet te geven. Fania Sorel is schitterend als meisje, jonge vrouw en oude vrouw. Maar ook Yayha Gaier, Bright Omansa Richards, Goele Derick, Nasrdin Dchar, ach eigenlijk iedereen is prachtig. Je blijft na afloop achter met een brok in je keel (ik tenminste) en het gevoel dat theater eindelijk weer ergens over gaat en ergens voor staat. Als het theaterfestival dit niet selecteert eet ik mijn grijze wollen muts op.

Het laatste vuur, Rotheater (30/03/2009)

DA — Wed, 01 Apr 2009 12:30:49 +0000

Indrukwekkende voorstelling die onder je huid gaat zitten, van de interessantste Duitse toneelschrijfster van het moment: Dea Loher. De thematiek (doodgereden kind) is zwaar, maar de acteurs houden het stuk in de lucht, met voor mij als uitblinkers willy Thomas en, vooral, Rogier Philipoom, als de getergde Rabe die zijn vingers afvijlt tot op de kootjes.

lang en gelukkig, rotheater (12/01/2008)

Wed, 16 Jan 2008 17:33:58 +0000

Weinig woorden voor nodig om dit stukje vakwerk te beschrijven. Het is een van de mooiste voorstellingen die ik heb gezien omdat het je elke seconde raakt. Het is gemaakt door de toppers in Nederland; regie: Pieter Kramer, muziek: Raymund van Santen en decor van Niek Kortekaas dus het mag ook wel wat zijn maar de makers hebben zichzelf dit keer weer overtroefd!!! Hulde en gaat dat zien!

Jenny B.

Onschuld, ROtheater (29/03/2007)

JuNo — Thu, 29 Mar 2007 23:43:17 +0000

Een hele tijd niet meer zoiets gezien. In prachtige zinnen verwoorde lijdensverhalen, vervlochten tot een panoramisch stuk over verwarde optimisten en moedige wanhopigen, eenzaam en ontspoord in een moderne kuststad. En door de woede, de liefde en de tederheid waarmee het stuk is geschreven en gespeeld veel meer dan het uitstorten een hoop ellende: een schreeuw om compassie. Verpletterende taferelen, vanuit de tenen gespeeld door een troep geweldige acteurs in een dwingende, expressionistische stijl. “Acteren is nobele schaamteloosheid” zei Ton Lutz, en dat zie je hier. Hard, direct, clownesk, gevoelig. Energie gestold in een beheersing waar je stil van wordt.
Waarom was die zaal niet uitverkocht? Mooser, daarheen!

Dogville, Rotheater (04/01/2007)

Mon, 15 Jan 2007 01:20:34 +0000

Het Rotheater is er weer in geslaagd om een prachtige voorstelling te produceren die vooral technisch verbluffend in elkaar zit. Pieter Kramer heefd een geweldige bewerking gemaakt van de film Dogville waar hij het filmische niet schuwd mede door bijzonder licht en een prachtig decor van Paul Gallis. Maar een ding moet gezegd worden, alle geweien zijn voor de muziek die je van het begin tot het eind de voorstelling laat beleven en het verhaal bijzonder mooi ondersteund. Bravo voor de componist die van deze voorstelling een meeslepend meesterwerkje heeft gemaakt door middel van zijn muziek!

Soul, ROtheater (23/12/2005)

evander — Thu, 05 Jan 2006 22:59:26 +0000

Saai en leuk. De niks-aan-de-hand-allerdaags-Hollands-gezeur-teksten zijn in het begin vermakelijk. Leuk door hun lulligheid. De acteurs spelen realistische typetjes als een hypochonder, een Brabantse zakenmannetje, een stadse Anita enz. Na ongeveer 3 kwartier snap je het wel maar gaat het nog door en word het gewoon saai. Na de pauze komen we echter erachter dat de mensen spelen in een zwarte SOUL band. Ze voelen zich namelijk meer hunzelf als ze zwart zijn. Het is een soort van een concert waarnaaar je zit te kijken en het is meesterlijk vermaak. Een totale omslag.

Ook al was het totaal dus wel vermakelijk, vond ik het meer een leuke televisie-serie of film dan een theatervoorstelling door het (mooie)realistisch decor, de herkenbare typetjes en het verhaal. Net iets te normaal om een voorstelling van te maken en, ik haat het om te zeggen, te weinig kunst om te laten zien.

Gilgamesj, Rotheater (07/04/2005)

marijn — Fri, 08 Apr 2005 11:31:07 +0000

Samen met mijn collega’s van de regie opleiding heb ik gisteravond Joop Keesmaat in aktie gezien. Het was geweldig!! Verwonderlijk hoe met zo weinig aktie je een publiek kan boeien. Prachtig decor en schitterende ondersteunende muziek. Ik heb genoten en als ik een minpuntje moet noemen, dan een minitomaatje omdat de muzikanten niet altijd zichtbaar waren en ik reuze nieuwsgierig was naar de instrumenten die ze gebruikten….. Marijn Melis

Gilgamesj, Rotheater (25/03/2005)

Tue, 29 Mar 2005 19:54:34 +0000

Een prachtige voorstelling.
Het oeroude verhaal geweldig vertelt/gespeeld. Zonder forcering met aandacht voor de tekst die zo de moeite waard is.
HermanPaul en Ans Baars

Gilgamesj, Rotheater (15/03/2005)

Pinguin — Wed, 16 Mar 2005 09:01:28 +0000

Hier dan het resultaat van een vergelijkend warenonderzoek.
Ik was overrompeld door de versie van de Theatercompagnie en ik wist dat de versie van het Rotheater het omgekeerde zou zijn. En dat was het dus ook.
Ik vond al het kunst en vliegwerk bij de theatercompagnie soms iets te veel, maar in deze voorstelling was er weer te weinig. Weliswaar een prachtig decorbeeld en belichting, maar in vergelijking visueel erg arm. Deze ‘leegte’ moet je als toeschouwer natuurlijk zelf invullen, maar ik vulde het in met beelden van de Theatercompagnie en dit deed me beseffen dat ik meer beelden wil dan een man in een lichtbundel op een kleitablet.
Joop Keesmaat deed het trouwens bewonderingwaardig, zeker doordat de tekst vol met herhalingen zit. En doordat er alleen maar tekst was werden er weer stukken duidelijk gemaakt die in de voorstelling van de Theatercompagnie onverklaard bleven.
Alleen had van mij de live muziek niet gehoeven. Het leidde me constant af, door de beweging van de muzikanten en ook door donderslagen waarvan je schrikt.
Als beide gezelschappen nou eens samen om de tafel gingen zitten, Joop Keesmaat als verteller in de voorstelling van de theatercompagnie plaatsen, om zo een perfecte combinatie te krijgen van tekst en beeld.

Gilgamesj, Rotheater (08/03/2005)

Wed, 09 Mar 2005 00:34:12 +0000

Wat een voorstelling. Wat een acteur. Wat een eenvoud. Zo kan het dus ook, Joop vd Endes van Nederland. Zet een dijk van een acteur in een geabstraheerd decor van kleitabletten en een zwarte spiegelvloer , laat de tekst het werk doen, zo nu en dan geaccentueerd door live muziek en laat het publiek “beleven”. Ik heb anderhalf uur ademloos gekeken en geluisterd (soms met gesloten ogen) naar Joop Keesmaat die schijnbaar moeiteloos de tekst tot leven brengt zonder kunstjes of afleiding. Aan de lippen van deze man moet je gewoon hangen. Less is more. De herhalende vertelstijl wordt een kadans waar ik met enige weemoed afstand van moest nemen toen het zaallicht aanging. Dit is theater in zn zuiverste vorm. Wat mij betreft de beste voorstelling van het seizoen tot nu toe. Bravo. Meer hiervan please!