Moose - d'Electrique

Lex, d'Electrique (17/12/2008)

roja — Wed, 17 Dec 2008 11:22:10 +0000

Geweldige voorstelling. Zee van tekst vanuit de tenen gespeeld (beide spelers) en van begin tot end puntje-van-de-stoel-boeiend mede door razendsnelle schakelingen en navenante kleurrijkheid. Jammer dat subsidieperikelen een einde maken aan Alex d’Electrique; maar gelukkig vindt de crew zijn weg wel weer. Dat, volgens een vorige criticaster, Ko had moeten spelen en niet Frank, is naar mijn mening onzin; LEX moet geheel vrij zijn van ‘intellectueel’ spel en naar mijn mening is Frank Lammers daar beter in dan den Schrijver Zelve.

Lex, d'Electrique (08/10/2008)

colson — Thu, 09 Oct 2008 07:13:21 +0000

“Lex is een beetje gestoord en poëtisch herverkaveld”, staat op de flyer. En zo is: prettig gestoord en prachtig poëtisch. Zij het met de poëzie van een bruusk persoon met zachte kanten. Frank Lammers deed het daverend en geweldig.

Het einde van d’Electrique is in zicht. Heel jammer. Maar gelukkig blijft Ko van den Bosch schrijven (hopen we) en Frank Lammers (net als Anna Schoen) spelen.

Frankenstein, d'Electrique (08/04/2008)

Tue, 08 Apr 2008 21:21:45 +0000

Een toverketel van ‘wauw, wat gaaf’-effecten, die net zo lang over elkaar heen buitelen tot toeschouwer tot hijgens toe dichtgepropt zit. Althans, ik dan. Potdomme, ik vond het een erg irritante voorstelling.
Wel leuk dat Ko bijna op z’n bek ging; eerst over een leeg flesje op de grond en meteen daarna over een wegglibberend ijsklontje. Hij herstelde zich evenwel uitstekend, waarvoor een half gewei.
Er werd zo snel en veel geschreeuwd dat ik het met m’n 33 jaar ouwe knar vaak erg slecht kon volgen, verrrddomme. Terwijl er tekstueel erg toffe dingen in zaten.
Ook tof was het Belgische monster, een mooie man en een goeie rol. Nog een half gewei. De tofstempel blijft overigens weg voor Wolfman, die had wel erg weinig energie. Het leek wel een toevallige voorbijganger…
En het vele gesmijt met lichamen, de spontaan ontstane blauwe plekken en bloederige schrammen en het dreigende gevaar van open botbreuken is voor Grotowski-fans wellicht genieten, maar ik vond het vooral erg vermoeiend.
Desalniettemin zal ik de volgende D’Electrique gewoon weer gaan zien, wat ik je brom.

Frankenstein, d'electrique (23/03/2008)

Sun, 23 Mar 2008 13:31:43 +0000

Ik heb me vermaakt. Absurd maar te begrijpen. Hier en daar een leuke obersvatie. Acteurs die er duidelijk helemaal voor gaan.

Frankenstein, D'electrique (29/02/2008)

Fri, 29 Feb 2008 22:04:01 +0000

Frankenstein, is ook in deze versie, “not for the faint at heart”. In het goedgevulde Rotterdamse theater vandaag voerden aandacht en respect voor deze creatie van deze befaamde groep de boventoon. Frankenstein is veel, maar zelden gemakkelijk, comfortabel, en knuffelt zijn toeschouwer allesbehalve in. In een decor van griezelig aandoende belichting maken we mee dat het monster tot leven wordt geroepen. Dit schepsel is een onontkoombaar creatuur van de moderne tijd, maar worden wij daar noodzakelijkerwijs ook gelukkig van? Frankenstein is voorgegaan door een reeks van uitvindingen die door Ko van den Bosch op confronterende wijze wordt opgesomd. Maar moeten wij zo gelukkig zijn met deze innovatis? Zijn de schepsels die wij creeren niet eerst een afspiegeling van ons lagere zelf, primair en grof, en treden zij niet de sociale wetten die wij eens met elkaar afspraken met de voeten? Dit lijkt voor mij de kern van dit stuk, en voelt niet bepaald als een geruststellend thema. Met de uitstekende acteerprestaties nam deze voorstelling mij mee in een wereld waar je twijfelt of de kogels niet echt zijn, voordat de schoten vallen. Want zo een fysieke acteerprestatie zag ik zelden, en de blauwe plekken en pleisters zijn getuige dat deze acteurs bereid zijn tot het bot te gaan. Voor diegenen die op zoek zijn naar geruststelling wellicht een brug te ver, maar voor mentale acrobaten die zich geprovoceerd willen voelen, een must.

Frankenstein, d'electrique (21/02/2008)

Thu, 28 Feb 2008 09:05:23 +0000

Ko van den Bosch doet een poging de door hem geliefde, anarchistische, en naar analogie van deze tijd ‘mislukte’ mens de doden. Een zelfmoordpoging dus, welke mislukt, vooral vanwege de ‘nu ga je daar staan’ enscenering. En dus is er hoop voor het in het verleden zo verwende electriquepubliek. Een theaterhuwelijk gaat soms over rozen, soms ook niet.

Frankenstein, d'Electrique (23/02/2008)

Sun, 24 Feb 2008 09:30:08 +0000

D’Electrique is afgesplitst van ene Alec. Ik weet niet of deze Alec de voorstellingen de moeite waard maakte, maar ik heb zo het vermoeden dat het gezelschap zich nu teveel probeert te bewijzen. Vanaf het begin werd er te moeilijk gedaan. Het binnenkomstmuziekje was jazz, met daardoorheen een stem die met tussenpozen ‘ja, nee’ en ‘aan, uit’ zei. Hip bedoeld ongetwijfeld en het had nog iets kunstzinnigs.

Het publiek bestond gelukkig voor het gezelschap uit merendeels precies de goede doelgroep; hippe, gesjeesde studenten die een avondje cultuur kwamen snuiven. Ex-corpsballen die nog steeds het niveau van corpsballen niet ontstegen waren. Dit bleek essentieel om de voorstelling te kunnen waarderen. Het verstilde beeld van decor en poserende acteurs werd bijna meteen verstoord door dokter Frankenstein (Ko van den Bosch) die op brallerige corpsbalwijze aankondigt dat hij God is en leven heeft geschapen.

Goed, ik zal niet elke scène hier beschrijven, het was al saai genoeg om ernaar te kijken. Wat is het probleem? De acteurs ontroeren niet; ze krijgen er de kans niet voor. Er wordt zo ambitieus omgegaan met decor, geluid, tekst en fysiek geweld dat er geen tijd overblijft om geloofwaardig te acteren. Via het geluidssysteem worden potentieel interressante geichten voorgedragen, die steeds onverstaanbaar worden gemaakt door het gebral van de acteurs, er dwars doorheen. Heel jammer.

Het beetje humor dat in het stuk zit, zou leuk zijn als de Vliegende Panters het brachten, maar deze acteurs komen er niet mee weg. Het verhaal is totaal onsamenhangend bewerkt; het ‘monster’, dat in het boek van Mary Shelley nog medelijden opwekt heeft in deze voorstelling cheesey genoeg slechts een ‘gebrek aan liefde ingebouwd gekregen’. Wat imo veel te simpel gesteld is. Maar ja, ik heb het boek gelezen. Het grootste deel van het publiek waarschijnlijk niet.

Tijdens de eerste drie kwartier zat ik te wachten tot de interressant uitziende machine in het décor dan maar wat leven in de brouwerij zou brengen, maar het spektakel wordt helaas uitgesteld tot het laatste moment. Toen was ik de zaal al uit. Tja, ik vind het ook eeuwig zonde om anderhalf uur te wachten op een decorstuk.

Mijn advies? Niet gaan. En nee, ik ben nog nooit eerder weggelopen bij een voorstelling…

frankenstein, d'electrique (20/02/2008)

colson — Thu, 21 Feb 2008 12:44:55 +0000

“Geloof, hoop en liefde, maar de meeste van deze is de liefde”.

Maar dat laatste is nu net het manco van het monster dat wetenschapper Frankenstein/Ko van den Bosch in elkaar heeft geknutseld. ‘t Is een bijna mens, maar eentje waarbij de liefde is vergeten. Een gebrek waarvan de vrouw van zijn keuze het slachtoffer wordt. Niet alleen maar theatraal trouwens; Anna Schoen zit nu al, nu nog maar een paar voorstellingen geweest zijn, onder de blauwe plekken. Want, hoewel sedert het vertrek van Alex, D’Electrique wel wat minder heftig is geworden, gaat het er op toneel dit keer toch weer stevig fysiek aan toe. Arme Anna.

Ook is er visueel weer iets moois van gemaakt. Het toneelbeeld wordt bepaald door het laboratorium van de wetenschapper en een bar die aan het interbellum doet denken. Aangevuld met spectaculaire hulpmiddelen, zoals een gigantisch infuus en een soort ijsstorm.

Maar ook, nog meer dan vroeger, veel, heel veel, barokke, maar ook spitse tekst van Ko van den Bosch. Met oneliners waarmee vooral Aat Ceelen werd bedeeld.

Misschien kun je, zoals Annemiek de Jong in een NRC recensie deed, ook nog diepere bedoelingen in de voorstelling terugvinden. Feit is in ieder geval dat hier het scheppen niet alleen van au gaat, maar vooral een ander au doet.

De beste voorstelling ooit van (Alex) D’Electrique is dit denk ik, niet. Maar toch is-ie zodanig goed dat je ‘m niet moet missen.

A Clockwork Orange, d'Electrique (16/05/2007)

Pu — Sun, 20 May 2007 08:49:27 +0000

Ik had de voorstelling in 2005 ook gezien, en vond hem toen niet geweldig. Te veel ruis, te oppervlakkig als geheel. Ging nu (met een vriend mee) zonder hooggespannen verwachtingen maar was aangenaam verbaasd. Deze versie bevalt mij veel beter!
Er is veel minder ‘franje’ (door gebrek aan grote loods?), maar dat komt de diepgang erg ten goede. Verstaanbaarheid is nu ook een stuk beter en er blijft een werkelijk aangrijpende voorstelling over.
Ben op zich niet zo’n fan van de klereherrie van The Ex, maar vond dat het hier heel goed paste en het nodige toevoegde.
Dat Alex in dit stuk een stuk ouder is, en terugkijkt. vind ik juist heel mooi. En het doet niets af aan de geloofwaardigheid voor mij.
Montagetheater nieuwe stijl - en zeer geslaagd.

Jetlag, D'electrique (16/03/2007)

Sat, 24 Mar 2007 10:59:42 +0000

Een biergarten aan het einde van een zonnige zomer vol bier. De stamgasten zijn wat sombertjes. Het is tijd om te vertrekken . Het echte leven begint weer. Het is alsof het vier uur ‘s nachts is in een dampende discotheek, waar zojuist na een intense avond feesten plots de lampen aan zijn gesprongen.
Als toeschouwer zit je samen met de veertien acteurs in de biergarten. We zitten op verrotte houten banken. Sommige lampen haperen. De geluidsinstallatie klinkt alsof hij zijn beste tijd heeft gehad. Je zit als toeschouwer midden in de ellendige situatie waar de stamgasten ook in zitten. Toch doet het me niks. Ik zit slechts met vragende ogen te kijken…
Waarom wil je de bezoekers zo midden in die ervaring zetten en ze vervolgens volledig negeren? Het vormidee is prachtig, maar daar moet je als regisseur en acteur dan wel mee spelen. Er zitten acteurs naast en staan overal rondom. Ze pretenderen één van ons te zijn. Maar zo handelen ze niet. Nergens gaan ze de verbinding met de ruimte en de mensen in die ruimte echt aan. Als je dat niet wilt, prima, maar ga dan lekker veilig verstopt achter een dikke vierde wand op het toneel staan.
Waarom wil je confronterend en ‘in-your-face’ theater maken – die indruk krijg ik ten minste door het woeste en opgefokte gevloek, getier en gepomp van de acteurs – en durf je dat vervolgens nergens echt te zijn? Waarom wil je werken met een groep prachtige bewegers (3e jaars van de mimeopleiding) en degradeer je ze vervolgens tot edelfiguranten? Waarom zie ik tien speelstijlen, gevarieerd van klein ingeleefd spel tot grotesk over-the-top geschmier? Waarom speelt eigengeiler Frank Lammers alsof hij een solo aan het spelen is? Hij schmiert alsof zijn leven er van afhangt en lijkt nergens ‘in het moment’ . Hij draait zijn tekst af en gaat nergens echt de interactie met zijn medespelers aan, waardoor de dialogen geforceerd klinken.
Dit alles maakt ‘Jetlag’ tot een versnipperde voorstelling vol onuitgewerkte ideeën en onbegrijpelijke regiekeuzes. Ook al zet ik zo mijn vraagtekens bij de regiekeuzes van Ko van den Bosch, de door hem geschreven tekst is wonderschoon. De tekst staat bol van de scherpe observaties en hilarische anekdotes. Het is dan ook doodzonde dat deze tekst geen ruimte krijgt om te bestaan in deze voorstelling. Ik vertrek met een kater zonder ook maar één druppel bier gedronken te hebben in deze ontnuchterende biergarten.