Moose - Karina Kroft

Zie hier: de mens!, Karina Kroft, parade (21/07/2008)

Tue, 22 Jul 2008 09:26:45 +0000

Ik ben aangenaam verrast na het zien van deze voorstelling.
Had gedacht dat het zwaarder was en meer toneel maar alles wordt luchtig en met de nodige humor gebracht. Goed spel van allebei, fijne vrouwen ook om naar te kijken.

Spell m-a-n, Karina Kroft (06/05/2007)

Vanessa — Sat, 19 May 2007 18:36:37 +0000

Okay, dit was dus een behoorlijk briljante voorstelling. Symbiose van GEWELDIGE tekst (P. Pourveur begrijpt ALLES, heel prettig), enorm cool toneelbeeld en goed in elkaar geschoven drieluik (met leuke acteurs, in hele leuke blousjes). Het muzikale intermezzo, hoewel beetje een stijlbreuk door gedoe met versterkt geluid, sloot wat mij betreft perfect aan bij het eerste deel, dat heel duidelijk ging over ‘verlangen’ en het zoeken naar zingeving (contact, liefde, god, de oorspong, het paradijs, whatever). De monoloog waar Koole mee eindigde, ging er ook over, maar dan op een extreem fysieke manier. Emotioneel slopend was het. Mooi hoor. Huilen moest ik ervan.

Spell m-a-n, Karina Kroft, Toneelschuur Producties (11/05/2007)

eswé — Sun, 13 May 2007 18:58:29 +0000

Em. Aa. En. Drie letters die samen, en in deze volgorde, méér zouden kunnen betekenen. Spell M-A-N wordt als drieluik aangekondigd, en dan vermoed ik toch een samenhang. Nu, die is er mogelijk ook wel, maar dan niet in de volgorde zoals Karina Kroft die beschrijft. Zij zegt de tekst van Paul Pourveur in het theater te willen brengen en daar Ricky Koole bij gezocht te hebben. Dat kan, maar dan is het een raar drieluik. Beter is de volgende versie: als eerste is Ricky Koole geschapen, en deze jongedame is vervolgens op haar gemakje in het hoofd van de schrijver gaan wonen. Die raakte daarvan zo op drift en dreef dat hij er een monoloog over schreef. Vervolgens raakte hij bevangen van het idee dat de betoverende Ricky misschien nog wel in andermans’ hoofden ook was gaan kamperen, en ook daar schreef hij een stuk over. Kroft begreep de centrale positie van Ricky in deze wereld maar vond dat ze voor een theatervoorstelling ook nog liedjes nodig had. Van die zoetelieve getverliedjes. Prachtig gezongen, maar niet uit het hoofd van Paul Pourveur afkomstig en volstrekt niet (be)grijpbaar in deze voorstelling.
Die (engelstalige) liedjes vormden het middenluik.
In het eerste luik vertelden drie jongens geloof ik het verhaal van de tien mannen met de Ricky in hun hoofden - ik heb het niet heel goed kunnen volgen want er zat voortdurend een knappe vrouw op het achtertoneel terloops wat te zitten. Dat leidde nogal af…
Luik drie beviel me het beste, mogelijk doordat ik toen niet meer gehinderd werd door liedjes en achtergrond-diva, en een boeiende vertelling meekreeg waarin niet alleen Ricky Koole maar ook Paul Pourveur het beste op dreef waren.
De tomaten zijn voor de regisseuse, tenzij mij, m-a-n zijnde, nog eens invalt waarom de drie luiken wél samen horen te hangen.

Zelfbeschuldiging, Karina Kroft, Toneelschuur Producties (15/02/2005)

Thu, 17 Feb 2005 12:49:17 +0000

Na een tijdje het geleuter aan te horen van die twee, werd het echt saai als ik weet niet wat… begreep er uiteindelijk ook niets meer van als je opeens die man 3 boekenkasten omsmijt, die vrouw probeert te verdrinken en als zij opeens in haar bovenste niksje rondhuppelt. Maar ja, dat zal wel aan mij liggen, niet zoveel begrip voor dit soort overdreven dramatiek.

Zelfbeschuldiging, Karina Kroft, Toneelschuur Producties (01/05/2004)

Simber — Mon, 03 May 2004 10:54:24 +0000

Kroft voegt aan het anti-theater van Peter Handke een nieuwe laag toe: door van de ‘sprekers’ personages te maken wordt het een soort huiskamerdrama met veel gooi en smijtwerk. Een soort anti-anti-theater. Een interessante visie, erg amusant gedaan, maar wel een beetje plat.

Elckerlyc, Karina Kroft (10/04/2002)

Floortje — Tue, 25 Jun 2002 14:35:34 +0000

Om te beginnen een oprechte tomaat voor de eeuwig durende soundtrack. Ik weet precies hoe lang die riedels duren en dus ook wanneer de scene afgelopen is, wat het nu niet bepaald spannend maakt. Vooral de bekentenis scene lijdt hier enorm onder. Voor de rest kon ik er geen touw aanvast knopen. Waar ging dit over? Is alles in dit leven vrouwelijk en zijn alle vrouwen zondig? En is Christus nu wel of niet voor onze zonden gestorven? Ik kon er geen chocolade van maken. Wel hele mooie theatrale beelden, plaatjes: een soort Paul Huf foto’s; bijna tacky. Of is dat de sleutel; is elke vorm van religieus gevoel camp? Kijk daar trap je me nu mee op mijn ziel.

Zucht, Karina Kroft (24/06/2001)

Mon, 25 Jun 2001 10:39:44 +0000

Briljante voorstelling, de ogen van de actrice fonkelden als de sterren. Ik hield er een heerlijk gevoel aan over.

Marilyn, Karina Kroft (23/06/2001)

Floortje — Mon, 25 Jun 2001 10:37:55 +0000

Ik hou van Marilyn, dus dat is dan altijd spannend om te zien wat iemand anders van haar vind. Dat werd me dan weer niet duidelijk in deze voorstelling. Imitatie (vooral van zang) was erg geslaagd, maar er was veel afstand zodat Marilyn niet tragisch was, noch grappig. En dat haar pianist niet onmiddelijk op de eerste avances in gaat is natuurlijik onzin. Vooral liggend is Marilyn namelijk erg verleidelijk.

Zucht, Karina Kroft (23/06/2001)

Sat, 23 Jun 2001 23:45:14 +0000

schitterend! werd even heel erg terug geworpen op mezelf. aanrader. (is het na vandaag nog te zien…?) doei